Rozdział 11

           Shikamaru nie od dziś wiedział, że skrzydło Hashiramy, tak samo jak środkowa część Madary, było zaopatrzone w piwnice, w których trzymano różne alkohole. Większość miejsc na skośnych półkach zajmowało Sake, jednak przechadzając się między półkami dostrzegł kilka butelek wina, które zdecydowanie trzymane były na jakąś wyjątkową okazję. Ściany w piwniczce zbudowane były z czerwonej cegły, co stanowiło miłą odmianę od wszechogarniającego, drewnianego wystroju. A może ta miła odmiana spowodowana była chmielowym zapachem, który tak wyraźnie unosił się w powietrzu? Trzy ogromne beczki z piwem stały przy ścianie, której jako jedynej nie zakrywały wysokie stojaki. Był to prawdziwy raj dla alkoholika.

          Tak naprawdę sam nie wiedział, co go tu przygnało. Od tygodnia nie otrzymywał żadnych informacji o nowych powstaniach i powinien się z tego bardziej cieszyć, niż odczuwać niepokój. Przecież chciał, by ludzie przestali bezmyślnie walczyć, tak łatwo tracąc przy tym swoje życie. Dlaczego więc właśnie oplatał długie palce wokół szyjki pierwszego lepszego wina, które wyłapał? Krytycznie spojrzał na etykietę, nie mogąc znaleźć nic, do czego mógł się przyczepić. Czerwone, dobry rocznik… Tylko procenty. Tak mało procentów. Westchnął, zdając sobie sprawę, że nie na smaku mu zależało. Nie przyszedł tu, by trzeci raz w życiu spróbować wina. Tego wieczoru chciał zapomnieć o wszystkich mordach, o niewłaściwych decyzjach, które podjął, o tym, że miał kiedyś przyjaciół, którzy teraz nie żyją. Tego wieczoru zapragnął zrzucić z siebie własną tożsamość, zadusić inteligencję i pozbawić głowy myśli. Oddzielić umysł od ciała, bełkotać jakby nigdy nie nauczył się mówić, próbować ustać na nogach, jakby właśnie uczył się chodzić. Ten jeden raz… Zacząć życie na nowo, będąc zbyt otępianym, by zrozumieć, że żyć nie warto.

Powoli odłożył wino na swoje miejsce i schylił się, by opleść palce wokół szyjki butelki z

przeźroczystym trunkiem. Nie było sensu oceniać jej wartości. Wiedział, że wystarczy i spełni jego oczekiwania.

Korytarz był pusty i pozbawiony przez ciemność kolorów. Pochmurna noc nie pozwoliła

księżycowi w pełni oświetlić ziemi, ale dla Shikamaru nie stanowiło to większego problemu, ponieważ doskonale znał wszystkie korytarze w rezydencji. Zresztą wyszkolił się w chodzeniu w mroku, gdy transportował jedzenie bądź rannych do podziemi. Chłopak znalazł nawet jedną dużą zaletę, w tym, że ledwo widział gdzie idzie. To oznaczało również, że patrolujący ninja ledwo dostrzegali w ciemnościach jego sylwetkę, dlatego nie musiał się nawet martwić o zarzuty podkradania alkoholu władcy. I tak on odwalał całą czarną robotę Hashiramy. Jemu należały się wygody, przeznaczone dla Senju. Chociaż doskonale zdawał sobie z tego sprawę, to nigdy ich nie chciał. To tak, jakby odbierał nagrodę za mordowanie społeczeństwa. Stoczyłby się na samo dno.

            Po drodze pełnej ponurych rozmyślań z ulgą otworzył drzwi prowadzące do gabinetu. Zasłonił szczelnie okna, sprawiając, że pokój zalała ciemność. Usiadł na podłodze, opierając plecy o chłodną ścianę. Wyciągnął z kieszeni paczkę papierosów, po omacku sprawdzając ile mu zostało. Z niezadowoleniem odpalił pierwszego z trzech, mocno zaciągając się dymem, który już dawno przestał drażnić jego gardło.

            Shikamaru był sfrustrowany. Od kiedy Sakura, Ino i Hinata opuściły podziemia, wszystko zaczęło się komplikować. Umarli powstawali z grobów, niewinni i pozornie bezpiecznie zostawali porywani, a wrogowie nagle pokazywali swoją dobrą stronę. On był realistą i trzymał się faktów. Problemy zaczynały się, gdy te fakty nagle stawały się jedynie przypuszczeniami, albo całkowicie traciły swoją wiarygodność.

