Rozdział 12

        - Istnieje kilka możliwości.

       Shikamaru i Sakura znajdowali się w byłym pokoju narad, umieszczonym w podziemiach. Medyczka opierała się o ścianę. Ręce miała splecione na piersiach, starała się zachować trzeźwość umysłu. Przecież panika w takiej sytuacji i tak nie na wiele by się zdała. Nara chodził nerwowo po pomieszczeniu. Wzrok miał wbity jeden punkt. Zdążył już pozbierać się po początkowym szoku i teraz starał się znaleźć możliwe wytłumaczenie, które nie oznaczałoby najgorszego.

       - Mogli zostać wykryci. Nie wiem do końca, jak ktoś mógłby przejść te korytarze bez instrukcji… ale wydaje mi się, że posiadacie też inne wejścia, prawda?

       Sakura przytaknęła powoli.

       - Jeszcze jedno. Nie wiem dokąd prowadzi, ale Gaara zawsze mówił, że jest dobrze strzeżone.

       Shikamaru zastanowił się przez chwilę, przyłożył dłonie do twarzy, a następnie wycelował palcem wskazującym w Sakurę.

       - Widzę cztery możliwości. I żadna z nich nie podoba mi się jakoś szczególnie. Najlepiej by było, gdyby teraz wyszli zza rogu i powiedzieli, że wszystko jest żartem.

       - Shikamaru… - ponagliła go, chcąc już mieć za sobą tą całą niepewność.

       - Mogli sami opuścić kryjówkę – powiedział z westchnieniem. – Jest to najlepsze z możliwych wyjść. Musiało się coś zmienić, w końcu do tej pory nie chcieliście opuścić podziemi nawet na chwilę. Możliwe, że Mizukage przebudziła się ze śpiączki. Tylko nie jestem pewny, czy był to dla nich wystarczający powód, by wychodzić na zewnątrz. Może maczał w tym palce pozornie żywy Naruto… ale tego też nie jesteśmy pewni.

       Sakura oparła głowę o ścianę, analizując jego słowa.

       - To oznaczałoby, że znaleźli jakąś dobrą alternatywę – powiedziała cicho. – Mizukage rzeczywiście musiała się przebudzić ze śpiączki, raczej nie opuściliby kryjówki, gdyby wciąż była nieprzytomna. Albo nieśli ją ze sobą… w każdym razie jej również nie ma.

       - Oczywiście istnieją jeszcze te dwie, gorsze opcje. – Shikamaru wydawał się zirytowany tym, że Sakura tak szybko chwyciła się pierwszej teorii. – Sasuke jest jedną z nich.

       - Wyprowadził ich z kryjówki? – zapytała pełna niedowierzania. – Przecież to absurdalne! On nawet nie wie o istnieniu podziemi.

       - Mógł się domyślić – argumentował. – Ostatnio dostawał dużo podpowiedzi.

       - Naprawdę uważasz, że był w stanie zlepić ze strzępów informacji, które mu... zdradziłam, całą tajemnicę? Przecież nie mógł tak po prostu na to wpaść.

       - Nie miałem na myśli tylko tego, co mu powiedziałaś – oznajmił spokojnie. – Jednak tyle razy transportowaliśmy przez jego skrzydło rannych. Możliwe, że zostawiliśmy po sobie jakiś ślad. Może krew, błoto? Albo usłyszał kiedyś, jak przenosimy poszkodowanych do podziemi.

       - Ktoś mógł nas wydać – szepnęła, uświadamiając to sobie nagle.

       Przypomniała sobie rannych, którzy przybywali do kryjówki. Przeważnie było ich bardzo dużo, to oczywiste, że nie pamiętała ich wszystkich. Niektórzy jednak, ci bardziej rozmowni, albo posiadający jakieś charakterystyczne cechy, zapadli jej w pamięć. Czy to możliwe, że któryś z nich zdecydował się zdradzić tajemnicę? Może zrobił to ten niski mężczyzna w podeszłym wieku, który ciągle się uśmiechał, pokazując tym samym drobną przerwę pomiędzy jedynkami. Wylądował u Sakury dwa razy i w ciągu tych wizyt był naprawdę miły, wydawał się być godny zaufania. Cóż, każdy z osobna wydawał się być godny zaufania i jednocześnie każdy mógł okazać się donosicielem. Nawet ten młody blondyn, który próbował ją poderwać… jak on miał na imię?

