Rozdział 8

Minęło już kilkanaście minut odkąd Sasuke oznajmił jej, że uciekają gdzieś razem, daleko. W tym czasie nie odezwali się do siebie nawet słowem. Nawet przyroda wokół postanowiła umilknąć. Jednak dla pozbierania swoich myśli Sakura i tak potrzebowała lepszych warunków. Zupełnie nie wiedziała co robić. Gdy już bezgłośnie ustaliła, że wyszarpnie dłoń z jego uścisku i oznajmi, że wraca, jego dotyk stawał się wyraźniejszy. Zupełnie jakby ciało Sasuke wysyłało jej sygnały, którymi ona musiała się kierować. I wtedy posłusznie rezygnowała. Jej mięśnie co chwila napinały się i rozluźniały, oczy nabierały twardego wyrazu i smutniały. Cała była jedną wielką sprzecznością. Wewnętrzna wojna trwała tak długo, że zdążyli dojść do dawnego centrum Konohy. Sakura z trudem rozpoznała to miejsce. Dopiero, gdy zobaczyła w oddali szpiczasty dach Akademii Ninja zaczęło do niej docierać, gdzie się znajdowali. Tu Sasuke zwolnił bieg i zaczął spokojnie iść. Być może również poczuł się przytłoczony tym, że prawie nic nie wyglądało tak jak dawniej.

Przez kolejne kilka minut szli wydeptaną, piaszczystą ścieżką, a dziewczyna wciąż nie zrównała kroku z brunetem. Cały czas szła za nim, czując, że właśnie to powinna robić. Tak jakby była przez niego chroniona, choć było to bardzo naiwna myśl. Wiedziała, że nie można było ufać ludziom, którzy sami nie rozumieli własnych emocji, a co dopiero tym, którzy uważali, że ich nie posiadają.

Cały czas mijała ludzi, którzy swoim wyglądem przypominali męczenników. Ich pozbawione wyrazu oczy wpatrywały się zawsze w jeden punkt i uparcie nie chciały z niego zrezygnować. Może powinna wziąć z nich przykład? Rzeczywiście łatwiej byłoby po prostu nie rozglądać się na boki i być głuchym na czynniki zewnętrzne. Nawet, gdy żebracy chwytali ich za dłonie, czy materiał ubrań, oni szli dalej. Jakby byli popędzani przez niewidzialną siłę, która pozbawia ich współczucia. Jakby byli wiecznie obserwowani i bali się cokolwiek zrobić. Sakura odruchowo zaczęła szukać zaciemnionych miejsc w poszukiwaniu poukrywanych ninja. I naprawdę tam byli. Czaili się w zaułkach, czekając na jakiekolwiek potknięcie. Taka wieczna kontrola musiała być niebywale przytłaczająca. Nie powinna łapać z żadnym z nich kontaktu wzrokowego, ale nie mogła się powstrzymać od wyłapywania coraz to nowego szpiega. Zresztą nie musiała się tym za bardzo martwić. I tak spojrzenie każdego spoczywało na Sasuke, który pałał teraz wyjątkową mieszanką złości, irytacji i żalu. Szedł szybkim krokiem i podobnie jak zmarnowani mieszkańcy nie rozglądał się na boki. Kosmyki jego czarnych włosów co chwila rozwiewał letni wiatr i Sakura zaczęła się zastanawiać czy to właśnie było powodem jego irytacji. Nagle usłyszała szepty. Do tej pory brakowało jej zwykłego, ulicznego gwaru, dlatego aż drgnęła słysząc kobiece głosy. Sylwetka Sasuke w znacznym stopniu rozproszyła jej uwagę, przez co nie zauważyła nawet, że przechodzili koło rzędu brudnych, chudych kobiet szepczących coś między sobą z ekscytacją i wpatrujących się w Uchihe. Ich długie suknie były przyozdobione licznymi plamami i rozdarciami. Smród perfum roznoszący się nad nimi niczym plaga zaatakował nozdrza Sakury, aż ta musiała kaszlnąć. Miały zmarnowane, ściągnięte twarze z wyraźnie zarysowanymi kośćmi policzkowymi i mnóstwem pudru na policzkach oraz tuszu na rzęsach. Pomimo ich marnego wyglądu wydawały się być podekscytowane. Z uwagą przypatrywały się każdemu ruchowi Sasuke, gestykulując przy tym z umiarem.

- Jestem dobra w łóżku! – krzyknęła niespodziewanie jedna z nich w stronę bruneta.

Sakura mocniej zacisnęła dłonie, ale Uchiha w ogóle nie przejął się zdaniem kierowanym w jego stronę. Jedynie przyspieszył kroku, by szybciej oddalić się od gromady kobiet.

- A ja tania! – Szatynka o dużych, wyłupiastych oczach wyrwała się do przodu, by dotknąć ręki Sasuke.

Nie zdążyła jednak tego uczynić, bo ninja czający się w ciemnym zaułku zagrodził jej drogę i mocno spoliczkował. Zachwiała się i upadła na ziemię, trzymając bladą dłoń na zaczerwienionej skórze. Sakura napowietrzyła policzki nie mogąc uwierzyć, że ten mężczyzna właśnie uderzył zupełnie niewinną kobietę. Szarpnęła ręką czując narastające oburzenie, ale Sasuke zacieśnił uścisk na jej nadgarstku. Przeniosła zdenerwowany wzrok na niego i dostrzegła, że właśnie zsuwał dłoń z rękojeści swojej katany.

- Co chciałeś zrobić? – zapytała podejrzliwie.

Nie otrzymała od niego żadnej odpowiedzi. Nawet nie zaszczycił jej spojrzeniem. Usłyszała za to kolejny krzyk szatynki. Spojrzała przez ramię na grupę stłoczonych kobiet i wstrzymała oddech. Tym razem włożyła dużo więcej siły w szarpnięcie, dzięki któremu wyrwała się Sasuke. W złości pobiegła w stronę szpiega, który bez żadnego skrępowania podszedł do leżącej na ziemi szatynki i zaczął ją kopać. Najgorsze w tym wszystkim było to, że tylko Sakura i ofiara jakkolwiek się tym przejmowały. Reszta przechodniów nie zwróciła nawet najmniejszej uwagi na ten akt przemocy rozgrywający się na środku drogi. Haruno jeszcze bardziej rozjuszył ten fakt. Miała wprost ochotę potrząsnąć każdym osobna i nakierować, choćby siłą, ich spojrzenie na to co istotne.

- Zostaw ją! – krzyknęła niewiele myśląc. – Przecież nic nie zrobiła!

Mężczyzna zdawał się być głuchy na jej wołania. Z ust skulonej kobiety pociekła stróżka krwi.