            Biorąc pierwszy łyk wódki, nawet nie skrzywił się, zbyt pochłonięty analizą, by poczuć cierpkość trunku. Miał pozbawić się myśli, ale jego natura sprawiła, że już zaczynał zastanawiać się nad wydarzeniami ostatnich dwni. Gorąco rozlało się po jego ciele proporcjonalnie z chęcią zrozumienia dziejących się wokół niego zdarzeń. Dopalając pierwszego papierosa, wstał z podłogi i na oślep znalazł w biurku czysty pergamin i pióro. Zapalniczką odpalił drobną świeczkę, która rozproszyła ciemność niewielkim światłem. Ponownie siadając na podłodze, zapalił kolejnego papierosa, a smak nikotyny utopił w następnym łyku. Pióro cierpliwie zawisło nad kartką, gotowe, by dać upust myślom Nary.

                  Naruto żyje                                                         Sai zwariował

           

            Shikamaru długo rozmyślał nad tym, która opcja wydawała się bardziej absurdalna. Śmierć Naruto widzieli wszyscy. Sasuke przeszył jego pierś kataną, przez co ten upadł martwy na zakurzoną ziemię. Pamiętał to bardzo dokładnie… Pamiętał, prawda?

            Pociągnął dwa, duże łyki dla dodania sobie odwagi i zamknął oczy z westchnieniem, odkopując powoli wspomnienia z wojny. Echo krzyków i mocny zapach rdzy pojawiły się jako pierwsze. Obrazy przyszły sekundę później.

            -Naruto! –Sasuke Uchiha krzyknął tak donośnie, że słychać go było wyraźnie nawet podczas trwania bitwy. – Kończy mi się Chakra!

            Obaj zmagali się właśnie z klonem Madary, a jasna energia Susanoo należącego do Sasuke zaczęła się powoli rozpraszać. Blondyn nie zwlekając dłużej pognał ku przyjacielowi, wyciągając dłoń do przodu by przekazać mu lisią chakrę, ale zdążył zaledwie dotknąć ramienia Uchihy. Jego najlepszy przyjaciel wbił katanę w jego klatkę piersiową, pchając mocno, by ta przebiła ją na wylot. Wszystko stało się tak szybko i niespodziewanie, że Shikamaru, który obserwował przebieg ich walki kątem oka, znieruchomiał, kompletnie zapominając o bitwie rozgrywającej się w około.

            - Co ty robisz!? – Temari pojawiła się niespodziewanie koło niego i powaliła wrogów jednym machnięciem wachlarza. – Shikamaru ocknij się! To jest wojna, nie zabawa w łamigłówki!

            Nara słyszał ją jak echo czyichś słów, które zostały już dawno zagłuszone przez te silniejsze, traumatyczne obrazy. Otępiale obserwował, jak Sasuke wyciągał ostrze z ciała Uzumakiego, a blondyn martwy osuwał się na ziemię. Widział też, że na miejsce klona Madary nagle zjawił się ten prawdziwy z zadziwiającą szybkością formując pieczęcie.

            - Naruto! – Wraz z rozpaczliwym krzykiem Sakury, technika Madary była już gotowa.

            - To koniec – szepnął Shikamaru swoimi słowami poprzedzając wybuch. – Przegraliśmy wojnę.

            A wszystko zostało zalane przez oślepiające światło…

Był otoczony przez ciała swoich przyjaciół. Gęsty pył ograniczał jego widoczność, ale martwi towarzysze leżeli tak blisko, że gdyby wyciągnął rękę, mógłby sprawdzić puls Chojiego, który leżał przyciśnięty do ziemi i bezwładny jak szmaciana lalka. Nie było sensu sprawdzać pulsu. Był pewny, że jego przyjaciel nie żył. Rozejrzał się.  Na niewielkiej, widocznej dla niego powierzchni, nie dostrzegł nic oprócz ciał. Nie słyszał żadnych jęków oznaczających ocalałych. Była cisza i pustka, które otępiały i atakowały zmysły. Powietrze było zbyt gęste, by móc nim normalnie oddychać. Poczuł jak jego żołądek ściska się boleśnie, a następnie targają nim torsje. Zwymiotował żółcią. Po raz pierwszy jego umysł nie mógł odnotować niczego po za śmiercią dookoła.