       - Na razie nie biorę pod uwagę tej opcji. – Nara przerwał jej rozmyślania. – Zrozum, wybierałem naprawdę dobrych ludzi. Żaden z nich nie byłby zdolny do ujawnienia naszej tajemnicy zupełnie bezpodstawnie. Zresztą, nawet oni czerpali z tego korzyści.

       - Ale przecież już nie czerpią – podsunęła. – Nie z ukrywania informacji o podziemiach. W końcu jestem do ich dyspozycji na powierzchni. Po co mieliby się przejmować innymi? Pewnie uważali nas za słabych. W końcu ukrywamy się przed władcami, bojąc się wyjść na powierzchnię. Nic dziwnego, że któryś z nich zapragnął…

       - Nie. – Shikamaru podniósł głos. – Nie zrobili tego – powiedział to tak wyraźnie i powoli, jakby sam siebie próbował przekonać do tych słów. – To są moi ludzie, Sakuro. Moi ludzie.

       - Na każdym można się zawieść.

       Patrzyli na siebie w ciszy.

       - Ostatnią opcją – rzekł Nara z naciskiem, tym samym pokazując, że temat zdrady został właśnie zamknięty – jest Madara. Madara zawsze musi być brany pod uwagę.

       Medyczka nie dała po sobie poznać, że w jakikolwiek sposób działa na nią imię władcy.

       - Dostał mniej informacji niż Sasuke – oznajmiła tylko. – Nie uwierzę, że dał radę tu dotrzeć.

       - Jak mówiłem, Madara nie może zostać zlekceważony. Mógł się tu dostać i bez naszej pomocy. Na przykład łapiąc Kakashiego.

       - Kakashi-sensei nigdy nie zdradziłby, gdzie znajduje się kryjówka – powiedziała. I naprawdę wierzyła w te słowa.

       - Byłaś kiedyś torturowana za pomocą Sharingana? – zapytał.

       Niepewnie pokręciła głową.

       - Ten ból… - przerwał, próbując znaleźć odpowiednie słowa. – jest ponad wymiarowy. W rzeczywistości umarłabyś od czegoś takiego w mniej niż sekundę. W iluzji jednak po każdym ciosie wciąż jesteś przytomna i czekasz na kolejne uderzenia. Tak jakbyś umierała na zbyt krótką chwilę, by to zarejestrować, tylko dlatego, żeby ktoś mógł cię zabić ponownie. Może się to ciągnąć dniami, tygodniami… w świecie Uchiha nie obowiązuje czas. Wchłaniasz tylko ból, oczy zalewa ci własna krew. Tego nie można sobie wyobrazić.

       - Sasuke czy Madara? – zapytała.

       - Madara – odrzekł szybko. Mięśnie jego twarzy stężały.

       - Dlaczego? Przecież nic nie podejrzewał… - zaczęła, ale Shikamaru szybko jej przerwał. W sumie, nie dziwiła mu się. Gdyby była na jego miejscu, też nie chciałaby drążyć tego tematu. Czemu więc była ciekawska?

       - Naprawdę uważasz, że Madara potrzebuje dobrych argumentów, żeby rozpocząć tortury? – Wzruszył ramionami. Sakura dostrzegła, że odruchowo sięgnął po papierosy, które przecież mu się skończyły. Westchnął z rezygnacją i przygładził, i tak idealnie ściągnięte w kitkę, włosy. – Złe spojrzenie, nieodpowiednie zachowanie. Za wszystko można oberwać.

       - Zauważyłam… - szepnęła bardziej do siebie niż do Nary.

       - Zresztą, to nie jest teraz istotne. – W jego głosie pojawiła się pewność, przybrał zacięty wyraz twarzy. – Musimy się dowiedzieć, co się stało.

       - Wiem. – Westchnęła. – Od czego mam zacząć?

       - Musisz się obeznać w otoczeniu – oznajmił. – Dowiedz się, czy ktoś czegoś nie wie. Może ludzie Sasuke coś słyszeli. Każda plotka będzie przydatna.

       - Mam szpiegować ludzi, których będę leczyć?

       - Dokładnie – rzekł, po czym spojrzał na nią niepewnie.