- Hej! – Sakura błyskawicznie stanęła między ninją a szatynką rozkładając ręce. – Przestań ją…

Ale nie zdążyła dokończyć gdyż napastnik zacisnął dłoń w pięść i mocno uderzył ją w twarz. Mroczki przed oczami pojawiły się znienacka, tak samo jak nieumiejętność ustania na nogach. Miała wrażenie, że jej skóra pęka i niewątpliwie było ono słuszne, ponieważ poczuła jak krew cieknie po jej policzku Złapała się za pulsujące bólem miejsce i upadła na twardą ziemię tuż koło trzęsącej się kobiety. Przez barierę nieprzyjemnie kręcącego się świata przedarł się głos Sasuke.

- Sakura, wstawaj. – syknął jej do ucha, owiewając ciepłym oddechem. – Wszyscy się gapią, wstawaj.

Siłą pomógł jej podnieść się i sprawił, że stanęła na równych nogach. Jeszcze chwilę przytrzymywał ją zapewne bojąc się, że znów upadnie.

- Zachowaj przytomność, nie możesz teraz zemdleć. – Wraz z tymi słowami uświadomiła sobie, że to wcale nie Sasuke jej pomógł.

- Sai? –zapytała głosem tak cichym, że sama nie była pewna, czy rzeczywiście coś powiedziała.

Otworzyła oczy by ujrzeć twarz swojego przyjaciela. Wzruszenie złapało ją za gardło, gdy zobaczyła znajomą bladą cerę, krótkie czarne włosy i tego samego koloru oczy wpatrzone w nią z troską i jak zawsze domieszką dystansu. On zawsze miał kłopoty z otwartością wobec innych ludzi.

- Sai – powtórzyła i oplotła ręce wokół jego szyi przybliżając się.

Przestała nawet zwracać uwagę na to, że krew dostała się do jej ust. Była blisko stracenia przytomności, chodź przecież chłopak ciągle powtarzał, żeby zachowała świadomość. Poczuła się bezpiecznie, mając przy sobie przyjaciela. Żywego, realistycznego przyjaciela. W tamtej chwili nie mogła uwierzyć, że brała pod uwagę opuszczenie bliskich z powodu jej realistycznych pobudek. Z powodu Sasuke…

- Uroczo – Pod wpływem tego chłodnego tonu jej senność i zmęczenie ulotniły się.

Nie wiedziała nawet kiedy jej powieki opadły, ale teraz gwałtownie je otworzyła, szybko oceniając sytuację. Sai wciąż mówił, by nie traciła przytomności, ale jego głos działał jak kołysanka. Z kolei Sasuke był jak dawka adrenaliny. Wystarczyło choć jedno jego słowo.

Brunet właśnie wycierał pobrudzoną krwią katanę o ubranie martwego szpiega. Mężczyzna miał poderżnięte gardło, i to dosyć głęboko jak na oko Sakury.

- Możecie skończyć tą szopkę? Nie mamy teraz na to czasu. – warknął, nerwowo wkładając miecz do pochwy. – Sakura idzie ze mną. Sai wracaj do domu, tam zajmie się tobą medyczka.

- Medyczka?

Dziewczyna przestała obejmować przyjaciela i odsunęła się od niego na odległość ramion. Uważnie zilustrowała go spojrzeniem zielonych oczu, choć wciąż mocno kręciło jej się w głowie.

- Trzy rany cięte, kilka zadrapań i potłuczeń – wyszeptała cicho, nadgarstkiem wycierając krew z kącika własnych ust. – Ja mogę to wyleczyć.

- Nie mamy na to czasu. – Sasuke położył dłoń na jej ramieniu i odciągnął od Sai’a, tak, że nie była w stanie go już dotknąć. – Sakuro, idziemy.

- Nigdzie nie idę – powiedziała słabo, łapiąc się za głowę. – Nie zostawię moich bliskich na pastwę losu.

- Keizo powinien się zająć Ino. – Sasuke tracił cierpliwość.

Każde słowo wypowiadał coraz szybciej.

- Jeśli nikt nie pozna jej prawdziwej tożsamości to wszystko powinno być w porządku. Moja ucieczka wywoła pewnie pewne kontrowersje, ale wojownicy nie zostaną zabici. Keizo zajmie się tą twoją przyjaciółeczką. Shikamaru i Temari sobie doskonale poradzą. Nie są głupi, zdążą się ulotnić zanim wybuchną zamieszki.

- Skąd wiesz o Ino? – zapytała, czując jak serce podchodzi jej do gardła.

Z pewnością nie był to czas na takie rozmowy. Niektórzy ludzie przypatrywali się im z zaciekawieniem, a cienie czające się w ciemnościach zaczęły się poruszać niespokojnie. Zapewne wywołał to widok martwego kompana, zabitego przez jednego z władców. Ale Sakura nie mogła się powstrzymać. Stąpała po cienkim gruncie i jeśli nie będzie ostrożna, Sasuke dowie się o całej tajemnicy.

- Nie było trudno się domyślić – warknął, ale nie na nią, tylko na Sai’a, który zrobił krok do przodu i wyciągnął rękę, by złapać za rękę dziewczyny. – To była tylko teoria, ale teraz ją potwierdziłaś.

Zmierzył go tak morderczym wzrokiem, że nawet po jej plecach przebiegły ciarki.

- Nie widzisz, że ona zaraz zemdleje? – zapytał spokojnie Sai, jednak on sam ledwo utrzymywał się na nogach. – Musi się gdzieś położyć.

Sasuke zaczął uważnie przyglądać się Sakurze. Patrząc na jego skupioną twarz, na czarne tęczówki ilustrujące jej ranę zdała sobie sprawę, że przez prawe oko widzi jak przez mgłę.

- Wydaje mi się, że uszkodził mi którąś z tętnic– wyszeptała, gdy poczuła, że jej nogi miękną.

Uchiha położył rękę na jej plecach, zapobiegając upadkowi, a drugą dłoń zanurzył we włosach, nie pozwalając by jej głowa opadła bezwładnie. Jej powieki powoli się zamykały, choć obserwując tą nieprzeniknioną czerń mogłaby pomyśleć, że już straciła przytomność. Zauważyła, że ruszał ustami, widocznie próbując jej coś przekazać.

- Jeśli tego nie uleczę – oznajmiła jak w amoku, zamykając oczy. – To mogę się wykrwawić.

                                          

- Keizo. – Ino była zniecierpliwiona.

