Rozdział 7

Moja pierwsza dedykacja! 

Rozdział dedykuję Sefii, która swoimi komentarzami sprawia, że mam ochotę cały czas pisać, a myśli w stylu " Usuń tego bloga, to bez sensu" znikają jak kamfora. 

Dedykacja należy się również Makiko Chan za wszelką pomoc i zwrócenie uwagi na błędy jakie popełniam. Dziękuję Ci za to!

 Mam nadzieję, że rozdział, który wam dedykowałam okaże się tego warty.

Nocną ciszę przerwał wybuch, który gwałtownie przebudził Kurenai ze snu pełnego koszmarów. Poderwała się z łóżka zupełnie nie rozumiejąc, co się dzieje. Podłoga w nocy zawsze stawała się bardzo zimna, zresztą tak samo jak ogólna temperatura powietrza w całym domu. Ale to nie przez to dostała gęsiej skórki. Krew wrzała w jej żyłach, oddech był przyspieszony, czerwone tęczówki rozglądały się nerwowo dookoła szukając… właściwie, czego? Czego ona szukała? Czy eksplozja, którą przed chwilą usłyszała nie była jedynie wytworem jej wyobraźni? A może należała do samego snu? Jeszcze raz objęła wzrokiem mały pokój. Wszystko zdawało się być na swoim miejscu. Zawsze w idealnym porządku. Komoda przyozdobiona namalowanymi kwiatami maku, łóżko z delikatnie zmiętą pościelą. W niewielkim lustrze ustawionym w rogu pokoju zobaczyła swoje odbicie. Miała wypieki na twarzy i przerażony wzrok. Do tej pory nie zdawała sobie nawet sprawy, że zaciskała usta. W odbiciu dostrzegła też niski stolik nocny. Zdjęcie, które przedstawiało jej męża zawsze dodawało jej swego rodzaju otuchy. Teraz jednak leżało fotografią do dołu, zupełnie jakby ktoś je przewrócił. Zaśmiała się nerwowo, drżącą ręką podnosząc ramkę i stawiając ją. Wbiła wzrok w twarz brodatego mężczyzny znajdującego się na zdjęciu. Czy to właśnie ją obudziło? Przewrócony obrazek? Uznała to za wybuch? Przeczesała dłońmi gęste loki i przestała wpatrywać się w twarz jej dawnej miłości.

- Wariuję – szepnęła cicho i przetarła ociężałe powieki.

Zanim jednak wróciła do łóżka, postanowiła sprawdzić pokój syna. Musiała upewnić się, że wszystko z nim w porządku. Tak na wszelki wypadek. Złe przeczucie chwyciło ją za gardło, gdy przemierzała korytarz. Chciała się upewnić. Tylko go zobaczyć…

Cicho uchyliła drzwi i zerknęła niepewnie do pokoju. Zatrzymała wzrok na jednoosobowym łóżku, znajdującym się pod ścianą. Gdy zobaczyła znajome wybrzuszenie na kołdrze odetchnęła głęboko, czując jak kamień spada z jej serca. Jednak sekundę później zmarszczyła brwi. W dalszym ciągu była dziwnie zaniepokojona. Pewniej otworzyła drzwi, wolnym krokiem podeszła do łóżka i szarpnęła za błękitną kołdrę. Jej serce na chwilę przestało bić, by później podwoić swoją szybkość. Zaczęła oddychać urywanymi, płytkimi oddechami. Na jej twarzy malowała się panika i przerażenie. Biel poduszek, które znajdowały się na miejscu jej syna, raziła ją w oczy.

- Kaze – szepnęła cicho w wściekłości rzucając poduszki na podłogę. Zaczęła uderzać dłońmi o materac zupełnie jakby to on pochłonął jej dziecko. Może to kolejny koszmar, pomyślała zrywając z łóżka prześcieradło. Może za chwilę się obudzę? Gdy poczuła jak chłodny wiatr owiewa jej skórę zaprzestała rozpaczliwego uderzania w dłońmi materac. Nigdy nie zostawiała otwartych okien. Zatem skąd ten przeciąg? Odwróciła się powoli w prawą stronę i wydała z siebie zdławiony jęk. Zamiast ściany w pokoju jej syna ziała wielka, czarna dziura, wpuszczając do środka lodowate powietrze. Zadrżała. Tuż obok, na pozostałym kawałku namalowane były słowa. Czerwona farba przerażająco kontrastowała z bladoniebieską tapetą. Z niektórych liter wciąż toczyły się jej krople. Spływały ślamazarnie i stykały się z podłogą, wyglądem przypominając krew.