       - O co chodzi? – zapytała od razu, mając już dość tych wszystkich tajemnic.

       - Jeśli ci się uda… - powiedział ostrożnie – możesz spróbować wyciągnąć coś od Madary. Nie nalegam, ale nie ukrywam również, że bardzo przydałoby się nam zapewnienie. Dowiedz się, czy cokolwiek wie na temat podziemi.

       Sakura przytaknęła i wyprostowała się.

       - Wracamy?

      

       Noc robiła się coraz chłodniejsza. Mroźny wiatr świstał pomiędzy budynkami Konohy, przeganiając chmury. Rześkie powietrze orzeźwiało zmysły, pomagało zachować przytomność. Sasuke lubił taką pogodę, ale nie na tyle, by być przez nią w dobrym humorze. Nie czuł radości. Bardziej dominowały w nim wściekłość i wyczerpanie. Czuł złość, spowodowaną jego słabością. Pierwszy raz wytworzył genjutsu o tak dużym zasięgu, ale nie przypuszczał, że tak go to wyczerpie. Zwłaszcza, że utrzymywał technikę dopiero przez kilka minut. Przyspieszył kroku, mimo że wiele go to kosztowało. Jego płuca paliły jak po długim biegu, mięśnie bolały od wysiłku, choć jutsu, które używał nie wymagało siły fizycznej. Wyglądało na to, że było na tyle wymagające, by oddziałać na każdą część jego ciała. Ostatnie kilka metrów przebiegł, a raczej przetruchtał i szybko oparł się o zewnętrzną stronę muru, ukrywając się w cieniu. Oddychał ciężko i szybko, serca waliło o jego żebra, krople potu spływały po skroniach. Gdy tylko zmniejszył zasięg techniki, ból ustąpił, a w mięśniach czuł już tylko lekkie pulsowanie. Rozejrzał się. W ciemności niewiele widział, nawet jeśli miał uruchomiony Sharingan. Jednak im dłużej patrzył na las, który się przed nim rozciągał, tym bardziej miał wrażenie, że widzi w nim jakieś przebłyski świateł. Wtedy gdzieś w oddali zmaterializowało się jasne źródło chakry. Pojawiło się na mniej niż sekundę i zaraz później rozpłynęło się w powietrzu. Zerwał się, większy niż dotychczas, wiatr. Sasuke zmarszczył brwi. Ktoś próbował się przed nim ukryć. Chyba nawet wiedział, kto to był. Odpowiedź przyszła chwilę później, gdy pojawił się przed nim wysoki blondyn, uśmiechając się szeroko. Miał na sobie luźną koszulkę z krótkimi rękawami, zupełnie jakby chłód mu nie przeszkadzał.

       - Kopę lat! – Ten głos. Usłyszał ten głos. Po tylu latach. – Nie wyglądasz za dobrze Sasuke, wszystko w…

       - Ty głąbie – wydyszał, patrząc na niego ze złością. Odepchnął się od ściany, robiąc krok w stronę Naruto. Wciąż nie miał wystarczająco siły by się wyprostować, ale zacisnął dłonie w pięści.– Ty idioto. - Jego przyjaciel wciąż się uśmiechał. - Oczywiście, że nie jest w porządku.

       - Hej! Po co te przez…

       Naruto nie zdołał dokończyć zdania, ponieważ Sasuke z całej siły uderzył go w brzuch.

       - Po pierwsze… - Oddech bruneta wciąż był ciężki. – Nie drzyj się tak.

       Zadał kolejny cios. Tym razem w twarz.

       - Wyluz… - próbował wykrztusić.

       - Zamknij się! – Zamachnął się po raz kolejny, ale tym razem atakowany zablokował cios.

       Sasuke spojrzał na niego zdenerwowany, że zatrzymał uderzenie. Na policzku Naruto znajdowało się jedno rozcięcie, z kącika ust ciekła mu krew. Jego błękitne oczy lśniły, wyrażały emocje, których Uchiha nie miał zamiaru identyfikować.

       - Daj mi wyja…

       - Nie! – Brunet, korzystając z sytuacji, przyłożył mu kolanem w brzuch. – Teraz mówię ja. – Odepchnął Uzumakiego od siebie i wyprostował się. Nagle poczuł przypływ energii. Wściekłość. – Dlaczego kazałeś tyle na siebie czekać?! – Podszedł do niego ponownie, tylko po to by znów uderzyć. Usłyszał trzask łamanej kości.  Naruto jęknął. – Dlaczego nie dawałeś żadnych znaków?! Pozwoliłeś mi myśleć, że cię zabiłem!