Skubała materiał swoich spodni, uparcie wpatrując się w profil blondyna. Stał w jednym miejscu już od kilku godzin, cały czas wpatrzony w jeden punkt. Mrugał niebywale rzadko, a jego klatka piersiowa unosiła się bardzo powoli. Zupełnie jakby popadł w trans. Przyszedł tu jeszcze w nocy, kilkadziesiąt minut przed świtem i do tej pory tak sobie stał. Nie robiąc nic, nie mówiąc nic. Wschodzące słońce bawiło się jego rysami, raz je wyostrzając, raz łagodząc. Wokół prawie białych włosów formowała się oślepiająca aureola, która jednak szybko zniknęła i jego twarz ponownie skryła się w cieniu.

Od czasu jego nieszczęsnego i głupiego żartu, medyczka uparła się, że okiennice zamykać będzie jednie w nocy. W końcu w dzień i tak chłopak cały czas jej towarzyszył.

Wydawał się rozluźniony, ale mięśnie na jego przedramionach rysowały się wyraźnie, ukazując spięcie.

Ino nie wiedziała, co robić. Poszła na chwilę do łazienki, by poprawić stan swojego makijażu i włosów, a gdy wróciła ten nie drgnął nawet o milimetr. Nie odzywała się do tej pory, przeczuwając, że lepiej będzie, jeśli po prostu pozostaną w milczeniu. W końcu przecież musiał coś powiedzieć. Ale nie powiedział. Zdawał się nie zdawać sobie sprawy z jej obecności. Wczoraj, gdy od niej wychodził wydawał się zupełnie normalny, a tu nagle popadł w stan hipnozy.

- Powiesz mi co się stało? – zapytała najspokojniej jak umiała, ale i tak w jej głosie dało się wyczuć zniecierpliwienie. – Przecież widzę, że coś jest nie tak! Dlaczego pozostali wojownicy nie wrócili wczoraj w to miejsce? Miałam ich uleczyć prawda?

Gdyby Keizo nie drgnął delikatnie, to pomyślałaby, że nawet jej nie usłyszał.

- Odpowiedz mi! – Wstała gwałtownie, podchodząc do niego nerwowym krokiem. – Keizo!

- Wracaj na miejsce. – Spojrzał na nią przenikliwie pociemniałymi tęczówkami, w których czaiła się groźba. – Natychmiast.

Jego ton nie dopuszczał żadnego sprzeciwu, oczy wyraźnie oczekiwały posłuszeństwa.

- N-nie – wyjąkała, robiąc tylko jeden krok w tył. – Najpierw powiedz mi, co sprawiło, że zachowujesz się w ten sposób? Gdzie są twoi kompani?

- Nie są moimi kompanami! – krzyknął odwracając się do niej gwałtownie. – Nie możesz się po prostu zamknąć?!

- Nie, nie mogę! – Odważyła się patrzeć mu prosto w oczy, dodając sobie odwagi przez zaciśnięcie dłoni w pięści. – Powiedz mi, do cholery, co się dzieje!

Mierzyli się wzrokiem, oboje spięci i zdenerwowani. Keizo już otwierał usta, zapewne po to, by rzucić kolejnym rozkazem, gdy dźwięk tłuczonego szkła skutecznie rozproszył ich uwagę. Blondyn szybko odwrócił się stronę okien, jednocześnie zasłaniając dziewczynę własnym ciałem. Przybyszem, który narobił tyle hałasu był jastrząb o lśniącym, brązowym upierzeniu. Zgrabnie poszybował okrążając sufit i wylądował na ramieniu Keizo. Ten ze zmarszczonymi brwiami zabrał się za odwijanie wiadomości przyczepionej do łapy ptaka.

- To od Sasuke – mruknął, sam do siebie oczywiście.

Na Ino był zbyt obrażony, by zwracać się do niej w tak spokojny sposób.

Po przeczytaniu, zgniótł papierek i zaczął rozglądać się po pokoju. Jastrząb sfrunął z ramienia chłopaka i usiadł na parapecie okna, które kilka chwil temu rozbił.

- Nie powiesz mi, co przekazuje w tej wiadomości, prawda? – Potraktował jej pytanie jako retoryczne.

Schylił się po torbę, która robiła za podręczną apteczkę Ino i bez słowa przerzucił ją przez ramie dziewczyny. Następnie przejechał delikatnie dłonią od jej łokcia w dół ręki i splótł ich palce.

- Co ty znowu robisz? – Zachowanie Keizo było tak niezrozumiałe, że nie zdołała ukryć dreszczy.

Blondyn widocznie zauważył jej reakcje, bo uśmiechnął się szeroko, a jego oczy pojaśniały. Bursztynowe plamki znów były bardzo widoczne. Ruszył z nią w kierunku drzwi.

- Przecież nie wszyscy ninja opuścili ośrodek. – przypomniał mrukliwym głosem. – Zasada własności, mała.

Sasuke spodziewał się, że Kurenai będzie bardzo zaskoczona jego widokiem. Tym bardziej, że trzymał na rękach bezwładne ciało Sakury, a za nim kuśtykał bledszy niż zwykle Sai. Kobieta wyglądała na zmęczoną. Otworzyła mu drzwi, nawet nie sprawdzając, kim był. Pewnie dlatego zdołał dostrzec zdziwienie na jej twarzy. Kto w końcu spodziewałby się jednego z trzech władców, pukającego do drzwi zwykłych ludzi? W dodatku trzymającego w ramionach dziewczynę, która już dawno uważana była za martwą. Kto zaprosiłby takiego gościa gestem do domu, tak jak to zrobiła Kurenai? Jej zachowanie było bardzo dziwne, ale Sasuke nie zamierzał się nad tym zastanawiać. Gdy tylko kobieta usunęła mu się z drogi, szybko wszedł w głąb domu. Bardzo łatwo odnalazł skromnie urządzony salon i położył Sakurę na zniszczonej kanapie. Była blada jak kartka papieru, nawet jej usta straciły swój delikatny, czerwony odcień i zaczęły sinieć. Sasuke całym sobą starał się trzeźwo myśleć. Ale gdy odgarniał pozlepiane krwią włosy z jej twarzy zrozumiał, że myśli plączą mu się, tylko z obawy, przed jej śmiercią. Gdyby nie mówiła jak idiotka, że może się wykrwawić, to już dawno wymyśliłby jakiś plan. A tak nie wiedział co robić. Wysłał wiadomość do Keizo, by ten przyprowadził Ino, ale do tego czasu stan dziewczyny mógł się bardzo pogorszyć. Cholera.