Shikamaru natychmiast odpędził od siebie wspomnienia wojny, wtaczając więcej alkoholu do swojego organizmu i tym razem krzywiąc się na jego cierpki smak. Spojrzał na wypisane przez siebie słowa i bez względu na to, że przed chwilą przypomniał sobie o morderstwie popełnionym przez Sasuke, wykreślił stwierdzenie „Sai zwariował”.  Oczywiście, mógł paść ofiarą genujutsu, ale Nara ufał, że jego przyjaciel był na tyle wyszkolony, by je rozpoznać. Pozostawała więc opcja, która mówiła, że Naruto żył. Jakimś cudem przetrwał atak Sasuke, a teraz zaczął działać z ukrycia. Pytań miał wiele, ale najważniejsze z nich brzmiało: Po co?

Jaki cel miał w porwaniu Kaze? Czyżby zmieniły go te lata i postanowił działać całym sercem przeciwko władzy, choć oznaczało to ranienie swoich byłych przyjaciół? Shikamaru odłożył z westchnieniem kartkę, stwierdzając, że lepiej analizuje mu się wszystko w myślach. Złączył swoje dłonie w charakterystyczny dla niego sposób i miał zamiar zgasić świeczkę, ale gdy przeniósł na nią wzrok, nie mógł go oderwać od płomienia tańczącego na ciemnym tle. Wola Ognia. Królem jest dziecko.

Naruto porywa Kaze, a następnego dnia Shikamaru dowiaduje się, że Madara pragnie przejąć grupę dzieci uczących się u Hashiramy. Jednak gdy Nara przyszedł z wiadomością, że dziecko Kurenai zostało porwane Madara szybko zrezygnował ze swoich planów. Zniechęcił się, bo nie osiągnął celu. Jakiego celu? Dlaczego Kaze był dla Uchihy tak ważny? Jakie miał wobec niego zamiary? Ma już cały świat pod sobą. Czego może jeszcze chcieć?

Nie łatwo było zbierać na nowo cząstki swojej własnej dumy i wymazać upokorzenie. Sakura czuła na każdym centymetrze swojej skóry dotyk Madary i choć niedawno został on zastąpiony w pewnym stopniu przez dłonie Sasuke, to i tak nie zmyły one tego uczucia. Po za tym bezczynne siedzenie w miejscu wydawało jej się po prostu bezsensowne i wiedziała, że im dłużej tam będzie siedzieć, tym szybciej Madara przyjdzie i ponownie się nią zabawi. Obudziła się o świcie, wciąż otoczona przez Uchihe ramionami. Czuła jego spokojny, ciepły oddech, gdy jego głowa zsunęła się na jej ramię. Miękkie włosy Sasuke drażniły jej szyję, ale nawet nie śmiała się poruszyć, by się przesunąć w obawie, że go obudzi.  Nie przypuszczała, że zostanie z nią całą noc. I miała dziwne wrażenie, że on też się tego nie spodziewał. Obserwowała go długo, próbując doszukać się w jego twarzy czegoś, co upodabniałoby go do mordercy. Bezskutecznie.

Choć nie ruszyła się nawet o minimetr, powieki Sasuke drgnęły i po chwili jego ciemne oczy patrzyły na nią nieprzytomnie. Brunet przed tym, jak zerwał się z miejsca, wpatrywał się w nią kilka minut, widocznie nie mogąc stwierdzić, czy to co widział było prawdą, czy też nie. A ona nie zamierzała go w żaden sposób naprowadzać.

Musiała coś zrobić, musiała gdzieś uciec. Dlatego nie zatrzymywała Sasuke, gdy ten zaczął się zbierać. Nie odezwała się nawet słowem, gdy zatrzasnął drzwi. Tylko siedziała, wciąż w jednej pozycji, oplatając kosmyk włosów wokół palca. Dopiero po kilkunastu minutach odważyła się zrobić pierwszy ruch. I wraz z nim rozbudziła się błyskawicznie, wykonując kolejne czynności jakby była gnana przez czas, choć tak naprawdę wcale nie musiała się tak spieszyć. Nim się obejrzała, peruka już znajdowała się na jej głowie, makijaż maskował ślady po płaczu i niedospaniu, a kabura z bronią zabrzęczała, gdy doczepiała ją sobie do pasa. Wtedy znieruchomiała stojąc na środku pokoju i intensywnie rozmyślając. Nie mogła tak po prostu wyjść i skierować się do skrzydła Sasuke, prawda? Przecież to byłoby równoznaczne z zaprowadzeniem wrogów do kryjówki. Po za tym i tak potrzebowała Shikamaru, by przedrzeć się przez ciąg korytarzy. Oczywiste było, że najpierw jemu powinna złożyć wizytę.