Przekaz słów był bardzo prosty i sprawił, że Kurenai dostała niepohamowanych spazmów, choć z jej oczu nie leciały żadne łzy. Była zbyt przerażona, by płakać.

Mamy twoje dziecko

Tym razem nocną ciszę przerwał jej krzyk.

Sasuke wszedł spokojnie do środkowej części rezydencji, pomimo tego, że z każdym krokiem jego gniew przybierał na sile. Tą dziewczyną rzeczywiście była Sakura. Tylko dlaczego to musiała być właśnie ona? Dlaczego wróciła prosto w ręce śmierci, skoro kilka lat temu ledwo się z nich wydostała? Doskonale wiedział, co stanie się z medyczkami, które tu przybyły. Z pewnością nie mogły oczekiwać dożycia do spokojnej starości. Zbyt dużo było tu morderców i gwałcicieli, by przetrzymały więcej niż rok. Zatem będzie musiał ją obronić. Znowu.

Długo zajęło mu podjęcie tej decyzji. Po tym jak zostawił ją w starej posiadłości Uchihów wrócił do swojego skrzydła i całą noc rozmyślał nad tym, co powinien teraz zrobić. Było tyle możliwości, ale tak naprawdę żadna nie podobała mu się w całości. Zawsze był jakiś szkopuł w planie, który definitywnie wolałby ominąć. W opcji, którą wybrał irytująca część polegała na tym, że będzie musiał przekonać Madare do swojego zdania. I wcale nie przy użyciu siły, ale zwykłej rozmowy. To prawie tak jakby się przed nim płaszczył. Na samo wyobrażenie o tym zbierało mu się na wymioty. Miał nadzieję, że przedstawienie najważniejszych argumentów przekona władcę i nie będzie musiał  posuwać się do łechtania jego ego. Nie, nawet nie zamierza próbować z jakimikolwiek komplementami. Jeśli nie przystanie na jego propozycję to pozostaną mu dwa wyjścia. Zabicie starszego Uchihy, albo ukrycie Sakury w takim miejscu, w którym nikt jej nie znajdzie. Gdzieś, gdzie mogłaby pożyć trochę dłużej niż tutaj, nawet, jeśli miałby ją na zawsze zamknąć w czterech ścianach znajdujących się głęboko pod ziemią i karmić chlebem i wodą. Nie po to tyle ryzykował, żeby teraz tak po prostu pozwolić jej umrzeć.

Nie zamierzał pukać, by wejść do pokoju Madary. Była to zbędna czynność, którą ludzie robili chcąc okazać szacunek do czyjejś prywatności. Sasuke jednak nie posiadał żadnego szacunku do posiadacza Rinnegana, więc od razu chwycił za klamkę i pchnął ciężkie, czarne drzwi. Fakt, że Madara nie posiadał żadnych dziwek w swoim pokoju był wprost zadziwiający. Jednak była rzecz, która zaskoczyła bruneta jeszcze bardziej. W pokoju nie było nikogo. Rzadko zdarzało się by starszy Uchiha ruszał swoje szanowne cztery litery po za sypialnie, a tym bardziej rezydencję. Czasami przesiadywał też w jadalni, lecz przeważnie jedzenie przynosiły mu sprzątaczki, które przy większym szczęściu zdołały wyjść z tego bez żadnych uszczerbków.

Nagle wyobraził sobie Sakurę, którą leży w tym dużym łóżku stojącym przed nim. Z siniakami na jasnej skórze, będącymi skutkiem podniecenia Madary. Tuż obok niej leżałby ten obleśny dziad, zadowolony po nocy pełnej wrażeń…

Cholera!

Zacisnął mocno zęby i czym prędzej zatrzasnął drzwi do pokoju władcy. Oparł się o ścianę i zamknął oczy, wzdychając ciężko. Nie powinien reagować w ten sposób na głupie wyobrażenia, nie powinien w ogóle mieć żadnych wyobrażeń. Teraz musi znaleźć Madare… tylko gdzie on może być? Na pewno nie znajdował się w rezydencji. W innym przypadku spotkałby go po drodze. Chyba, że myszkuje w skrzydle Hashiramy. Nie, to zupełnie bez sensu. Tak naprawdę ani jego, ani pierwszego hokage nie traktował, jako zagrożenia, dlatego nie miał żadnego powodu do niezapowiedzianych odwiedzin. Więc dokąd mógłby się udać? Zaklął pod nosem, uderzając pięścią w ścianę.

Od kiedy pojawiły się medyczki wszystko się skomplikowało… Sakura!