       Sasuke złapał za materiał jego koszulki. Potrząsnął nim. Zadał kolejny cios. Głowa Naruto odchyliła się. Kaszlnął krwią, ale nie bronił się. Uchiha rzucił nim o drzewo. Blondyn zachwiał się, lecz nie upadł. W tym pomógł mu Sasuke.

       - Wstawaj  - rozkazał przez zaciśnięte zęby, gdy tylko Naruto zetknął się z ziemią. – Jeszcze z tobą nie skończyłem.

       - Sasu…

       - Powiedziałem zamknij się – wysyczał, a następnie podszedł do niego i podniósł za ramiona. Przygwoździł go do muru. Mocno. Na tyle mocno, że Naruto na chwilę stracił oddech.

       - Dlaczego włączyłeś mnie do tej całej szopki? – Błądził oczami po jego twarzy doszukując się odpowiedzi. – Znów stałem się mordercą. Gasiłem powstania. Brutalnie. Wszedłem w rolę, wiesz? Miałem wejść w rolę, dobrze grać. Taki był przecież plan. Ale ty też tam miałeś być! Powinieneś mi przypomnieć, kim jestem!

       - Przypomnia…

       - Nie po czterech latach, idioto! – Oderwał go od ściany tylko po to, by znów go pchnąć. – Miałeś pilnować, żebym nie zapomniał, nie stał się taki jak Madara. To była twoja jedyna powinność wobec mnie. A ty zawaliłeś! Dałeś mi się wciągnąć we własną iluzję!

       Naruto nagle nie miał nic do powiedzenia. Sasuke taksował wzrokiem poranioną twarz przyjaciela, ciężko oddychając. Puścił go tak samo gwałtownie jak zaczął bić i oddalił się o kilka kroków. Odetchnął głęboko, przestał zaciskać dłonie w pięści. Jego kłykcie były całe we krwi Naruto, który stał teraz chwiejnie pod ścianą i patrzył na niego, mało co widząc przez opuchnięte powieki.

       Splunął na ziemię krwią i złamanym zębem.

       - Nie takiego przywitania się spodziewałem – powiedział, zginając się i opierając dłonie o kolana. – Nie musiałeś tak agresywnie.

       - Czego się spodziewałeś? – warknął Sasuke, a jego oczy rozbłysły. Ciągle uruchomiony Sharingan był jak przestroga. – Że wpadniemy sobie w ramiona z radości? Że powspominamy stare czasy? Myślałem, że choć trochę zmądrzałeś w ciągu tych kilku lat.

       Naruto spojrzał na niego zupełnie poważnie, bez cienia uśmiechu.

       - Przepraszam – powiedział cicho. – Wiem, że to nie tak miało wyglądać, ale naprawdę trudno było choć wejść na teren wioski. Załatwiliście sobie niezłą ochronę. Nie mogłem tak ryzykować, zrozum. Zepsułbym cały plan.

       - Nawet nie pamiętałem o planie! Nie było żadnego planu w moim życiu! Zobacz, jak przez to teraz wygląda świat.

       - Nie istniałby, gdybyśmy nie podjęli koniecznych kroków. Dobrze wiesz, że na tamtą chwilę to był najlepszy pomysł.

     Sasuke westchnął.

     - Wiem – powiedział cicho, po czym odetchnął głęboko. – Wyjaśnij mi teraz kilka rzeczy…

     - Taki miałem na początku zamiar – wszedł mu w słowo, ocierając krew z policzka. Syknął.

     - Jak to jest możliwe, że nie byłeś w stanie skontaktować się ze mną przez te wszystkie lata, a teraz przysłałeś mi to? – Sasuke wyciągnął z kieszeni spodni, pożółkłą karteczkę złożoną na dwie części. – Gdyby nie ostatnie zdarzenia nawet bym nie uwierzył, że to od ciebie.

     - Jeden chłopak w naszej grupie, nauczył się przywoływać jastrzębie. – Naruto wyprostował się z jęknięciem i oparł plecami o mur. – Wykorzystaliśmy to. Wiadomość przesłał ten sam ptak, którego ty używasz. Nikt nic nie podejrzewał.