Podeszła do okna i delikatnie uchyliła zasłonkę, badając wzrokiem otoczenie. Podobnie jak poprzednio, podwładni Madary krążyli po dworze stłoczeniu w grupkach, bądź samotnie. Nie wydawali się specjalnie zainteresowani jej obecnością w domku i nie wiedziała czy interpretować to, jako dobry znak. Zdecydowanie nie był on normalny. Sakura nie dostrzegła chłopaka, który bawił się ostrzami, co już zdecydowanie było dobrą wiadomością. Albo siedział u siebie, albo Sasuke zdecydował się przenieść go do swojej armii. Medyczka w duchu liczyła na to, że opcja druga jest tą prawdziwą.

Sakura westchnęła głęboko, puszczając z dłoni cienki materiał i opierając się o ścianę obok. Nie było sensu nigdzie teraz wyruszać. Równie dobrze mogła trochę dłużej zatrzymać przy sobie Sasuke, a teraz znów była sama i mogła jedynie bezczynnie czekać, aż zapadnie mrok. Pięknie.

- Ino, jeśli zaraz nie przestaniesz gapić się na tych ninja, to przysięgam, że odciągnę cię od tego okna siłą.

Yamanaka nie przejęła się specjalnie pogróżką Keizo, ponieważ i tak żaden z nowo przybyłych nie zwracał na nią najmniejszej uwagi.

- Przecież oni nawet nie zdają sobie sprawy z mojej obecności. Ten rudzielec bawi się jakimiś ostrzami, a inni też są zajęci podziwianiem swoich zabawek, albo wpatrywaniem się w przestrzeń.

- Oni są od Madary, dziewczyno! – Keizo szybko zasunął bordową zasłonkę, przez co Ino straciła widok na wojowników, których przyprowadził Sasuke.

- A ty jesteś od Sasuke! Co to w ogóle za różnica?

            Keizo zmarszczył brwi z politowaniem, przez co miała wrażenie, że zaraz poklepie ją po głowie niczym małe dziecko i przyzna rację, żeby mieć spokój.

            - Powinienem zaprowadzić cię na chwilę do części Madary, żebyś w końcu zrozumiała, że sprawa jest poważna. – Nie pouczył jej jak małej dziewczynki, ale i tak wolałaby, żeby w ogóle tego nie robił.

            - Dobra – burknęła niechętnie, odgarniając kosmyki peruki z twarzy. – Zacznę traktować ich poważnie. Tylko co masz na myśli? Przecież nie prowokuje ich w jakikolwiek sposób. Po prostu się przyglądałam!

            - Słuchaj moich poleceń, a będziesz bezpieczna – powiedział tak, jakby wyuczył się tego tekstu na pamięć.

            - Ja może i tak, ale moich przyjaciół mógłbyś zabić bez mrugnięcia okiem – wysyczała, piorunując go spojrzeniem.

            - Pewnie tak – oznajmił zgodnie z prawdą, przewidując jej reakcję.

            Trudno zresztą było jej nie przewidzieć. Miała niewielkie pole do popisu na terenie domku. Gdy coś ją urażało zawsze siadała na łóżku i marszczyła usta. Często jej się to zdarzało…

            - Pragnę po raz któryś zauważyć, że to twój przyjaciel nie chciał mnie wypuścić – powiedział spokojnie, choć był już zirytowany jej zachowaniem. – Nie tknę ich bez powodu, Ino.

             Blondynka pewnie zamierzała coś odpowiedzieć, ale jej mamrotanie zagłuszył trzask drzwi domku.

             - My się jeszcze nie poznaliśmy. – Rudy chłopak, który jeszcze niedawno bawił się ostrzami teraz stał w progu, uśmiechając się delikatnie.

            - I się nie poznacie. – Keizo zrobił kilka kroków, zasłaniając Ino.

            Dłonie trzymał luźno w kieszeniach, ale Ino była prawie pewna, że w każdej chwili jest gotowy na atak rudego… prawda?