Sasuke rozwarł oczy w przerażeniu i natychmiast ruszył biegiem do wyjścia. To było takie oczywiste! Poszedł sprawdzić stan swojej podwładnej, albo raczej go pogorszyć. Pieprzony zboczeniec. Musiał pobawić się trochę swoją nową zabawką.

Jeśli zobaczy, że domek, w którym dziewczyna powinna przebywać jest pusty, to zacznie jej szukać. Po kilku dniach, może nawet godzinach sprawdzi też starą posiadłość Uchihów, a on nie będzie miał wystarczająco dużo czasu by znaleźć dla niej kryjówkę. Chyba, że uciekłby razem z nią. Mógłby ją w ten sposób chronić… tylko, że wtedy wszystko co stworzyli kilka lat temu mogłoby pęknąć jak bańka mydlana ukazując całą prawdę.

Właściwie jak wyglądała ta prawda? Tyle lat odgrywał swoją rolę, że sam w nią uwierzył. Nie dostawał żadnych wiadomości, ani znaków. W końcu zaczął nabierać przekonania, że to wszystko było tylko kłamstwem. W dodatku on sam go wymyślił, po to by stłumić poczucie winy. Stał się tym, którego z początku miał tylko udawać. Pomylił rzeczywistość z wyobrażeniami.

Wraz z uświadomieniem sobie, że medyczką jest Sakura…że jednak przeżyła, przypomniał sobie, która wersja była tą prawdziwą. Później ona oskarżyła go o zabicie Naruto. Rzeczywiście, przez ostatni rok również był przekonany, że to on odebrał mu życie, ale… cholerny Uzumaki! Co on sobie w ogóle wyobrażał?! To przez niego tak postradał zmysły. Gdyby tylko wcześniej dostał jakiś znak! Gdyby dostał jakiś znak, to może od razu poznałby Sakure, może zdołałby odesłać ją w bezpieczne miejsce, albo chociaż zawalczyłby o nią tak jak powinien. Może gdyby tylko usłyszał o medyczkach, to zrozumiałby, że jedną z nich może być ona. Tymczasem tak bardzo uwierzył we własne kłamstwa, że nie dopuszczał tego do świadomości.

Chociaż miała ten swój uparty wyraz twarzy, gdy nie chciała im się pokłonić. Te intensywnie zielone oczy. Jednak zbyt mocno uwierzył w jej śmierć, by tak szybko ujrzeć prawdę.

Przyspieszył kroku czując w sobie narastającą determinację. Z rezydencji wybiegł tak szybko, że strażnicy stojący przed wyjściem ledwo go zauważyli. Oddział Madary i Hahiramy lokował się na tyłach budynku, nie tak jak jego własny. Minusem tego zdecydowanie była odległość między siedzibą, a poddanymi. Otóż wojownicy posiadacza Rinnegana i pierwszego hokage zamieszkiwali dużo bliżej rezydencji niż jego poddani. Miało to wiele wad, które w pewien sposób irytowały Sasuke, ale teraz czuł jedynie obawę, że Madara już mógł dostać się do domku, w którym powinna znajdować się Sakura. Wtedy jego zadanie skomplikuje się jeszcze bardziej.

Zdenerwowany przyspieszył tempo swojego biegu, już nawet przestając przejmować się tym, że jest obserwowany. Na rozwidleniu dróg skręcił w lewo i zaklął pod nosem, gdy nie ujrzał na prostej ścieżce chociażby majaczącej w oddali sylwetki władcy. I nagle zaczął się zastanawiać, dlaczego od razu założył, że Madara udał się do swojej medyczki. Przeczucie? Kompletnie tego nie rozumiał. Tak dawno nie kierował się własnym instynktem, że już nawet nie zdawał sobie sprawy, że z niego korzysta. Pomimo tego, że lepiej byłoby gdyby jego przypuszczenia wydały się niesłuszne, to jakoś nie mógł przyjąć do wiadomości, że może nie gonić Madary, tylko bezsensownie biec na teren zamieszkały przez jego wojowników. W takim przypadku jego duma zostałaby porządnie nadszarpnięta, zwłaszcza, że już kilkanaście osób zauważyło, że pędził w tamtą stronę.  

Jego złość i obawa przed upokorzeniem wyparowały natychmiast, gdy zobaczył czerwoną zbroję posiadacza Rinnegana. Chwilę później trzymał dłoń na jego ramieniu powstrzymując od dalszej wędrówki. Starszy Uchiha zmierzył go wzrokiem.

- Sasuke? – Był wyraźnie zaciekawiony jego zachowaniem.