Po pomieszczeniu rozległ się szybki stukot butów, przez co Uchiha natychmiast się wyprostował, nie mogąc uwierzyć, że jego dłonie przed chwilą odgarniały włosy z twarzy Sakury. Zacisnął je w pięści i zmarszczył brwi w irytacji.  Znów okazał słabość. Przecież on brzydził się słabością. Kurenai podeszła do nieprzytomnej medyczki z miską wody i ścierką w dłoni. Sasuke odszedł od kanapy i oparł się o ścianę krzyżując ręce na piersi. Próbował się zmusić do zamknięcia oczu, ale i tak nic to nie dało i z obojętnym wyrazem twarzy patrzył jak kobieta przemywa wodą zakrwawioną szyję i twarz Sakury. Złość zakiełkowała w nim, gdy z jej rany wypłynęła świeża krew. Dlaczego to się w ogóle nie goiło?!  Czy ten ninja naprawdę uszkodził którąś z tętnic? Nie powinien tak szybko go zabijać. Powinien sprawić, by cierpiał.

Sai wszedł do salonu kilka minut po Kurenai. Zdjął swoją zakrwawioną i podartą koszulkę, ukazując rany w całej okazałości. Na jednej z nich miał już założony niezbyt profesjonalny opatrunek. W rękach trzymał bandaże i mały słoiczek zapewne z jakąś maścią odkażającą i sklepiającą rany. Zajął fotel, stojący koło kanapy z grymasem bólu na twarzy. Co chwila rzucał pełne zmartwienia spojrzenia blednącej Sakurze, nie przerywając odkażania swoich ran. Sasuke poczuł do niego taką niechęć, że krew zagotowała mu się w żyłach, choć wyraz twarzy miał beznamiętny. Żeby nie dać się ponieść emocjom znów przeniósł wzrok na medyczkę i zaklął w myślach. Wcale nie była to dobra alternatywa. Haruno wciąż wyglądała jakby była na granicy życia i śmierci, i absolutnie mu się to nie podobało. Gdzie się podziewał ten cholerny Keizo?!

Jak na zawołanie blondyn w towarzystwie Ino wparował do pomieszczenia z kamienną twarzą.

- Możesz już mnie puścić – burknęła dziewczyna w stronę Keizo.

Ten od razu wykonał jej prośbę i uwolnił drobną dłoń z uścisku. Gdy szedł w kierunku władcy, w jego oczach jeszcze jeden raz błysnęło rozbawienie, ale Sasuke niewiele to obchodziło.

- Tak jak kazałeś, przyprowadziłem medyczkę. – Ukłonił się sztywno i odstąpił od niego na krok by miał lepszy widok na rudowłosą dziewczynę, która w niebieskich oczach miała więcej dystansu do jego osoby, niż on do niej.

- Ino, nie gap się, tylko zacznij leczyć Sakurę – powiedział chłodno, namacalnie odczuwając jak uciekają cenne sekundy.

Dziewczyna rozszerzyła oczy w zdziwieniu i zaczęła rozglądać się po salonie, jakby dopiero teraz zdała sobie sprawę, że nie znajdują się tu sami. Najpierw ujrzała Sai’a, który również przyglądał się jej z bardzo jasnym przekazem wymalowanym na twarzy. Uważaj. Nie odważyła się przytaknąć, ale jasno przyjęła do wiadomości jego ostrzeżenie. Wtedy ujrzała Sakurę. Bladą, nieprzytomną, z okropną raną na policzku, z której sączyła się krew. Kurenai, która zdawała się być jedynie ciałem w pomieszczeniu zaprzestała czyszczenia twarzy Haruno i odsunęła się dając miejsce do popisu Ino. Medyczka szybko podeszła do upiornie bladej przyjaciółki i od razu rozpoczęła sklepianie uszkodzenia. Na pierwszy rzut oka widać było, że jej tętnica oczna została w małym stopniu naruszona. Z innej rany krew nie ciekłaby tak obficie. Szybko skumulowała chakre w dłoniach i przyłożyła ją do pęknięcia, na skórze Haruno. Podczas wykonywania tej operacji, zerknęła podejrzliwie na Sasuke.

- Kiedy się dowiedziałeś o mnie i… o Sakurze? – zapytała, decydując się jednak nie mieszać w to jeszcze Hinaty.

Przemiana Hyuugi była największa, dlatego jej prawdziwej tożsamości mógł jeszcze nie odgadnąć.

Uchiha spojrzał na nią jak na robaka.

- Nie masz prawa zadawać mi pytań. – odpowiedział tak beznamiętnie, że Ino musiała odwrócić wzrok. 

Po kilku minutach nieprzerwanej ciszy skończyła sklepiać ranę Sakury. Chwyciła za białą szmatkę leżącą w misce z lekko zaczerwienioną wodą i wycisnęła ją mocno, a następnie zaczęła powoli przemywać twarz przyjaciółki. Marszczyła przy tym mocno brwi i zaciskała usta. Co się teraz stanie? W jaki sposób Sasuke poznał ich tożsamość? Dlaczego Sakura nie miała na sobie peruki i jakim cudem znalazła się w domu Kurenai w takim stanie?

Było tyle pytań, które chciała zadać, ale mogła jedynie milczeć otoczona przez mężczyzn, gotowych w każdej chwili do ataku. Jej ramiona zaczęły się trząść, choć w pokoju wcale nie było zimno.

Keizo, który cały czas przypatrywał się jej zachowaniu, odchrząknął znacząco, chcąc odwrócić od niej uwagę. Czarne oczy jego władcy, przez które tak wiele osób ogarniała trwoga przeniosły się na jego twarz. Co dziwne, nigdy to chłodne spojrzenie nie robiło na nim wrażenia. Sam umiał przybrać równie oziębłą minę.

- Wojownicy, którzy wyruszyli dwa dni temu, by ugasić zamieszki do tej pory nie wrócili. – Zachował formalny ton. – Dostałem wiadomość, że zostali zabici… przez nową grupę powstańczą. Podobno na ich ciałach znajdowały się niezliczone nakłucia, przez które przerwany został układ nerwowy oraz przepływ chakry.

Na twarzy Sasuke przez krótką chwilę malował się głęboki szok. Trwał on jednak tak krótko, że można by uznać go za halucynację.

- W którym miejscu doszło do tego zdarzenia? – zapytał zupełnie jakby go to nie obchodziło.

- Kilka kilometrów od Konohy, w kierunku zachodnim. – Nowy głos dostał się do ich grona.

Shikamaru, chłopak, który zawsze wyglądał na znudzonego teraz był zaintrygowany i zaniepokojony jednocześnie. Wszedł wolnym krokiem do salonu i bystrymi oczami ocenił sytuację. Ostatecznie jego posunięciem było włożenie dłoni do kieszeni spodni. Zawiesił wzrok na Kurenai, która była kompletnie nieobecna. Podszedł do niej powoli, jakby się bał, że ją spłoszy.

- Nie powinnaś ich tak po prostu wpuszczać, wiesz o tym? – zapytał, ale w jego głosie nie było nagany. – Co się stało? Dlaczego mnie wezwałaś?