     Uchiha przytaknął, a blondyn uśmiechnął się szeroko. Wyglądało to dosyć komicznie, ponieważ ułamał mu się górny kieł.

     - Rozumiem, że musisz mieć jakiś ważny powód, żeby wzywać mnie w środku nocy po tylu latach – powiedział. – Po za tym nie możesz ode mnie wymagać, żebym uśpił wszystkich strażników w wiosce. Gdybym miał taką siłę, to już dawno pozbyłbym się Madary. Próbowałem, ale ledwo zdołałem otępić patrole. Na dłuższą metę nawet to nie wyjdzie. I tak dobrze, że nikt nie dostrzegł mojej obecności. Po co ci to w ogóle było?

     - Ech, myślałem, że tak będzie łatwiej – powiedział ciężko i westchnął. – Trzeba to  załatwić w inny sposób. – Naruto spojrzał na Sasuke ostrożnie. – Może ci się nie spodobać mój pomysł… Chcę wyprowadzić stąd wszystkich mieszkańców.

     - Wykluczone – odpowiedział natychmiast. – Nie mamy takiej możliwości. Nawet gdybyśmy spróbowali to byłoby mnóstwo ofiar. Po za tym, nawet Madara by się zorientował, że coś się dzieje. A jego wejście wypowiedziałoby oficjalną wojnę. I to my byśmy ją przegrali.

     - Od kiedy tak wątpisz we własne umiejętności? – zapytał zgryźliwie.

     - Wątpię w twoje umiejętności i ludzi z wioski. Za to nie mam wątpliwości co do Madary oraz jego armii. Na chwilę obecną nie mamy żadnych szans.

     - Dobra. – Naruto dał za wygraną. – Ale i tak musimy przenieść kilka osób. Idziemy?

     - Kilka osób?

     - Naszych przyjaciół, stary – powiedział uśmiechając się lekko. – Ruszajmy.

     - Jeszcze nie skończyłem – oznajmił spokojnie.

     - Nie mamy czasu! – zaprotestował.

     - Więc będziesz się streszczał.

     Naruto załamał ręce i westchnął, nie zamierzając już protestować.

     - Pytaj.

     - Wiedziałeś, że Sakura żyje?

- Em… - Naruto zająknął się. – Od niedawna. O podziemiach dowiedziałem się dopiero miesiąc temu, jednak Kakashi nie chciał zdradzić, kto się tam ukrywał. Jeszcze nie do końca mi ufał, bo…

- Podziemiach? – Sasuke zmarszczył brwi, nie mogąc uwierzyć, że ten głąb wiedział tyle rzeczy, o których on nie miał pojęcia. – Jakich podziemiach?

- Nic nie wiesz? – Był autentycznie zdziwiony. – Sasuke, czy ty w ogóle zdajesz sobie sprawę z tego, co się dzieje?

- Nie denerwuj mnie nawet – warknął, ponownie zaciskając pięści. – Od kogo mam się dowiedzieć? Nikt mi nie ufa, wszyscy myślą, że to ja cię zabiłem. Nie mam na tyle dobrej reputacji, żeby wszyscy mi się zwierzali. Wręcz przeciwnie.

- O rany – jęknął blondyn. – Nie wiedziałem, że wszystko zajdzie tak daleko. Powinni byli cię wtajemniczyć, myślałem, że to oczywiste, dlatego...

- Oświeć mnie – rozkazał zniecierpliwiony.

Naruto pokręcił głową.

- Nie teraz. To długa historia, dosyć skomplikowana, a my nie mamy na to czasu – powiedział szybko. – Obiecuję, że wyjaśnię ci wszystko, gdy tylko wyprowadzimy stąd chociaż naszych przyjaciół.

- Ile warte są twoje obietnice, Naruto? – Głos Sasuke był chłodny.

Uzumaki spojrzał na niego. Był poważny, a to rzadko się zdarzało.

- Musisz mi zaufać. Ten ostatni raz. Nie zostawię cię tym razem, przysięgam. Chcę przywrócić temu światu pokój. Zawsze tego chciałem. A uda mi się to tylko z twoją pomocą. Jesteś ze mną, czy przeciwko mnie?