 Chłopak nic nie odpowiadając, puścił go.

-Co cię tu sprowadza? – Madara nie potrafił ukryć ekscytacji.

Wyczuł, że kroiło się coś dużego.

- Chcę z tobą porozmawiać o medyczce – powiedział beznamiętnie.

- Coś nie pasuje Ci w rudej? Wiesz, moja sprawia się doskonale – uśmiech, jaki wpełzł na jego twarz sprawił, że Sasuke poczuł obrzydzenie.

Wiedział, że jego słowa były nieprawdziwe, ale nie mógł się powstrzymać przed zaciśnięciem dłoni w pięści. Dwa dni temu to on znalazł Sakurę okaleczoną i nieprzytomną, podczas gdy jej pan prawdopodobnie zabawiał się z innymi kobietami. Czy to w jego mniemaniu było doskonałym sprawowaniem się?

- Z Ise jest wszystko w porządku – odparł, choć nie był pewny swoich słów.

Do tej pory nie dostał żadnego raportu od Keizo, co nie dziwiło go za bardzo. Nie oczekiwał od swoich wojowników jakichkolwiek przejawów inteligencji, aczkolwiek akurat od blondyna spodziewał się więcej. Miał chociaż nadzieję, że dziewczyna pod jego opieką wciąż była żywa.

- Przyszedłem porozmawiać o twojej medyczce.

Czarne oczy Madary rozbłysły.

- Nie odstąpię ci jej – oznajmił krótko. – Wydaje mi się, że już to ustaliliśmy.

- Oczywiście. Ona należy do Ciebie. Jednak w zamian chcę byś przystał na kilka moich warunków.

- Warunków? – Zmarszczył brwi. – Jakie masz prawo stawiać mi jakiekolwiek warunki?

- W ostatecznej wersji to jednak ja byłem tym, który odstąpił. Należy mi się jakaś rekompensata.

Starszy Uchiha machnął dłonią.

- Bierz, którą chcesz. Mam mnóstwo kobiet do dyspozycji.

- Nie interesują mnie dziwki.

Madara skrzywił się nieznacznie na to stwierdzenie i prychnął.

- To może zamiast bawić się w zgadywanki, od razu powiesz mi, jakie są twoje warunki.

- Chcę by twoja medyczka zamieszkała w mojej części rezydencji. Pokoi mam mnóstwo, na pewno można jej któryś udostępnić, nie sądzę też by sprawiała jakiekolwiek problemy…

- Zgłupiałeś – przerwał mu. – Nie ma mowy bym zgodził się na tą propozycję. Myślisz, że nie wiem, co chcesz z nią robić? Przystając na twój warunek stracę wszelkie korzyści, które płynęły z zatrudnienia medyczek. Co więcej oddam je tobie.

- Jak już mówiłem, nie interesują mnie takie rzeczy – oznajmił twardo.

Starszy Uchiha zmarszczył mocno brwi. Jego oczy łypały na Sasuke ze złością, ale i zaciekawieniem.

-Dlaczego chcesz sobie przywłaszczyć moją medyczkę?

- Nie przywłaszczyć. – Brunet tracił cierpliwość. – Raczej zapewnić możliwość przeżycia. Spór, który wybuchł pomiędzy nami w sali tronowej w końcu o coś się rozniósł. Nie po to ci ją oddałem, by zginęła za kilka dni poturbowana przez twoich poddanych.

Madara przez kilka sekund przyglądał mu się intensywnie, zastanawiając się nad jego słowami.

- Dobrze, w takim razie będzie mieszkać ze mną.

Sasuke przywołał obraz posiniaczonej Sakury leżącej pod pościelą starszego Uchihy. Widząc przed sobą osobę, która leżałaby koło Haruno, zmarszczył mocno brwi i skrzywił usta w grymasie.

- Wyjdzie na to samo – warknął. – Albo zabijesz ją ty, albo twoi poddani. Ja natomiast proponuję Ci coś dużo bardziej korzystnego.

-Co może być korzystnego w tym, że chcesz mi zabrać medyczkę?

- Jej życie – oznajmił krótko. – Będzie mogła przez długi czas leczyć twoich poddanych. Może wrócisz nawet do treningów.

- Bezsensu…

- Wymagam tylko by mieszkała w mojej części – przerwał mu. - Możesz w każdej chwili do niej przyjść, w porze dziennej oczywiście. Tak samo jak ranni wojownicy.

Madara uśmiechnął się drwiąco.

- Może po prostu przedstawimy jej twoją propozycję i dowiemy się czy przystaje na takie warunki. Właśnie do niej szedłem…

- Wolałbym porozmawiać z nią na osobności – wtrącił.