            - Nie mam złych zamiarów – powiedział przybysz łagodnie. – Chcę poznać osobę, która będzie mnie leczyć.

            Keizo otaksował go wzrokiem.

            - Nie jesteś ranny. Nie potrzebujesz medyka.

            - Chcę się tylko przywitać. – Chłopak zdawał się powoli tracić nad sobą panowanie.

            - Cześć – rzucił Keizo z udawaną wesołością. – Teraz możesz już iść.

            Gdyby blondyn nie miał tak dobrego refleksu, prawdopodobnie już zostałby ugodzony kunaiem, którego ostrze było zatrute. Trzymając w dłoniach broń przybysza, objął ją spojrzeniem, a następnie odrzucił w stronę właściciela.

            - Słyszałem o tobie – odezwał się, ponownie wkładając dłoń do kieszeni spodni. – Jesteś mistrzem w robieniu trucizn, ale nie potrafisz walczyć. Zamierzałeś znaleźć kolejne ofiary? Jeśli rzucanie zatrutą bronią jest twoją jedyną umiejętnością, to radzę ci natychmiast zamknąć drzwi i oddalić się do swojego domu. Może i jesteś od Madary, ale uwierz mi, poddani Sasuke poradzą sobie z kimś takim jak ty. Zniszczą cię, jeśli się narazisz. A ja im z chęcią pomogę.

            Rudy z cierpką miną schował broń do kabury i rzucił spojrzenie w kierunku Ino.

            - Jeszcze się zobaczymy.

            Ino przełknęła ślinę.

            - Na pewno – odpowiedział mu Keizo – I bądź pewny, że ja też przy tym spotkaniu będę.

            - Nie dasz rady pilnować jej dwadzieścia cztery godziny na dobę.

            - Przekonamy się.

            Jak nierozważne było stanie na parapecie okna znajdującego się w gabinecie Shikamaru i pukanie w jego szybę? Prawdopodobnie bardzo. Lecz Sakura była na tyle zdeterminowana, że mogła zaryzykować. Po chwili pełnej stresu i oczekiwania, usłyszała nerwowe kroki dobiegające z wnętrza budynku.

 Nara rozchylił zasłony, a jego oczy zrobiły się wielkie jak monety, gdy zobaczył stojącą na parapecie Sakurę. Bez słowa wpuścił ją do środka, cicho zamykając skrzydła okien i rozglądając się za ewentualnymi widzami. Medyczka zgrabnie zeskoczyła na podłogę i naciągnęła mocniej rękawiczki na dłonie.

-  Śpią – powiedziała, widząc jak Shikamaru rozgląda się po dworze w poszukiwaniu patrolu. Wyjęła z kabury, przymocowanej do spodni, drobną, zieloną kuleczkę i pokazała ją Narze. – Bomba usypiająca. Po przekłuciu wydostaje się mgła, powodująca utratę przytomności, której w ciemności i tak nie było za bardzo widać. Padali jak muchy, nawet nie dostrzegając zagrożenia.

Shikamaru oddał broń w dłonie Sakury.

- Sama ją zrobiłaś? – zapytał.

Dziewczyna wzruszyła ramionami, chowając kuleczkę do kabury.

- Musiałam czekać do zmroku, by móc do ciebie przyjść – oznajmiła. – Miałam dużo czasu.

Nara przetarł powieki, prawdopodobnie próbując się trochę rozbudzić i ziewnął głęboko.

- Więc po co tu przyszłaś? – Otarł łzę z kącika oka, zbyt zmęczony bo jakkolwiek  zbesztać ją za ryzykowanie. Zresztą i tak nie dała się wykryć.

- Chcę dostać się do kryjówki – powiedziała bez owijania w bawełnę, patrząc na niego stanowczo.

- Po co? – zapytał marszcząc brwi. Był wyraźnie niezadowolony z jej pomysłu.

- Muszę zobaczyć, czy wszystko z nimi w porządku – powiedziała już mniej pewnie.

- A dlaczego miałoby nie być w porządku? Żyją pod ziemią, z dala od morderstw i Madary. Czy to nie wystarczy?

- Niedawno mówiłeś, że życie w takim zamknięciu jest przekleństwem – przypomniała mu.

Shikamaru wyciągnął z kieszeni paczkę papierosów i otworzył ją. Prychnął po nosem, ścisnął puste opakowanie w dłoni i wycelował do pobliskiego kosza.