- Porwali go – wyszeptała ochryple.

Nikt nie zdawał sobie sprawy, że do tej pory nie wypowiedziała nawet słowa.

- Porwali Kaze, Shikamaru – powtórzyła trochę głośniej. – I wydaje mi się, że porywacze mogli należeć do tej nowej grupy powstańczej. Jeżeli podwładny Sasuke twierdzi, że zamieszki wybuchły dwa dni temu, to wszystko łączy się w całość. Buntownicy zmierzali do Konohy, by porwać mojego syna, a wcześniej rozprawili się z wojownikami Sasuke. Kaze został uprowadzony wczorajszej nocy. Zostawili nawet wiadomość.

- Gdzie? – Sasuke tym razem nie potrafił ukryć zainteresowania. – Gdzie jest ta wiadomość?

- W sypialni – odrzekła niepewnie kobieta. – Korytarzem, drugie drzwi po prawo.

Sasuke rzucił jeszcze jedno spojrzenie na Sakurę, której czysta już twarz wciąż była obmywana przez trzęsącą się Ino.

- Usunęłaś już całą krew – zwrócił się do niej. – Możesz przestać.

Blondynka ocknęła się nagle i ze zdziwieniem włożyła szmatkę do miski zapełnionej bladoczerwoną wodą. Zupełnie jakby była zaskoczona własnym zachowaniem.

Uchiha zauważył, że skóra Haruno nie była już tak biała, więc spokojnie opuścił salon, udając się do wskazanej przez Kurenai sypialni. Pokój jej synka był mały i pomimo ubogiego wystroju, całkiem przytulny. Ściany miały kolor bladego lazuru, na którym wyraźnie odznaczały się czerwone litery. Mamy twoje dziecko. Tuż obok informacji od porywaczy znajdowała się wielka dziura z wypalonymi, poszarpanymi brzegami. Podobny efekt dawało podłożenie ładunku wybuchowego. Pusta przestrzeń była niestarannie pozabijana deskami, które i tak dawały nikłe poczucie bezpieczeństwa. Sasuke zmarszczył brwi. Ninja, którzy zabili jego wojowników musieli być bardzo dobrze wyszkoleni. Skoro to oni uprowadzili Kaze, to dlaczego robili z całego porwania tak wielkie przedstawienie? Dużo korzystniej byłoby po prostu włamać się do domu i równie cicho uciec z nieprzytomnym synem Kurenai. Po co zostawili wiadomość? Dlaczego wysadzili ścianę w środku nocy?

Przez pięć lat nie otrzymał żadnego znaku. Przez pięć lat grał tą rolę, aż w końcu ona stała się jego rzeczywistością. I nagle wszystko obróciło się do góry nogami i on sam nie wiedział już, po której był stronie. Podobno na ich ciałach znajdowały się niezliczone nakłucia, przez które przerwany został układ nerwowy oraz przepływ chakry. Sasuke wiedział, jakie jutsu mogło w ten sposób uśmiercić przeciwnika. Ale czy nie był w błędzie?  Z pewnością technika należała do natury wiatru. Ale czy aby na pewno została użyta przez tego głąba? Idioty, który przez tyle lat udawał, że już go nie ma? Uchiha westchnął i zamknął powieki. Żyje, czy nie żyje? Nie był już niczego pewny.

Ból roznoszący się po jej głowie był okropny. Chciała się go jak najszybciej pozbyć, a przyciszona rozmowa, która rozgrywała się tuż koło niej wcale nie uśmierzała pulsowania.

- Ninja, musieli mieć ukryty motyw w porwaniu Kaze. – Usłyszała głos Shikamaru. - Podejrzewam, że było ich dwóch. Jeden manipulował żywiołem wiatru, drugi żywiołem ognia.

- Nie wyciągasz przypadkiem zbyt pochopnych wniosków? – Sasuke jak zwykle był zdenerwowany. – Dwie osoby miałyby z taką łatwością poradzić sobie z moimi poddanymi?

- Nie – wtrącił pospiesznie Nara. – Wojowników pokonał dokładnie jeden ninja. Ten, który manipuluje wiatrem.

Sakura starała się wyłapać sens usłyszanych zdań. Jeden ninja władający potężnym jutsu, które należało do żywiołu wiatru pokonał ludzi będących pod panowaniem Uchihy. Ale co ma do tego porwanie jakiegoś Kaze? Co się dzieje? Zmarszczyła mocno powieki, zmuszając się do otworzenia oczu. – Sakura! – Pierwszą rzeczą, którą zobaczyła, była piegowata twarz Ino. – Jak się czujesz?

Haruno jęknęła cicho, bo krzyk przyjaciółki zwiększył jej migrenę. Spróbowała podnieść się do pozycji siedzącej, ale skończyło się na tym, że znów opadła na szorstką kanapę.

- Nie za dobrze – mruknęła, starając się przywołać jakieś wspomnienia, które po części wytłumaczyłyby jej stan.

Gdy obraz zaczął jej się wyostrzać, oparła się na łokciach i zilustrowała pomieszczenie, w którym się znajdowała. Bardziej jednak niż sam wystrój zainteresowały ją poszczególne osoby. Sai, który przypatrywał się jej smutnymi oczami siedział na zniszczonym fotelu z zabandażowaną klatką piersiową. Tuż obok stał Shikamaru, trzymając się bardzo blisko Kurenai. Musiała przyznać, że kobieta nie wyglądała zbyt zdrowo. Miała popękane usta, cienie pod oczami, a jej loki były w kompletnym nieładzie. Sprawiała wrażenie zrozpaczonej, jakby dotknęła ją jakaś tragedia. Następną osobą był wysoki blondyn w całości ubrany na czarno. Stał wyprostowany i obojętny, zupełnie jak posąg. Sakurę zaciekawiła cienka blizna chłopaka, przebiegająca przez prawy policzek i lekko zniekształcająca usta. Pomyślałaby pewnie, że był przystojny, gdyby koło niego nie stał Sasuke. On z kolei nie miał żadnych niedoskonałości, które pozwalałyby odróżnić jego skórę od marmuru. Nie posiadał emocji, które pokazałyby, że był człowiekiem. Po prostu stał i patrzył na nią, tak jakby jej nie widział. Grzywka nie opadała na jego oczy w nieładzie. Wyglądało to tak, jakby każdy włos znał swoje miejsce i nigdy z niego nie odstępował. Ta perfekcja ją przytłaczała.

- Trzeba jej podwyższyć poziom cukru we krwi. – Sakura przeniosła wzrok na Ino, która kierowała swoje słowa do Shikamaru.  – Czy w tym domu jest może jakaś czekolada? Słodycze, cukier?