Teraz starszy Uchiha wydawał się autentycznie rozbawiony. Ale była to chora radość, satysfakcja, która malowała się na jego twarzy nie oznaczała nic dobrego.

- Zadziwiasz mnie, Sasuke – odezwał się z szerokim uśmiechem, który nie dosięgał oczu. – Twoja determinacja jest bardzo podejrzana. Wprost mam ochotę od razu poderżnąć tej dziewczynie gardło. Pomimo tego, że wyjątkowo mnie zainteresowałeś, to muszę się z tobą nie zgodzić. Nie przyjmuję twoich warunków.

Zimno, zimno, okrutnie zimno. Jak mógł ją zostawić tak na pastwę losu w jakiś obskurnym, zakurzonym domku na całą noc!? Z początku myślała, że może po nią wróci, dlatego żeby nie pogarszać swojej sytuacji po prostu siedziała na zimnej podłodze i gorączkowo analizowała ostatnie zdarzenia. Z każdą godziną jej nadzieja gasła, lecz wciąż czekała. W końcu zasnęła z wyczerpania, skulona próbując bronić się przed wieczornym chłodem. Nad ranem temperatura spadła jeszcze bardziej, co skutecznie przeszkodziło jej w dalszym śnie. Zdenerwowana zerwała się od razu na równe nogi i zaczęła nerwowo krążyć po małym domku. Po co ona w ogóle na niego czeka? Czemu jest posłuszna? Oczywiście, znajdowała się w kłopotliwej sytuacji, a życie jej bliskich leżało w rękach Sasuke…

Czy gdyby zamierzał ją wydać, to nie zrobiłby tego od razu? A może najpierw musiał się upewnić, a dopiero po tym powiedzieć o wszystkim Madarze? Gdzie on poszedł?

Idąc tym nieufnym tokiem rozumowania może wywnioskować, że udał się do jej władcy by zdradzić mu jej prawdziwą tożsamość. Ale przecież nie ma go już od kilkunastu godzin. Przecież nie zgubił się nigdzie po drodze.

Jak na razie nic nie wskazywało na to, by rzeczywiście chciał ją zdradzić.

Możliwe też, że zostawił ją od tak sobie, bo nie wiedział, co z nią dalej zrobić. Jednak w takim razie, po co kazał jej nie ruszać się z domku?

On jej kazał! Dobre sobie.

Sakura prychnęła głośno i buntowniczym krokiem ruszyła w kierunku drzwi. Wychodząc na zewnątrz trzasnęła nimi mocno i założyła ręce na piersi prychając ponownie. Gdy podniosła wzrok jej złość ulotniła się, zupełnie jakby nigdy tak naprawdę nie była zdolna do jej odczuwania.

Okazało się, że temperatura panująca na dworze była cieplejsza niż w domku. Pomimo tego i tak zapragnęła natychmiast do niego wrócić. Po raz kolejny uderzyła w nią ta okropna atmosfera zaległa w części wioski należącej do klanu Uchiha. Pustka, która wysysała z niej wszystkie emocje, sprawiała, że stawała się obojętna, a jej twarz traciła wszelki wyraz. Miała wrażenie, że straciła umiejętność oddychania, ale kiedy zaczerpnęła powietrza wszystko wydawało się działać tak jak powinno. W towarzystwie Sasuke dużo prościej było utrzymać się jej na nogach niż w tej chwili. Oparła dłoń o chłodny mur domku, zachowując tym samym równowagę. To miejsce zdawało się ją miażdżyć. Jak on sobie z tym radził?

Wzięła głęboki oddech i wbiła wzrok w ziemię. Chciała jak najszybciej opuścić to miejsce. Nie podnosząc głowy, odepchnęła się od ściany i ruszyła w kierunku lasu, który pasem ciemnej zieleni przypominał metę, którą musiała przekroczyć by wyrwać się z otumanienia. Nawet nie wiedziała, kiedy zaczęła biec. Wbiegła w ciemny cień drzew jak oszalała i natychmiast wyhamowała oddychając ciężko. Świeże, leśne powietrze dostało się do jej płuc wypychając uczucie, które tak ją przytłoczyło. Tamto miejsce wydawało się nawiedzone. Nawiedzone przez znękane dusze zamordowanych członków klanu Uchiha. Dreszcz przebiegł jej po plecach. Nie mając odwagi odwrócić się za siebie ruszyła dalej, zastanawiając się, co teraz powinna zrobić. Sasuke tak szybko przejrzał jej przebranie. Co jeśli uda mu się odkryć całą tajemnicę? Gdy dowie się o podziemiach…

Czuła, że musi ostrzec swoich przyjaciół. Problem polegał na tym, że znała tylko jedno przejście prowadzące do kryjówki. W dodatku była pewna, że bez pomocy Shikamru nie uda jej się przejść przez labirynt. Spotka się z nimi, ale najpierw wydostanie się z tego głupiego lasu.