Sasuke milczał przez chwilę, analizując w myślach całą sytuację. Wydawała się tak absurdalna, a jednocześnie była bardzo realna. Gdyby teraz nie przystał na propozycję Naruto, co innego by mu pozostało?

- Rusz się – powiedział wymijając blondyna. – Mówiłeś, że mamy mało czasu.

Naruto prychnął i trzymając się za brzuch, podbiegł do Uchihy, który uważnie lustrował teren. Skręcił gwałtownie w jedną z ciaśniejszych uliczek, a blondyn pomknął za nim.

- Nie dam rady utrzymywać znów tej samej techniki. Musimy pozostać w cieniu. Tych, którzy nas zobaczą po prostu obezwładnimy – wytłumaczył, skręcając ponownie. - Żadnych gwałtownych ruchów, Naruto.

- Wiem – odparł cicho blondyn. – Hej, Sasuke.

Uchiha wychylił się zza rogu, by sprawdzić, czy nie ma nigdzie patrolujących, po czym poszedł dalej. Milczał.

- Przyznaj się – kontynuował Uzumaki. – Zorientowałeś się, że ten liścik był ode mnie, gdy zobaczyłeś podpis.

Po twarzy bruneta przemknął cień uśmiechu.

- Może.

            Minęło dużo czasu, zanim weszli na teren rezydencji. Sasuke szedł bardzo ostrożnie, widocznie nie chcąc użerać się ze strażą, choć i tak nie udało im się jej w pełni uniknąć. Przy aktywowanym Sharinganie nie miał wielkich problemów z uśpieniem kilku ninja, zwłaszcza, że nie był uważany za potencjalne zagrożenie. Ale i tak go to irytowało, bo jego chakra była już na wyczerpaniu.

- Szybciej będzie, jeżeli się rozdzielimy – powiedział zniecierpliwiony Naruto, gdy znaleźli się w środkowym skrzydle. – Ja pójdę do części Hashiramy, a ty zajmij się resztą.

- Naruto...

- Hmm? – Uzumaki zaczął przebierać z nogi na nogę.

- Wiesz, że nie pójdę tam z wami, prawda?

- Jak to? – Blondyn był autentycznie zaskoczony. – Nie ma nawet takiej opcji, musisz z nami opuścić wioskę. Sasuke, nie żartuj sobie teraz. Nie mamy na to czasu.

            - Nie mogę tak po prostu zniknąć. Madara od razu by wszystko powiązał. Mógłbym być szpiegiem, czy kimś takim. Plan można wypełniać i z tego miejsca, a później zaatakować od środka.

            - Nie możesz odejść, czy nie chcesz?

            Pytanie to zawisło nad nimi, zagęszczając atmosferę, sprawiając, że nagle powietrze zrobiło się ciężkie.

            - Oba.

            Naruto zacisnął pięści.

            - Pamiętasz, co wyznaczyłem sobie za główny cel, odkąd tylko opuściłeś wioskę? – zapytał zupełnie spokojnie, choć nadal był spięty.

            Sasuke potaknął.

            - Sprowadzenie mnie z powrotem.

            - Wiesz dlaczego tak mi na tym zależało? – Nie otrzymał odpowiedzi. – Ponieważ chciałem, żebyśmy znów byli razem. My, jako drużyna siódma. Uważałem, że przyjaźń, która jest pomiędzy nami jest tego warta.

            - Do czego zmierzasz?

            - Nie pójdę stąd bez ciebie.

            - To samobójstwo. – Naruto wzuszył ramionami.

            - Więc będziemy walczyć już dziś.

            Sasuke chciał ponownie odmówić, ale wtedy zobaczył ten błysk w oczach blondyna. Tą pewność siebie i upartość. Przekonanie, że wszystko powiedzie się po jego myśli, jeśli będzie o to walczył. Nie można go było już odwieść od własnych postanowień. Ale wystarczyło się zgodzić...

            - Idź też po Sakurę, ja muszę jeszcze wziąć kilka rzeczy. Jest za rezydencją, ostatni domek. Zajmę sie Ino.

            Naruto powinien skinąć głową i pójść po swoich przyjaciół, a zamiast tego stał w miejscu, drapiąc się po głowie i uśmiechając głupkowato.

            - Wiesz – zaczął nerwowo. – Wolałbym jednak spotkać się z nią trochę... później. Nie wiem jak może zareagować... wiesz...