Nara pokiwał głową, ale to Kurenai zabrała głos.

- Kiedyś w sklepach były takie rzeczy, ale wycofano je, bo ludzi nie było na nie stać. Pewnie w siedzibie władców można znaleźć dużo słodyczy. U nas cukier już dawno wyszedł z obiegu. – Spojrzała na Uchihe z niepewną niechęcią.

Widać było, że miała co do niego mieszane uczucia. Ino westchnęła ze zrezygnowaniem i usiadła na podłodze. Wbiła posępny wzrok w Keizo, który za plecami Uchihy uśmiechnął się do niej zadziornie. Sakurze nie spodobało się to zachowanie. Dotknęła ramienia blondynki i zadała jej telepatyczne pytanie.

- Czy ty z nim flirtujesz?

Ino podskoczyła w miejscu jak oparzona robiąc duże oczy. Zerknęła na Haruno karcącym wzrokiem.

- Zwariowałaś?! Nie… nie wiem. On ze mną flirtuje.

- Powinnaś uważać Ino. Nie znasz go. Przypominam ci, że przetrwanie w tym świecie zapewnia brutalność. A wygląda na to, że ten typek trzyma się całkiem nieźle.

Usłyszała jeszcze jej krótkie prychnięcie, które rozniosło się po jej głowie jak echo, gdy przyjaciółka odsunęła się od niej, przerywając kontakt.

- Zastanawia mnie jeszcze jedna rzecz. – Shikamaru ponownie zabrał głos, uważnie obserwując zachowanie medyczek.

Najwyraźniej uświadomił sobie, że przekazują sobie telepatyczne wiadomości, dlatego podjął kolejny temat.

- Co ty tu robisz, Sai? – Zwrócił się do milczącego bruneta. – I dlaczego jesteś ranny? Przecież nie wysyłałem cię na żadną misję.

Chłopak jeszcze przez chwilę obserwował niewidzącym wzrokiem czubki swoich butów.

- Czy zastanawialiście się nad tym, kim mógłby być ten potężny ninja władający żywiołem wiatru?

- Nie znam nikogo o takiej mocy, więc nie myślałem o tym za dużo – odparł Nara. – Ale co to ma wspólnego z moim pytaniem?

- Słyszałem wybuch – odparł krótko, podnosząc wzrok. – Dziwne, że zdołał obudzić tylko mnie, bo huk był potężny. Jestem najbliższym sąsiadem Kurenai, więc postanowiłem dowiedzieć się, co się stało. Jednak zanim zdążyłem dobiec do jej domu, zobaczyłem porywaczy. Tak jak mówiłeś, był ich dwóch. Nie potrafię określić jak wyglądali, nosili maski i długie płaszcze, z kapturami. – Sai zdawał się wpaść jakiś trans, każde słowo wypowiadał coraz szybciej. – Widziałem za to, że jeden z nich przerzucił sobie nieprzytomnego Kaze przez ramię. Nie wiele myśląc śledziłem ich do momentu opuszczenia murów wioski; kierowali się na zachód. I wtedy postanowiłem ich zaatakować. Ale niższy z nich powiedział swojemu kompanowi, że ich śledziłem. Nie zdążyłem nawet wyjąć zwoju, gdy zerwał się wiatr. Bez wątpienia wyższy porywacz na nim panował, bo pozwolił towarzyszami wraz z Kaze pobiec dalej, a sam spiął się i szybko uformował pieczęcie. Wtedy żywioł zaatakował mnie i zostawił po sobie te trzy rany. – Wskazał na swoją klatkę piersiową. – Pamiętam, że upadłem na ziemię, bo wiatr zdawał się podciąć mi nogi i otoczyć z każdej strony, nie pozwalając nawet drgnąć. W sumie byłem pewny, że zginę z rąk tego shinobi. Ale gdy podszedł do mnie i uważniej przyjrzał się mojej twarzy, powiedział „cholera, to ty” i znikł. Zupełnie jakby zjednoczył się z żywiołem. Wiatr jeszcze przez chwilę nie pozwalał mi się ruszyć, lecz po kilku minutach odpuścił. Jednak doprowadził do tego, że byłem nieprzytomny przez cały dzień. Nikt mnie w ciągu tego czasu nie znalazł, nie zdążyłem się wykrwawić. A głos porywacza cały czas pobrzmiewał w mojej głowie. Nawet teraz go słyszę; bardzo wyraźnie. I teraz wiem, dlaczego wydawał mi się taki znajomy. Myślę, nie, jestem prawie pewny, że ten głos… - zamilkł na chwilę, a jego ekscytacja nagle opadła.

Przerwał kontakt wzrokowy z Shikamaru

- Ten głos należał do Naruto – dokończył cicho, lecz wszyscy dokładnie go zrozumieli.

- Naruto został zamordowany – powiedział po pewnym czasie spędzonym w ciszy Nara, powstrzymując się od zerknięcia na Sasuke. – Jednak gdyby twoja wersja okazała się prawdą wiele by to wyjaśniało. Ale jeszcze więcej komplikowało.

Sakura z kolei jawnie wgapiała się w twarz domniemanego zabójcy Uzumakiego.

Ja zabiłem Naruto?!

To właśnie krzyczał, gdy go oskarżyła. Niedowierzał, był zły.

Nic nie rozumiesz, przypomniała sobie jego szept, Nic nie wiesz.

Rzeczywiście, nic nie rozumiała. Ale czy nie wystarczyłoby, gdyby po prostu jej powiedział? On również na nią patrzył. Jego czarne oczy nie wyrażały kompletnie żadnego smutku, choć Shikamaru jawnie przypomniał, że Naruto został zamordowany. Sakura była przekonana, że Sasuke doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że wszyscy uważają go za mordercę. Jeśli jej najlepszy przyjaciel naprawdę żył, to Uchiha automatycznie przestałby być obwiniany. Z jego wcześniejszych słów mogłaby wywnioskować, że wiedział coś więcej. Wiedział o tym, że Naruto żyje? Sasuke, co przed nami ukrywasz?

- Muszę odstawić Sakurę do rezydencji – oznajmił chłodno, nie nawiązując kontaktu wzrokowego z nikim innym, tylko z nią.

- Sasuke – odezwał się z rezerwą w głosie Shikamaru. – Wiesz, że Sakura nie może tak po prostu wkroczyć na teren siedziby? Jej kolor włosów rzuca się w oczy.

- Ach, tak – mruknął nieprzytomnie. – Za chwilę wrócę, czekaj tu na mnie. – Słowa naturalnie były kierowane do otępiałej Haruno.