- Rzeczy się zmieniły, rzeczywistość stała się gorsza – powiedział po chwili milczenia. 

- Shikamaru – zaczęła Sakura, nie bardzo wiedząc, co powiedzieć – nie możemy od razu spisywać Kaze na straty. Tak naprawdę nie jesteśmy niczego pewni. Równie dobrze może być cały i zdrowy.

Nara odetchnął głęboko.

- Jeśli rzeczywiście to Naruto porwał Kaze… to nie powinniśmy się martwić o jego bezpieczeństwo. Jeśli jednak był to ktoś inny… chłopak jest już martwy.

- Nie jest. – Medyczka odzyskała pewność. – Wierzę Saiowi, nie zmyśliłby takiej historyjki, gdyby sam całkowicie w nią nie wierzył. Po za tym…

Mężczyzna przeniósł na nią czujne spojrzenie.

- Po za tym co? – zapytał podejrzliwie.

- Sasuke powiedział, że nie zabił Naruto – wydusiła szybko. Cisza otoczyła ją zewsząd, po wypowiedzeniu tych słów. Oczy Nary zalśniły złością, mięśnie twarzy napięły się.

- A ty mu wierzysz? – Shikamaru rzadko się denerwował, a przynajmniej Sakura jeszcze nigdy nie widziała go zdenerwowanego.  – Istnieją naoczni świadkowie, którzy widzieli jak Sasuke zabija Naruto, a ty uwierzyłaś, gdy on ci powiedział, że wcale tak nie było? Nie bądź naiwna, Sakuro! Wykaż się odrobiną rozsądku! Sasuke już dawno przestał być tym, za kogo go uważasz. To morderca!

- A co jeśli nie? – zapytała cicho. – Co jeśli wszystko jest tylko zwykłą sztuczką? Oszukano nas już tyle razy, Shikamaru. Dlaczego mieliby nas nie okłamać i ten raz?

- W przeciągu pięciu lat, Sasuke ani razu nie zaprzeczył tym oskarżeniom – wysyczał przez zaciśnięte zęby. – Przychodzisz ty i nagle mówi całą prawdę? Nagle staje się niewinny? Czy to nie brzmi absurdalnie?

- Może i brzmi – szepnęła, uparcie wpatrując się w swoje dłonie. – Tylko… może nie jesteśmy jedynymi, którzy zostali oszukani… jeśli kłamstwa dotarły też do władzy?

- Myślisz, że Sasuke został okłamany? – zapytał już spokojniej.

Medyczka przytaknęła powoli.

- Są to jedynie moje przypuszczenia, ale proszę, weź je pod uwagę.

Shikamaru przyjrzał się jej uważnie. Patrzyła na niego z nadzieją, którą starała się ukryć, jakby to jego słowa miały zadecydować o losie Sasuke. Nie umiał pozbawić jej tej wiary.

- Dobrze.

Nara zgodził się na jej propozycję i właśnie nakreślał skomplikowany ciąg nici z Chakry, który przypominał pajęczynę. Noc była tak cicha, że słyszeli tylko swoje oddechy i tak ciemna, że najwięcej światła dawał wzór. Sakura uważnie obserwowała ruchy Shikamaru z nadzieją, że następnym razem będzie mogła przedostać się do kryjówki już bez jego pomocy.

Chłopak uniósł grubą płytkę i delikatnie odłożył ją na bok. Ześliznął się w dół pierwszy, a medyczka zrobiła to tuż za nim, ostatni raz rzucając nerwowe spojrzenie w kierunku korytarza widocznego przez łuk pokoju. Nie mogła zdusić w sobie wrażenia, że za chwilę zobaczy w nim Sasuke, od tak sobie przeszukującego swoje skrzydło w nocy. Może i było to absurdalne, ale biorąc pod uwagę poprzednie wydarzenia – mogło się zdarzyć.

Dziewczyna najciszej jak mogła zamknęła wejście, z powrotem wkładając płytkę na swoje miejsce i cierpliwie poczekała, aż Shikamaru ją zapieczętuje. W bladym świetle pochodni widziała zmęczenie na jego twarzy i poczuła wyrzuty sumienia. Co tak nagle ją wzięło na pójście do kryjówki? Nara miał już wystarczająco spraw, zaprzątających jego głowę, a teraz jeszcze musiał ją zaprowadzić do podziemi. Jednak nawet teraz, nie mogła zrezygnować z wędrówki. Czuła, że musiała się tam pojawić. Niezwłocznie. Już nawet nie tylko dla jej własnego dobra. To uczucie ciągnące ją do podziemi nabrało teraz nowego znaczenia i powoli zamieniało się w stres. Wzięła głęboki oddech, mając wrażenie, że w powietrzu czai się coś niedobrego. Shikamaru widocznie był zbyt zmęczony by wyczuć to co ona, więc bez słowa złapał ją za nadgarstek i zaczął prowadzić w kierunku podziemi. Szli szybciej niż ostatnim razem, a on wprost emanował zniecierpliwieniem. Ich szybkie kroki odbijały się od ścian labiryntu, słyszała echo ich oddechów. Zimno i wilgoć zaczęły napierać na jej ramiona, dzięki temu uświadomiła sobie, że zbliżają się do celu. Pochodnie zniknęły z widoku już jakiś czas temu i Sakura mogła równie dobrze iść z zamkniętymi oczami, gdyż ciemność była na tyle gęsta, by pochłonąć wszystkie kontury.

            Zatrzymali się tak gwałtownie, że medyczka o mało nie wpadła na przyjaciela. Shikamaru szybko nakreślił iskrzący się wzór i otworzył przejście do kryjówki. Sakura odetchnęła z ulgą na myśl, że już dotarli na miejsce. Teraz mogła się pozbyć stresu i przekonać się, że wszystko było w porządku.

Jej radość nie trwała długo, gdyż najpierw uderzyła w nią przejmująca cisza ( zawsze ktoś czuwał nocami w kryjówce), a później przeraziła mina Shikamaru, który marszczył brwi z niepokojem rozglądając się dookoła.

- Coś jest… nie tak – szepnął, ale ona doskonale już o tym wiedziała.

Wyswobodziła nadgarstek z uścisku Nary i pobiegła do pierwszego pokoju, który znajdował się koło kuchni. Z tego co pamiętała należał do kobiety w średnim wieku o imieniu Yuna. Pomieszczenie było kompletnie puste, przez co żołądek podszedł jej do gardła.

- Shikamaru – szepnęła, będąc pewna, że w tej ciszy mężczyzna ją dosłyszy. Podeszła do kolejnych drzwi i znów natrafiła na pusty pokój. – Nie ma ich.

Pomieszczenia były puste, przez co Sakura panikowała z każdym kolejnym krokiem coraz mocniej. Zatrzasnęła z całej siły drzwi do ostatniego pokoju znajdującego się na korytarzu i znieruchomiała w miejscu. Ten huk powinien obudzić kogokolwiek. Kogokolwiek pozostałego w kryjówce. Nasłuchiwała jakiegoś odgłosu, świadczącego o tym, że podziemia były zamieszkane przez jej przyjaciół, ale nic takiego nie wyłapała. Spojrzała tępo na Shikamaru, który stał jak sparaliżowany w miejscu, z miną świadczącą o absolutnym zszokowaniu.

- Nie ma ich – wyszeptała, osuwając się po ścianie. – Odeszli.

- Albo zostali stąd wyrzuceni. – Odpowiedź Shikamaru zaczęła wędrować echem po kryjówce, chcąc dostać się do świadomości Sakury. I dostała się.

Witajcie!

            Dawno mnie tu nie było, prawda? Cieszę się, że wróciłam, choć nie znaczy to, że rozdziały będę dodawała co tydzień. A chciałabym! Serio, pisanie jest świetne. Tak się składa, że szkoła przeprowadza atak na uczniów i te dwa tygodnie będą katorgą… Huh, może namówię uczniów na jakieś powstanie? Grupowe wagary brzmią nieźle, ne?

            Zgadnijcie, co? Tak! Coś mi się nie podoba w tym rozdziale. Te ostatnie strony, które pisałam… staczam się. Nie wiem właśnie... kurcze wiem, że mogłabym to napisać lepiej, ale potrzebowałabym jeszcze tygodnia… Tydzień to kupa czasu…

            Dobra, nie owijam w bawełnę już, bo pewnie pousypialiście.

Ogłoszenia parafialne:

<Nowy blog, którego tak w ogóle to reklamowałam już, no ale> O HP dla niewtajemniczonych.

Koniec ogłoszeń parafialnych.

            No to pozdrawiam i czekam na wasze opinie!

 Ja wiem, że to okrutne, no ale... Sasuke pokazuje swoją ciemną stronę <3