            Sasuke westchnął. Kto by pomyślał, że Naruto będzie się bał Sakury po tylu latach.

            - Robimy, jak powiedziałem.

            Odwrócił się, zamierzając odejść w kierunku swojego skrzydła i wtedy ich zobaczył. Drzwi, które prowadziły do jego skrzydła, uchyliły się. Shikamaru, tak jak powinien zrobić ktoś, kto skrada się w nocy po skrzydłach swoich władców, najpierw uważnie zlustrował pomieszczenie. Ich spojrzenia się spotkały. Ciche przekleństwo wydobyło sie z ust Nary, ale i tak zdołało dotrzeć, do Naruto i Sasuke.

             Uchiha stojąc w miejscu, obserwował jak mężczyzna wchodzi do pomieszczenia. Szybko chwycił za rękojeść katany i uaktywnił Sharingana. Nagle zdarzenia sprzed zaledwie kilkunastu minut przestały się liczyć. Ważne było jedynie to, że intruz znajdował się w jego skrzydle.

            - Czego tam szukałeś? – zapytał agresywnie, gotowy w każdej chwili zaatakować.

            - Hej, Sasuke opanuj się – Naruto podszedł do niego i położył mu dłoń na ramieniu, którą brunet  natychmiast strącił. – Shikamaru jest po naszej stronie, pamiętasz? Jest przyjacielem.

            - Ja nie mam przyjaciół.

            - Naruto? – Do agresywnych wymian zdań dołączył się nowy głos. Damski głos.

            Sasuke zastygł w miejscu, gdy Sakura wbiegła do środka. Zatrzymała się przy barierce schodów, szybko oddychając. Wielkimi, błyszczącymi oczami wpatrywała się w blondyna.

            - Naruto – powiedziała po raz kolejny.

            Jej słowa szybko pochłonęła cisza. Nikt nic nie powiedział, bo i nie było nic do powiedzenia. Sasuke patrzył jak Sakura zaciska palce na poręczy, przechylając się do przodu, jakby już chciała się znaleźć przy przyjacielu. Włosy opadły jej na twarz, ale mimo to mógł widzieć jej drżące usta oraz pełne ulgi i szczęścia oczy. Gdyby to Naruto zdecydował się zostać władcą, to Sasuke by teraz tam stał. Jako ktoś kogo Sakura oczekiwała zobaczyć.

            Plan.  Chodziło o plan. Plan wyzwolenia świata.

            Minęła go, gdy biegła do Uzumakiego.

            Shikamaru był sojusznikiem. On nie był władcą, który zabijał niewinnych. Nie naprawdę.

            Odwrócił się, choć wcale tego nie chciał. Zobaczył jak Sakura zarzuca blondynowi ręce na szyje i przytula mocno. Nie słyszał nic. Widział tylko jak Naruto ją obejmuje. Jej ramiona się lekko trzęsły, ale był wprost przekonany, że nie miało to nic wspólnego ze strachem. Jak mogła się bać swojego najlepszego przyjaciela? Bała się Sasuke. Od samego początku mu nie ufała, myślała, że chciał ją zabić. A on naprawdę chciał to zrobić. Naruto nawet by o czymś takim nie pomyślał. On by ją ochronił przed niebezpieczeństwem, nawet gdyby miał na to małe szanse. On by zaryzykował, pilnował jej. To właśnie przy nim mogła być bezpieczna... ale Sasuke chciał ją dla siebie.

            

A tutaj piękne zilustrowanie jednego momentu z rozdziału <3

                                                                                                                 ~ Made by Sefia <3

Ach te egzaminy, ach te obsesje na punkcie Supernatural i moje marne usprawiedliwienia, dlaczego przez tak długi czas nie było rozdziału. Mogłabym się rozpisywać na o tym, dlaczego nie mogłam pisać, ale głównym powodem był brak weny. W końcu jednak usiadałam do tego i jak już usiadłam i zaczęłam pisać, to wena powróciła :D Choć przyznam, że zachwyt SPN nadal mi nie minął, ale następny  rozdział wstawię wcześniej. Czirsy i czekam, bardzo niecierpliwie, na wasze komentarze <3 Ściskam was mocno, bo dzięki wam czuję, że to co robię ma jakiś sens:)