Uchiha odwrócił się i już w połowie drogi do otwartych drzwi, rozpłynął się w powietrzu. Wraz z jego odejściem dziewczyna odzyskała rezon. Odgarnęła dłonią pozlepiane kosmyki z twarzy i jęknęła, gdy krew ubrudziła też jej palce.

- Chodź, przepłuczę ci te włosy – powiedziała Kurenai cicho.

Odkąd Sai powiedział o swoich przypuszczeniach wydawała się bardziej spokojna. Jeśli to rzeczywiście Naruto był ninją, który porwał Kaze, to nie było możliwości by zrobił mu jakąkolwiek krzywdę. A jeśli nawet porywaczem nie był jej rozgadany przyjaciel, to i tak okazał się łaskawy nie uśmiercając szpiega. Widocznie zeznania Sai’a rozwiały niektóre jej wyobrażenia. Sakura posłusznie wstała z kanapy, a Ino w tym samym momencie zerwała się na równe nogi, jakby bała się, że Haruno upadnie. I słusznie myślała, bo dziewczyna zachwiała się i zapewne wylądowałaby z powrotem na szorstkich poduszkach, gdyby ruda medyczka jej nie przytrzymała. Przyjęła jej pomoc, zdając sobie sprawę z tego, że żadna argumentacja nie wyszłaby jej teraz na dobre.

Doprowadzenie włosów Sakury do porządku zajęło Kurenai mniej niż pięć minut. Umyła je w zlewie znajdującym się w małej łazience. Gdy poinformowała Haruno, że nie posiadałą prysznica, ani ciepłej wody, ścisnęło jej serce z żalu. Na koniec Ino wyjęła kilka spinek ze swojej peruki i spięła płasko włosy Sakury. Sasuke wrócił kilka sekund później z kamienną twarzą. Z trudem uwierzyła własnym oczom, gdy zobaczyła, że jego grzywka była potargana. Musiał się bardzo spieszyć. Trzymał w ręku sztuczne, kasztanowe włosy i garść wsuwek. Yamanaka sprawnie przywróciła przyjaciółce nieprawdziwy wygląd, na co Uchiha patrzył dosyć kwaśno. Gdy przeszli z powrotem do salonu, Keizo gwizdnął cicho na widok Sakury, Ino zmarszczyła brwi, a Haruno przewróciła oczami. Uchiha z kolei nijak się tym przejął i tylko złapał, w obecnej chwili szatynkę, pod ramię. Yamanaka widząc to, przestała ją podtrzymywać, ale zdążyła jeszcze wysłać jej krótką wiadomość.

- Bądź ostrożna.

Dziewczyna słysząc to, skrzywiła się, ale krótko skinęła głową.

Chłopak ruszył w stronę drzwi, a Sakura posłusznie szła tuż przy nim. Przed wyjściem zatrzymał ich jeszcze głos Shikamaru.

- Nie zapytam cię jak odkryłeś tożsamość Sakury – powiedział spokojnie. – Nie będę nawet dociekał, dlaczego znalazłeś się wraz z nią w domu Kurenai, ani czemu była cała zakrwawiona i nieprzytomna. Patrząc na twoje zachowanie, nie sądzę byś ty jej coś zrobił. Jednak poproszę cię o jedną przysługę: Uważaj na nią.

Sasuke przez chwilę taksował go wzrokiem, a potem spojrzał prosto w błyszczące szmaragdowe oczy dziewczyny.

- Będę – odparł cicho.

Sasuke nie zaprowadził jej od razu do domku, w którym miała mieszkać. Najpierw weszli do jego skrzydła, nie odzywając się do siebie ani słowem. Uchiha wciąż pomagał jej iść, choć ona już nie czuła takiej potrzeby. Ale nie powiedziała tego. Z własnych, egoistycznych pobudek, będących skutkiem jego silnej dłoni dotykającej jej ramienia. Na korytarzu z marmurową podłogą krzątały się sprzątaczki, które na widok władcy uciekały do swoich pokoi. Brunet rozglądał się na boki, a jego mięśnie były spięte.

- Dziwne – powiedział sam do siebie, lecz Sakura nie mogła powstrzymać ciekawości.

- Co jest dziwne? – Spodziewała się, że jej nie odpowie.

- Myślałem, że poddani Madary będą czekali, by cię zabrać. – Zaskoczył ją. – Że może pojawi się nawet sam Madara. Albo ma dobry humor, albo zrezygnował ze złożenia ci odwiedzin i nie dowiedział się, że cię nie ma. Lepiej dla nas.

- Czy nie łatwiej byłoby, gdybyś od razu mnie do niego zaprowadził?  - zapytała cicho.

- Nie – odparł krótko, przyspieszając kroku. – Ino mówiła, że najpierw trzeba podnieść poziom cukru w twojej krwi. U tego dziada takich luksusów się nie spodziewaj.

Znów znalazła się w jego czterech ścianach spowitych czerwoną poświatą, która tworzyła się przez światło bezskutecznie próbujące dostać się do środka, choć zasłony bardzo mu to utrudniały. 

- Siadaj na łóżku – rozkazał Sasuke, widocznie nie zdając sobie sprawy, jak brzmiało to w jego ustach.

W dodatku zaczął rozpinać swoją kamizelkę, pozostając jedynie w obcisłej czarnej podkoszulce, pod którą rysowały się jego mięśnie. Cisnął ją tuż obok Sakury, która tak jak rozkazał, usiadła na miękkim materacu. Zapewne gdyby miała więcej siły, to nie uległaby jego słowom tak łatwo. Teraz jednak przypomniała sobie, że nie jadła nic od dwóch dni i nawet czekolada byłaby zbawienna.

- Czekaj tu – rzucił, choć pewnie wiedział, że i tak nie miała dokąd pójść.

Mogłaby się rzecz jasna wymknąć do Madary, ale było to masochistyczne posunięcie, więc nie zamierzała tego robić.

Sasuke wrócił w zadziwiająco szybkim tempie trzymając w dłoniach tabliczkę czekolady. Rzucił ją w stronę Sakury, a ona zwinnie złapała słodycz w swoje dłonie i zerwała złoty papierek. Przy odgryzieniu pierwszej kostki, skrzywiła się.

- Gorzka? – jęknęła z zawodem.

- Uchiha nie przepadają za słodyczami.- Zareagował chłodno na jej zrzędliwy ton. – Tylko Hashirama je lubi.

- Ukradłeś czekoladę pierwszemu? – zapytała z niedowierzeniem, wkładając kolejny kawałek do ust.

- Ma ich pod dostatkiem – odparł tylko, nie spuszczając z niej wzroku. – Masz zjeść całą.

Haruno zmarszczyła brwi.

- Nie ma mowy – burknęła. – Trzeba było przynieść mleczną.