Pamiętała, że wraz z Sasuke szła dosyć długo. Skrzywiła się na samą myśl i przyspieszyła kroku. Nie chciała marnować czasu na powrót. Po co on ją zaprowadzał do wioski swojego klanu? Kompletnie bezsensu. Pewnie zamierzał ją psychicznie dobić, zaprowadzić w miejsce, w którym jednej nocy zginęło tyle osób i tam również pozbawić ją życia. Cóż, nie wyszło.

Złość sprawiła, że przestała zwracać uwagę na otoczenie. Potknęła się o gruby korzeń wystający ziemi i gdyby nie złapała się gałęzi, która akurat znajdowała się w zasięgu jej dłoni, już dawno leżałaby na ziemi.

- Głupi. – Wyprostowała się i zaczęła kopać korzeń. – Głupi, głupi kawałek drewna.

Wiedziała, że jej zachowanie było bardzo dziecinne i nieodpowiednie, ale kompletnie jej to nie obchodziło. Miło było od czasu do czasu w coś pokopać. Zwłaszcza, jeśli miało się w pełni zdrową kostkę. Rzuciła jeszcze jedno rozzłoszczone spojrzenie na korzeń i ruszyła dalej.

Ciągłe maszerowanie zaczęło ją nie tyle męczyć, co irytować. Była pewna, że szła w dobrą stronę, gdyż las robił się coraz gęstszy, drzewa niższe, a leśna ścieżka skończyła się już kilka minut temu. Gdy przez liczne gałęzie zobaczyła, że niedaleko, rozciąga się znana, piaszczysta droga, odetchnęła z ulgą. Prawie wybiegła z lasu na ścieżkę i zatrzymała się na środku. Miała przeczucie, że gdyby udała w prawo, to doszłaby do Konohy, zobaczyła znajome budynki, a nawet twarze byłych Hokage wyryte w kamieniu. Przez chwilę wpatrywała się tępo w stronę, po której prawdopodobnie znajdowało się centrum Wioski Liścia. Westchnęła ciężko i odwróciła się powolnie ruszając w kierunku rezydencji. Przeszłość już na zawsze pozostanie przeszłością. Nie było sensu do niej wracać.

Nie przeszła nawet stu metrów, a już widziała zarys znienawidzonego budynku. Z tak dużej odległości wydawał się mały, nic nieznaczący. Zabawne, jak mylne mogą być pozory.

Przestała wpatrywać się w dach rezydencji i przeniosła wzrok niżej. Jej oczy rozwarły się w zdziwieniu, gdy zobaczyła, że stoi przed nią bardzo wysoki, umięśniony mężczyzna. Uśmiechał się, lecz był to uśmiech, który sprawił, że musiała przełknąć ślinę i zacisnąć dłonie w pięści.

- Wydaje mi się, że zabłądziłaś dziewczynko. – Podszedł do niej, obracając, kunaia w dłoni. – Szkoda, że już nie możesz zawrócić.

Sakura zmarszczyła brwi. Nie miała czasu na użeranie się z tym ninją. Musiała szybko dotrzeć do Shikamaru.

- Nie, nie zabłądziłam – powiedziała twardo. – Jestem medyczką Uchiha Madary i żądam byś się przesunął i znalazł sobie coś innego do roboty. Zagradzasz mi drogę.  

W dłoni już powoli kumulowała chakrę.

Nieznany mężczyzna przechylił delikatnie głowę w bok, poszerzając uśmiech i unosząc brwi. Jego rude włosy zdawały się płonąć na tle jasnego nieba.

- Nie dość, że znajdujesz się w miejscu, w którym być nie powinnaś, to jeszcze tak perfidnie kłamiesz? Właśnie pozbawiłaś się wszelkich szans na przeżycie.

Błyskawicznie pokonał dzielącą ich odległość, przykładając jej zimne ostrze do szyi. Jednak Sakura okazała się szybsza. Zanim ninja zdążył przeciąć jej szyję, ona odchyliła się do tyłu i wykonała zgrabne salto w tył, stopą wytrącając mu broń z ręki. Dziewczyna stanęła z powrotem na nogach w momencie, gdy kunai z brzdękiem zetknął się z ziemią. Mężczyzna z roztargnieniem sięgał po następnego, ale znów okazał się zbyt wolny. Sakura nie przeciągając, mocno uderzyła w twarz przeciwnika i uwolniła swoją chakrę, z taką siłą i impetem, że przeciwnik odleciał na kilka metrów wzwyż, zupełnie jakby był podnoszony przez niewidzialną rękę i… nagle przez nią puszczony. Wrogi ninja z hukiem zetknął się z ziemią, łamiąc kark na twardym podłożu.

Haruno zmarszczyła brwi w zdziwieniu. To wszystko, na co było go stać?

Przeniosła wzrok na swoją dłoń i zaczęła zginać i rozprostowywać palce. Coś tam jeszcze pamiętała z treningów z Tsunade.

Nagle usłyszała, że ktoś ląduje za jej plecami. Rozwarła oczy w zdziwieniu, cały czas ze wzrokiem utkwionym we własnej dłoni. Zaraz po tym, gdy ciężki oddech owiał jej kark, po prawej i lewej stronie zmaterializowało się kolejnych dwóch mężczyzn w całości ubranych na czarno. Była pewna, że trzeci z nich znajdował się właśnie za nią. Zaklęła pod nosem.

- Komuś się wydaje, że może z nami pogrywać. – ninja, który wyszeptał jej to do ucha okropnie śmierdział. – Chyba powinniśmy Ci pokazać, kto tutaj ma władzę.

- Całkowicie się z tobą zgadzam.

Głos Sasuke jak zawsze był bardzo donośny i niesamowicie chłodny. Teraz jednak dominowała w nim wściekłość. Ninja z początku myśleli, że władca tak jak oni miał na myśli śmierć Sakury, dlatego na ich twarzach zawitały szerokie uśmiechy podniecenia.

- Możemy ją najpierw poddać torturom – powiedział radośnie mężczyzna stojący po prawej stronie. – Niech błaga o litość.

- Tak – odparł Uchiha bardzo cicho i skrzyżował swoje pełne opanowanej wściekłości i chęci mordu spojrzenie ze spojrzeniem Sakury.

Stał dokładnie naprzeciwko niej, a w jego oczach znów pojawiła się ta pretensja, skierowana w jej stronę. Nie przerywając kontaktu wzrokowego, chwycił bladą dłonią za swój kołnierz i poluzował go odrobinę. Sakura usłyszała cichy pomruk, a z oczu bruneta popłynęła ciemna krew, jego tęczówki przybrały szkarłatny kolor. Jednak nie wciągnął jej w żadne Genjutsu. Jego wzrok przerażał ją, lecz nie umiała tak po prostu spojrzeć gdzie indziej. Była przyszpilona. Widocznie na wrogich ninja ten widok również zrobił podobne wrażenie, bo pomimo tego, że wciąż się uśmiechali, milczeli jak zaklęci. Sasuke wyprostował swoje ręce zupełnie jakby chciał wskazać na mężczyzn stojących po bokach. Wtedy ciszę przeszył dźwięk brzmiący jak odpalanie zapałki, z tym, że kilkanaście razy donośniejszy. Zaraz po tym, rozległy się rozpaczliwe krzyki mężczyzn, których objęły czarne płomienie. Sakura zbladła.

- Niech błagają.

Uchiha wydawał się być w ekstazie. Jego głos był mocno zachrypnięty, odchylił delikatnie głowę, zupełnie jakby delektował się tą chwilą.

Sakura czuła gorąco ognistych płomieni, które jednak nie zetknęły się z jej ciałem, słyszała rozpaczliwe wołanie o pomoc mężczyzny znajdującego się za nią, swąd palonego mięsa zaatakował jej nozdrza. Jednak gorsza dla niej była cisza, która zapanowała kilkanaście długich sekund później. Gdy ninja zostali strawieni przez żywioł w wystarczającym stopniu by umrzeć.

Sasuke powoli opuścił ręce, a wraz z tym gestem płomienie zaczęły się, aż zanikły zupełnie. Widziała jak dreszcz przebiega po jego plecach, gdy zamykał oczy. Na myśl o tym, że zabicie tych ludzi sprawiło mu taką przyjemność zrobiło jej się słabo. Gdy znów przeniósł na nią wzrok jego tęczówki miały normalny, czarny kolor, lecz na nowo pałały wściekłością. Zacisnął dłonie w pięści i ruszył szybko w jej kierunku.

- Sakuro – mruknął przez zaciśnięte zęby. – Gdzie, do jasnej cholery, jest twoja peruka?

Dziewczyna rozdziawiła usta i przyłożyła dłonie do głowy macając ją rozpaczliwie. Zupełnie zapomniała o swoim przebraniu! Jakże głupie to było z jej strony! Równie dobrze mogła od razu skoczyć w przepaści i zepchnąć przy okazji wszystkich swoich przyjaciół. Strach przed Sasuke, który jeszcze kilka sekund temu tak dominował w jej uczuciach, natychmiast się ulotnił zastąpiony przez wdzięczność. Lecz zanim zdążyła cokolwiek z siebie wydusić, Uchiha zakleszczył swoje palce na jej nadgarstku i szybkim krokiem ruszył przed siebie. W zupełnie innym kierunku niż do tej pory obierała Sakura. Po chwili jego marsz zmienił się w bieg. Zdezorientowana starała się dotrzymać mu tempa, ale Sasuke był szybszy niż ostatnim razem. Nagle zdała sobie sprawę, co on zamierza.

- Nie! – Krzyknęła, próbując wyrwać rękę, ale w biegu wydało się to prawie niewykonalne. – Nie zamierzam wracać na teren twojego klanu!

- Nie mamy nawet na to czasu – odpowiedział.

Sakura zmarszczyła brwi, próbując zrozumieć jego słowa.

-Co masz na myśli? Gdzie mnie znowu prowadzisz?!

- Daleko, Sakuro. – Jego głos był cichy, ale bardzo wyraźny. – Musimy stąd uciec.

Natychmiastowo zacisnęła usta, nie zamierzając nic odpowiadać. Nie mogła uciekać. Naraziłaby ludzi z podziemi na wielkie niebezpieczeństwo. A co się stanie z Ino i Hinatą? Czy Madara zabije je, czy też przywłaszczy sobie Ino i zadowoli się nią? Obie opcje były dla blondynki tak samo tragiczne.

Przypomniała sobie te wszystkie lata spędzone pod ziemią. Bez nadziei, w ciągłym bólu. Później Shikamaru ofiarował im pomoc. Ale tak naprawdę ona wciąż żyła w niewoli, zupełnie jak to powiedział Nara. Bezpiecznej niewoli, która w dalszym ciągu była niewolą. Nie przypuszczała, że kiedykolwiek będzie mogła się z niej wyrwać.

Czy powinna uciekać z Sasuke Uchihą, narażając tym samym życie swoich bliskich? Zdecydowanie nie.

Spojrzała na jego dłoń, zaciśniętą mocno na jej nadgarstku. On był silny, zawsze pewny swoich działań. Przeniosła wzrok na jego blady profil, po raz kolejny zachwycając się jego pięknem. Zmarszczyła smutno brwi.

Czy chciała uciec z Sasuke Uchihą, gdzieś daleko stąd i zyskać wolność? Tak. Tak, bardzo tego chciała.

Cześć kochani! 

Tak zupełni szczerze, to z tej notki nie jestem zadowolona kompletnie. Nie podoba mi się zbytnio i już. Mogłabym napisać ją jeszcze raz, ale wtedy czekalibyście kolejny miesiąc więc...
Chciałabym wam wszystkim podziękować za każde ciepłe i te mniej ciepłe słowa, które napisaliście pod rozdziałem 6. Motywacją one były i to wielką, lecz te dwa tygodnie miałam tak zawalone testami, kartkówkami i wolontariatem (Wiedzieliście, że całkiem ładne naszyjniki można zrobić z plastikowych butelek? Magia!), że w sumie nie wiem dlaczego ja normalnie funkcjonuję w ten weekend zamiast przesypiać całe dwa dni. Ach tak! Trzeba pisać, pisać, pisać! No i jeszcze szykuje się test z matmy... ale o tym wolę w tej chwili nie myśleć.  

Ankietę wygrała piosenka Skillet - Salvation i jak widzicie już zadomowiła się na blogu :)

Chciałabym napisać, że rozdział 8 pojawi się szybciej, ale nie jestem tego taka pewna, bo doszedł mi jakiś konkurs z języka polskiego. Ale pociesze was tym, że już niedługo święta! Lampki, pierniki, śnieg (no z tym to zobaczymy), mandarynki, piosenki świąteczne (Last Kristmas, Aj gejw ju maj hart!)  i oczywiście upragniony CZAS WOLNY od szkoły <3 

Pozdrawiam was ciepło, bardzo ciepło bo bardzo zimno się zrobiło na dworze i czekam na wasze opinie co do rozdziału w komentarzach! 

Hello, I'm going to kill you.

 Muzyka