- Nie masz prawa się sprzeciwiać. – Jego ton nie znosił sprzeciwu.

- Zjem połowę. – Głód doskwierał jej na tyle, że do tego była zdolna.

Sasuke już nic nie powiedział i tym razem to ona przerwała ciszę.

- Szybko zrezygnowałeś z planu ucieczki – szepnęła, gdy skonsumowała ostatni wyznaczony kawałek czekolady. – Nie myślałeś o niej na poważnie, prawda?

Brunet milczał tak długo, że była pewna, iż jej nie odpowie.

- Nie chciałaś – powiedział spokojnie. – A później zjawił się Sai, ty zemdlałaś. Było już za późno.

Zastanowił się chwilę nad jego słowami.

- Rozumiem.

Żadne z nich znów nie miało nic do powiedzenia, a czas leciał. Zaczęła skubać złoty papierek, uważnie się temu przypatrując. Sakura wiedziała, że nieuchronnie zbliża się moment, w którym Sasuke powie, że muszą iść do Madary. Dziewczyna nie chcąc na razie o tym myśleć wciągnęła w końcu na wpół zjedzoną tabliczkę w jego stronę.

- Chcesz? – zapytała cicho.

- Mówiłem ci, że Uchiha nie przepadają za słodyczami. – Jego ton był miękki, czego kompletnie się nie spodziewała.

Podniosła głowę, znów natrafiając na jego hipnotyzujące spojrzenie. Gdy była z nim w jednej drużynie, zatapiała się w tych oczach niezliczoną ilość razy. Teraz nie pozwoliła sobie na to i przeniosła wzrok na swoją zaciśniętą w pięść dłoń, którą położyła na kolanie. Rękę z czekoladą wciąż wyciągała w jego kierunku.

- Wiesz, podobno czekolada pobudza endorfiny, hormony szczęścia – zaczęła pleść bzdury. – Zawsze jesteś taki przygnębiony, zły. Spróbuj, może ci pomoże.

Gdy uniosła delikatnie brodę zobaczyła, że Sasuke wyciąga rękę po smakołyk i wkłada kostkę do ust, resztę odkładając na komodę. Z mimiki jego twarzy, wywnioskowała, że nie za bardzo mu smakowała, ale nie wypluł jej, tylko zjadł całą. Zwycięstwo leżało po jej stronie. Tak jej się zdawało, dopóki brunet nie wzruszył ramionami, kierując na nią spojrzenie.

- Nie pomogło – oznajmił bez wyrazu.

- Ach, tak.

Czego innego mogła się spodziewać? Niechętnie wstała z łóżka i stanęła naprzeciwko niego. Spojrzała na niego odważnie, choć dosięgała m zaledwie do ramion.

- Sasuke – powiedziała cicho, zdając sobie sprawę, że jego imię w jej ustach brzmiało inaczej niż każde inne słowo.  – Powinnam już iść do Madary.

- Wiem – odparł.

Nagle położył dłoń na jej ramieniu i delikatnie przejechał nią w dół, ujmując jej dłoń. Z czarnych oczu niespodziewanie zniknęła niedostępność. Teraz znów były przyciągające, piękne. Sakura nie chciała poddać się temu urokowi, ale było to niemożliwe.

- Ale możesz zostać. – Przybliżył się o krok i pochylił nad nią.

Dziewczyna zdała sobie sprawę z tego, co tak właściwie miało nastąpić, gdy jego oddech owiał jej twarz. Ale wtedy było już za późno. Jego usta już napierały na jej wargi. Mogła sobie tysiące razy wyobrażać jak to jest całować Sasuke Uchihe, ale każda jej fantazja nie równała się z tym, co czuła w danym momencie. Nogi zmiękły jej tak niespodziewanie, że bała się upadku. Brunet uniemożliwił jej go, ponieważ położył dłoń na jej biodrze i przygarnął bliżej. Tak blisko, że wyraźnie czuła napięte mięśnie jego brzucha, a nawet szybkie bicie serca. Jednak nie wyrywało się do przodu tak jak jej, które zwiększyło swoje tempo, gdy tylko oddała pocałunek i zanurzyła palce w jego włosach. Tak jak się spodziewała, były aksamitnie i miękkie w dotyku. Czując coraz bardziej niecierpliwe ruchy Sasuke, rozchyliła usta. Brunet od razu z tego skorzystał i pogłębił pocałunek językiem doprowadzając ją do szału. Sakura miała wrażenie, że stąpa po krawędzi przepaści w uniesieniu i bardzo chciała do niej wpaść. Jeszcze nad sobą panowała, jeszcze nie do końca straciła rozum. Lecz Sasuke nagle puścił jej dłoń i szybko zdarł z jej głowy perukę. Oderwał na chwilę usta od jej ust i skupił się na wyjmowaniu spinek z mokrych, różowych włosów, które po chwili opadły delikatnymi falami na jej ramiona.

- Nie lubię tej peruki – powiedział ochryple, wilgotną dłonią unosząc jej brodę.

- Ja też nie.

O ile tamten pocałunek miał w sobie delikatność, o tyle ten, który po nim nastąpił był jej całkowicie pozbawiony, przez co Sakura ostatecznie osunęła się w przepaść, zapominając o wszystkim. Jego usta, które z taką namiętnością ją całowały, męski zapach mącący w głowie, czarne rozżarzone oczy i zimne dłonie, które swoim dotykiem przyprawiały ją o dreszcze. Liczył się tylko on.

Godzina już tak późna, że spokojnie mogę powiedzieć: Wesołych Świąt! 

Postarałam się, żeby rozdział był dłuższy niż poprzednie, bo scena z pocałunkiem miała przenieść się do rozdziału 9, ale ostatecznie wylądowała w tym. Myślałam, że po napisaniu tego, będę zadowolona, ale znów w głowie pojawia się głosik mówiący, że coś jest nie tak. Albo to po prostu ze mną jest coś nie tak. Nie będę się tu rozpisywać, bo oczy mi się kleją.

Życzę wam spokojnych, radosnych, rodzinnych Świąt, super prezentów, smacznych potraw i tej cudownej atmosfery, która powinna być przez każdego wyczuwalna. 

Zdaję sobie sprawę z tego, że zachowanie Sakury może wiele osób denerwować. Tak zupełnie szczerze, to starałam się dodać jej trochę więcej upartości w niektórych sytuacjach, ale po prostu mi to nie pasowało. Kiedyś jak pisałam opowiadania SasuSaku do szuflady, to rzeczywiście Haruno miała ten swój charakterek i zgryźliwość, ale tutaj nie mogę się do tego zmusić. 
Pozdrawiam i wstawiam obrazek, który już od dawna szczerze wielbię: