Rozdział 6

Kilkanaście godzin wcześniej…

Ino nie tak wyobrażała sobie swój pobyt na powierzchni. Wszystko wydawało się proste. Zbyt proste. Razem z Keizo wkroczyła na teren mieszkalny poddanych Sasuke bez żadnych przeszkód. Zdziwiona rozglądała się na wszystkie strony w poszukiwaniu choć jednej osoby, ale na nic się zdały jej starania. Mijając rząd drewnianych, małych domków spostrzegła, że wszystkie okna miały pozakładane okiennice zupełnie jakby nikt w nich nie mieszkał. Nie wiedziała dlaczego, ale widok ten sprawił, że ciarki przebiegły jej po plecach. Szybko przeniosła wzrok na delikatnie uśmiechniętego blondyna. A może to jego blizna sprawiała, że wydawał się uśmiechnięty?

- Dlaczego to miejsce wydaje się takie opustoszałe? – zapytała cicho. – Mówiłeś, że mieszka tutaj sto pięćdziesiąt wojowników Sasuke.

Blondyn zwrócił ku niej zamyślone oczy. Teoria Ino na temat jego uśmiechu wydała się słuszna. W tamtej chwili nie wyglądał na wesołego. Widziała jak marszczy brwi i już zaczęła nabierać przekonania, że on również nie znał odpowiedzi na jej pytanie. Ale jego szeroki uśmiech natychmiast rozwiał jej wątpliwości.

- Widocznie mamy dzisiaj wyjątkowe szczęście – powiedział wesoło. – Być może pod moją nieobecność znów wybuchły jakieś zamieszki?

Rudowłosa nie mogła powstrzymać ciekawości.

- I wszyscy oni poszli by je ugasić?

- Wszyscy spragnieni niewinnej krwi – sprostował. – Całkiem ich sporo.

Medyczka przyłożyła dłoń do czoła, robiąc duże oczy.

- Będę mieszkać wśród stu pięćdziesięciu osób spragnionych niewinnej krwi – wydusiła z niedowierzeniem. – Pięknie.

- Mówiąc, że jest ich całkiem sporo nie to miałem na myśli– oznajmił cierpliwie. – Ta grupa składa się z sześćdziesięciu pięciu ludzi.

- Och… - tymczasowa ulga szybko została zastąpiona przez niepewność. – W takim razie reszta znajduje się w tych domkach – wskazała ręką na długi rząd małych budynków. – Dlaczego siedzą tak cicho? Nie wychodzą na zewnątrz?

Keizo prychnął z dziwnego rodzaju rozbawieniem.

- Boją się – odpowiedział krótko.

- Czego?

- Kogo – poprawił ją. – Mnie.

Jego głos w tej chwili wydawał się tak poważny, że Ino miała ochotę odsunąć się o kilka kroków. Czy rzeczywiście ten uśmiechnięty mężczyzna może być tak przerażający? Przypomniała sobie jego zachowanie przy Sasuke. Profesjonalnie obojętne i oschłe. Który z nich był prawdziwy? Przygotowując się do następnego pytania przełknęła ślinę.

- Do jakiej grupy ty należysz?

Następne kilka kroków przeszli w milczeniu.

- To tutaj – Keizo stanął naprzeciwko domku niczym nie wyróżniającego się od innych i uśmiechając się wesoło, wskazał na niego ręką. – Jak Ci się podoba?

- Może być – mruknęła i wyminęła go chwytając za zimną klamkę drzwi. Przy otwieraniu skrzypiały niemiłosiernie głośno. Grymas niezadowolenia wpełzł na jej twarz – Trzeba to będzie naoliwić.

- Zrobi się – odpowiedział podążający za nią blondyn, pomimo tego, że te słowa wcale nie były skierowane w jego stronę.

Ino oprócz nieprzeniknionej ciemności uderzył zapach środków czystości. Wyglądało na to, że ktoś przed jej przybyciem porządnie wysprzątał cały domek. Keizo zamknął drzwi sprawiając, że wszystko dookoła pogrążyło się w mroku.

- Dlaczego to zrobiłeś? – zapytała z wyrzutem sunąc palcami po drewnianej ścianie i szukając włącznika światła.

Usłyszała jego cichy śmiech. Bardzo dziwny śmiech, od którego jej żołądek ścisnął się boleśnie.

- To nie jest śmieszne – powiedziała cienkim głosem.

Za nic nie mogła znaleźć włącznika, w dodatku w palec biła jej się drzazga. Syknęła cicho i w tym samym momencie poczuła jak ktoś kładzie dłonie na jej biodrach i przyciska mocno do swojego ciała.

Odruchowo pisnęła, rozszerzając oczy w zdziwieniu. Zapach lasu i  deszczu dostały się do jej nozdrzy, ale tym razem zdołała wyczuć jakąś inną woń… krew?

- Ćśśś – zamruczał Keizo do jej ucha i powoli zniżył głowę. Gorąco bijące od jego ciała mąciło jej myśli i wzbudzało strach jednocześnie. – Przecież Cię nie zjem.

Przycisnął miękkie usta do jej szyi.

- O nie… - szepnęła.

Czuła to. Czuła jak cienka ściana kłamstw, mająca chronić jej najbliższych przed światem zewnętrznym pęka, rozłupując się na miliardy drobinek, niczym zrobiona z porcelany. Czuła zawód, ogromny zawód skierowany do samej siebie. Dławiła się nim, dusiła. To nie długie palce zaciśnięte na jej szyi pozbawiały ją tlenu.

- Sakuro – mruknął jej do ucha tak cicho, że sama ledwo go dosłyszała. – Musimy sobie wyjaśnić kilka rzeczy, prawda?

Nie odpowiedziała. Nie potrafiła wydobyć z siebie jakiegokolwiek dźwięku, nawet mrugnięcie okiem stanowiło dla niej nie lada wyzwanie. Gdy jego palce rozluźniły się delikatnie, przełknęła ślinę i wzięła głęboki oddech. Wraz z tym gestem coś się w niej odblokowało. Jej usta zaczęły drżeć niesamowicie mocno, tak samo jak dłonie, które uniosła powoli do góry i zacisnęła na twardej ręce bruneta.

- Puść mnie – wyszeptała ochryple, tracąc wyraźny obraz przez napływające do jej oczu łzy. Odsunęła go od siebie i szybko zabrała ręce obejmując się nimi w formie otuchy. Zsunęła się po ścianie, marszcząc mocno brwi i czując jak gorące łzy spływają jej po policzkach zapewne psując misterny makijaż. Podkuliła nogi i oparła czoło o kolana z całej siły zaciskając zęby i łkając bezgłośnie. Co stanie się teraz? Prawdopodobnie przez jej nieuwagę skazała na śmierć wszystkie bliskie jej osoby. A przecież było ich tak niewiele. Och, kolejna strata. Jak to bolało. Paliło jej pierś żywym ogniem, pomimo tego, że jeszcze od niczego nie doszło. Oni wszyscy jeszcze nie wiedzą. Nie wiedzą co ich czeka w niedalekiej przyszłości. Wyszła na powierzchnie chcąc ich bronić, a teraz wszystko wyjdzie na jaw. Ironio bywasz tak okrutna.

- Dlaczego płaczesz? – zapytał tak zimnym głosem, że po jej plecach przebiegły ciarki. Stał niecały metr od niej, obserwując z niezdrowym zaciekawieniem jej twarz.

Sakura czując jak pod wpływem jego głosu ogarnia ją jeszcze większa rozpacz nie zdołała zachować ciszy i wydała z siebie krótki, łzawy jęk. Nastąpi reakcja łańcuchowa, tak jak mówił Shikamaru. Zostanie poddana torturom, ale cały czas będzie twardo milczeć. Zrozumieją, że nie tylko ona przetrwała, odkryją prawdziwą tożsamość pozostałych dwóch medyczek, zaczną szukać ocalałych… i znajdą. Znajdą i wymordują. Wystarczy tylko by Sasuke wypowiedział kilka słów…

Wciągnęła gwałtownie powietrze i szeroko otworzyła oczy. Los jej przyjaciół leżał teraz w jego rękach. Oparła głowę o ścianę i spojrzała w te czarne oczy, cały czas ilustrujące jej zachowanie.

Otarła łzy, rozmazując tym samym kredkę do oczu. Nic to jednak nie dało bo w ich miejsce od razu pojawiły się następne.

- Nie mów nikomu – wyszeptała z ledwością, starając się przy tym nie łkać. – Proszę – jej głos się załamał. – Proszę nie mów nikomu, kim jestem.

Uchiha ukucnął przy niej w milczeniu. Jego tęczówki zaczęły ślamazarnie przesuwać się po jej twarzy. Sprawiał wrażenie zamroczonego. Sekundę później Sakura dostrzegła w jego oczach złość. To nienawistne, oskarżające uczucie skierowane było tylko w jej stronę. Tak intensywnie, że poczuła się winna, chociaż nie wiedziała czemu.

- Dlaczego płaczesz? – zapytał agresywnie, ale cicho. – Dlaczego zawsze musisz płakać?

Nim zdążyła podać mu jakąkolwiek odpowiedź, oplótł palce wokół jej nadgarstka i wstał, pociągając ją za sobą. Nie była przygotowana na szybkie zerwanie się na równe nogi. Zamroczyło ją i zakręciło się  w głowie. Jej kostka dała o sobie boleśnie znać. Zachwiała się i pomimo tego, że uparcie nie chciała oprzeć się o bruneta, jej ręka sama dotknęła jego klatki piersiowej, zapobiegając upadkowi. Blada skóra Sasuke była chłodna i gładka w dotyku. Rozszerzyła oczy w zdziwieniu, gdy poczuła szybkie bicie jego serca.

- Pędzi jak szalone – wyszeptała mimowolnie.

Nie była pewna, czy zdanie które wypowiedziała odnosiło się do Uchihy, czy do niej.

Usłyszała jak brunet wzdycha przeciągle i podniosła głowę natrafiając na jego oczy, dziwnie rozżarzone.

- Odsuń się – rozkazał stanowczo.

Sakura zdezorientowana, szybko zabrała rękę z jego klatki piersiowej i zrobiła mały krok do tyłu, krzywiąc się, gdy ból przeszył jej nogę.

Sasuke obrócił się, wciąż trzymając za jej nadgarstek i ruszył ku drzwiom. Zdołała wyszarpnąć dłoń z jego uścisku.

- Najpierw powiedz mi co zamierzasz zrobić – powiedziała, ocierając policzki z łez i tym razem nie pozwalając wypłynąć kolejnym.

Podejrzewała, że chce zaprowadzić ją do Madary. To było jedyne logiczne wyjście z całej sytuacji i mogła się z nim pogodzić. Gorzej jeśli chciał się z nim podzielić jakże istotnym faktem na temat jej prawdziwego imienia.

Zamiast odpowiedzieć, zerknął z ukosa na przysłonięte okno. Odruchowo podążyła za jego spojrzeniem i zamarła. Na bordowej zasłonie rozciągał się długi, ciemny cień. Brunet zaklął pod nosem, szybko podszedł do okna i rozsunął ciężki materiał. Sakura wciągnęła gwałtownie powietrze i zakryła dłonią usta. Na zewnątrz dyndał trup kobiety. Sznur owinięty wokół jej szyi wpił się tak mocno, że medyczka mogła dostrzec sino czerwone ślady pozostawione na złamanym karku. Przez kurtynę blond włosów zasłaniających nienaturalnie białą twarz dostrzegła szeroko otwarte oczy zastygłe w przerażeniu. Ich błękit tak łudząco przypominał jej oczy Ino, że nie mogła się powstrzymać przed krótkim okrzykiem. Nie panując nad sobą zerwała się, chcąc pomóc i tak już martwej kobiecie. Jak w amoku znalazła się przy oknie mrucząc imię Ino. Jednak Sasuke uniemożliwił jej otwarcie skrzydła łapiąc ją mocno za ramiona

- Puść mnie! – krzyknęła starając się wyrwać z jego uścisku. – Puść mnie, muszę jej pomóc. O mój Boże, nie. To się nie może dziać. – mamrotała stojąc na palcach i z rozpaczą patrząc na wisielca. – Ino, Ino nie mogła zginąć. Nie, to nie możliwe. Puść mnie, muszę ją uratować!

- Sakura – jego głos ledwo do niej dotarł.

W dalszym ciągu wyrywała mu się, już zbyt przerażona by móc mówić coś innego niż imię jej przyjaciółki.

- Sakura! – tym razem przedarł się przez jej otumanienie. – Ona już nie żyje.

Oczy medyczki zrobiły się ogromne jak spodki.

- Nie, nie… - wyszeptała żałośnie. – Ona nie może nie żyć. To jest nie możliwe. Zdołam ją uratować.

Pomimo rozpaczliwej chęci ruszenia w kierunku nieboszczyka, zdołała wyczuć gorącą złość bijącą od Sasuke.

Puścił jej ramiona i błyskawicznie znalazł się przy oknie. Zasunął z rozmachem zasłony i znów pojawił się przed nią, kładąc zimne dłonie na jej policzkach i zmuszając by spojrzała we wściekłą czerń jego oczu.

- Ta kobieta za oknem jest dziwką, którą kupił sobie mój oddział za niewielkie pieniądze – powiedział wyraźnie, starając się panować nad złością. – Nie wiem dlaczego wciąż powtarzasz imię Ino, ale mogę Cię zapewnić, że to nie jest ona.

Nagle jego oczy zabłysły.

Wraz z jego słowami Sakurę zalała fala ulgi. Pomimo to wciąż była wstrząśnięta, a w jej głowie migał obraz trupio bladej twarzy kobiety.

- Ale kto zrobił jej coś takiego? – wyszeptała, przytłoczona poczuciem niesprawiedliwości.

- Jej właściciele – oznajmił już trochę spokojniej. – Widocznie im się znudziła. Nie sądzę by zginęła od uduszenia sznurem. Pewnie najpierw pobili ją na śmierć. Ciało niewolnicy w ogóle nie powinno się tutaj pojawić. Ktoś z moich szeregów musi być przeciwny moim rządom, a trup za oknem miał mnie wyprowadzić z równowagi. Winowajca zdziwi się, gdy zbiję go ze spokojem.

- Przestań – poprosiła, nie chcąc tego słuchać. – Nie mogę uwierzyć, że mówisz takie rzeczy, nie mogę uwierzyć, że twoi ludzie w ten sposób potraktowali tą blondynkę. Tak samo jak nie rozumiem dlaczego kobiety są sprzedawane, a biedni nie mają swoich praw. Dlaczego świat stał się tak okrutny?

Z twarzy Sasuke odparowały wszystkie emocje.

- Bo taka jest rzeczywistość – powiedział, ale jego głos był odległy. – Czy tego chcesz czy nie.

Zamruczała sennie i przekręciła się na drugi bok odgradzając promieniom słonecznym dostęp do jej oczu.

- Ise – usłyszała znajomy głos. – Ise pora wstawać.

Ino z początku nie domyśliła się, że to o nią chodzi. Dopiero gdy czyjaś ręka zaczęła potrząsać jej ramieniem dotarła do niej informacja, że przecież to ona jest „Ise”. Pomimo tego zmarszczyła brwi i odepchnęła budzącą ją dłoń.

- Odczep się – powiedziała niewyraźnie i mocniej zacisnęła powieki.

- Nadal gniewasz się za wczoraj? – zapytał Keizo ze skruchą, ale i nutką rozbawienia. – Daj spokój, tylko się z tobą droczyłem.

- Śmiertelnie mnie strasząc – syknęła. – Może kiedyś Ci wybaczę, ale na razie daj mi spać.

- Chciałbym, ale nie mogę. Grupa, która wczoraj tłumiła zamieszki powinna zaraz wrócić. Prawdopodobnie będzie kilku rannych, a nawet jeśli nie to i tak wolałbym, żebyś była przytomna.

- Rany – jęknęła jednym szybkim ruchem odgarniając kołdrę.

Wczoraj zaraz po nakrzyczeniu na Keizo, poczuła się tak zmęczona, że od razu chciała iść spać. Blondyn jednak nie zgodził się na to, by udała się w objęcia Morfeusza i zaczął opowiadać o zasadach jakich musiała się trzymać, chcąc przetrwać. Trwało to tak długo, że Ino opierając się o jednoosobowe łóżko stojące przy ścianie najpierw przestała rozumieć sens słów, które do niej kierował, a skończyło się na tym, że po prostu zasnęła. O tym jak znalazła się w łóżku wolała nie myśleć.

Dlatego też nie zdziwiła się, gdy obudziła się w tych samych ubraniach, które miała na sobie wczoraj. Nawet ulżyło jej na ten widok.

- Siedziałeś tu całą noc? – zapytała, przecierając dłońmi ociężałe powieki.

- Tak – odpowiedział jakby to było oczywiste. – Traktuje swoje obowiązki bardzo poważnie.

Ziewnęła głośno zakrywając usta dłonią. Czuła na sobie wzrok blondyna, dlatego spojrzała na niego z ukosa.

- Dlaczego tak się patrzysz? – zapytała podejrzliwie

- Twoje oczy… - zaczął. – Trochę się rozmazały.

- Kurczę – mruknęła zrywając się na równe nogi i ruszając do przerażająco małej łazienki. Po drodze chwyciła kosmetyczkę, którą dostała od Temari. – Zaraz wracam.

Strach opuszczał ją stopniowo. Im bardziej oddalali się od rezydencji, tym lepiej się czuła.  Ten budynek zdecydowanie źle na nią działał. Był jak trucizna, która otumaniała jej zmysły. Już w pełni ubrany Sasuke trzymając ją mocno za nadgarstek szedł przodem, tak szybko, że ledwo za nim nadążała. Kilka razy próbowała wyrwać dłoń z jego uścisku, ale przy jego sile na nic się to nie zdało. Od czasu do czasu zapierała się też nogami, ale on nawet nie zwracał na to uwagi i uparcie brnął dalej. Dlatego raz maszerowała, raz truchtała  starając się dotrzymać mu tempa. Było to możliwe, ponieważ brunet przed wyjściem kazał jej uleczyć skręconą kostkę. Z początku nie chciała tego robić, gdyż nie była pewna, gdzie zamierzał ją po tym zaprowadzić. Jeśli zwróciłby ją Madarze, to równie dobrze mogła zrobić sobie jeszcze kilka obrażeń by zaoszczędzić swojemu nowemu panu niepotrzebnej pracy. Ale Uchiha nawet nie próbował się z nią targować. Oznajmił, że jeśli natychmiast się nie wyleczy to on  zaprowadzi ją do posiadacza rinnegana, wyjawiając jej prawdziwą tożsamość.

Co chwila zerkała za siebie, jakby chciała się upewnić, że Madara za chwilę nie wyjdzie z budynku i nie pomknie w ich stronę boleśnie pozbawiając ją życia. Gdy zrozumiała, że Sasuke nie zamierza jej jednak do niego zaprowadzić odetchnęła z ulgą, ale jednocześnie nabrała wątpliwości. Nie rozumiała zachowania bruneta, co wiązało się z tym, że nie wiedziała co może się jej teraz przytrafić. Wraz z tą myślą przed jej oczami pojawił się obraz powieszonej kobiety. Przełknęła ślinę. Miała nadzieję, że tego typu zachowanie nie było tu na porządku dziennym. Uchiha przyspieszył kroku, a Sakura zaczęła nieprzerwanie truchtać.

- Zwolnij trochę – powiedziała głośno. – Nie nadążam.

Sasuke spiorunował ją wzrokiem.

- Jeśli chcesz zachować tożsamość to radzę Ci się pospieszyć. Moja grupa za chwilę wróci z misji. To nie są lojalni ludzie. Doniosą wszystko Madarze i będę musiał się tłumaczyć.

Medyczka pod wpływem słów Uchihy wstrzymała oddech.

- Dlaczego dla mnie ryzykujesz?

Brunet spojrzał na nią przez ramię uważnie przypatrując się jej oczom.

- Zawsze dla Ciebie ryzykowałem.

Dziewczyna zmarszczyła brwi nie mogąc zrozumieć jego odpowiedzi.

- Puść mnie – powiedziała i napotykając się z jego rozdrażnionym spojrzeniem westchnęła. – Szybciej będzie pobiec. W sumie to nie wiem dlaczego jeszcze tego nie zaproponowałeś.

- Wybiegając z rezydencji wzbudzilibyśmy podejrzenia.

- Wydaje mi się, że i tak je wzbudziliśmy – prychnęła.

- Nie na tyle duże, bym nie mógł ich wyjaśnić – oznajmił, zabierając dłoń z  jej nadgarstka. Bez słowa puścił się biegiem, pozostawiając Sakurę w tyle.

Dogoniła go kilka sekund później. Jej sztuczne włosy rozwiały się pod wpływem pędu, ale wciąż twardo trzymały się na głowie. Las, który rozciągał się wzdłuż piaszczystej dróżki zmienił się w ciemnozieloną smugę. Zerknęła na blady profil Sasuke, który znów wyrażał jedynie obojętność. Poczuła się jakby była w towarzystwie zupełnie innego mężczyzny niż chwilę temu.

- Gdzie tak właściwie mnie prowadzisz? – zapytała.

- Robisz się zbyt ciekawska – mówiąc to nawet na nią nie spojrzał.

Kilka minut później brunet gwałtownie skręcił w prawo, wbiegając prosto w gęsty las. Zdziwiona podążyła za nim starając się nie potknąć o szyszki i gałęzie pokrywające twardą ziemię. Uchiha nie miał takich problemów jak ona i nawet nie patrzył pod nogi. Głowę miał cały czas podniesioną, a pomimo tego jego bieg był płynny. Zastanawiała się ile razy już przemierzał tą ścieżką i doszła do wniosku, że nie mógł robić tego często. W innym przypadku droga byłaby zdecydowanie łatwiejsza do przebycia. Z upływem czasu las zaczął się przerzedzać, a drzewa rosły coraz wyższe. W końcu dotarli do wąskiej ścieżki, po której można było spokojnie biec. Jednak Sasuke właśnie wtedy zwolnił i zaczął iść. Jeszcze bardziej zdezorientowana poszła w jego ślady. Dróżka była zbyt wąska, by mogła się z nim zrównać, dlatego cicho dreptała za nim wpatrując się w jego plecy. Dostrzegła, że na czarnym materiale kamizelki, którą miał na sobie nie było znaku klanu Uchiha. Dziwne... z tego co pamiętała zawsze nosił ubrania pokazujące jakie kekkei genkai posiada. Może stając się sławnym na cały świat mordercą przestał zwracać uwagę na tak nieistotne szczegóły?

Brunet zatrzymał się nagle, a ona w zamyśleniu o mało na niego nie wpadła. Przez jej niski wzrost nie mogła dostrzec czemu Sasuke się tak intensywnie przypatruje. Zirytowana wyminęła go ostrożnie i natychmiast tego pożałowała. Po raz kolejny nie była przygotowana na to co zobaczy. Zatrzymali się przed małą, zniszczoną wioską. Z początku Sakura myślała, że te ruiny to pozostałości Konohy, ale gdy zobaczyła liczne czerwono – białe znaki wymalowane na długim, popękanym murze zrozumiała gdzie naprawdę się znajduje. Była to ta część wioski, która niegdyś należała do klanu Uchiha. I nie musiała się długo przyglądać, by stwierdzić, że wszystko tutaj było w fatalnym stanie. Dachy niektórych budynków zawaliły się pod wpływem starości, stare ściany zaplamione były starą krwią. Większość okien posiadała jedynie kilka ostrych odłamów szyb. Ale to kompletne zaniedbanie najbardziej rzucało się w oczy. Wszystko było porośnięte dawno nie pielęgnowanymi roślinami, trawa wydawała się mierzyć ponad metr. Całe miasteczko niosło ze sobą smród kurzu i krwi. Jednak było w nim coś jeszcze. Coś co sprawiało, że jej serce spowolniło swój bieg, a oddech stał się płytszy. Pustka.

Sasuke ruszył przodem, nie rozglądając się dookoła. Sakura przez chwilę stała w miejscu, nie mogąc ruszyć się z miejsca. Gdy ujrzała bruneta na tle zniszczonych domów, poplamionych krwią ścian, wzbijających się kłębów kurzu dopadło ją nieodparte wrażenie, że on pasował tutaj jak nikt inny. Dopełniał dramatyczny obraz wioski jego klanu. Tak jakby był ostatnim puzzlem skomplikowanej układanki. Potrząsnęła głową odpędzając od siebie tą myśl i niepewnie ruszyła za nim.

Dziewczyna nie była tak silna jak brunet. Nie mogła powstrzymać się przed chaotycznym rozglądaniem się na wszystkie strony pomimo tego, że za każdym razem żałowała, że zobaczyła kolejny przybijający widok. Gdy Sasuke znów się zatrzymał była już przekonana, że wioska klanu Uchiha jest kompletnie martwa.

Stanęli przed niewielkim betonowym budynkiem, który jako jeden z nielicznych wydawał się stabilny. Dużym plusem był też fakt, że posiadał wszystkie okna, a zamiast drzwi nie ziała prostokątna, czarna dziura. Sasuke wszedł do środka, zapewne oczekując, że Sakura pójdzie za nim. Ale ona nie ruszyła się z miejsca. Obserwowała jak wkracza w blade światło wlewające się do niewielkiego pomieszczenia przez brudne szyby.

- Chodź tutaj – warknął odwracając się do niej przodem. W czerni, którą nosił przypominał jej śmierć. To złudzenie przybrało na sile, gdy spojrzała w jego oczy. – Nie chcesz żebym zaciągnął Cię siłą prawda?

Co się dzieje? Medyczka niepewnie potrząsnęła głową i zrobiła kilka kroków zatrzymując się metr od niego. Znieruchomiała, gdy położył swoją bladą dłoń na katanie. Czy właśnie po to ją tu zaprowadził? By teraz pozbawić ją życia bez świadków? Zabić tak jak zabił Naruto…

Nagle dotarł do niej sens jego wcześniejszych słów „Doniosą wszystko Madarze i będę musiał się tłumaczyć”.

Tłumaczyć z czego? Z jej śmierci? Dlaczego postanowił ją zabić?

- Twoje włosy – zaczął zaciskając palce na czarnej rękojeści.

- To peruka – powiedziała nieprzytomnie nie widząc już żadnego powodu, by się ukrywać.

- Udowodnij – rozkazał oschle, delikatnie wysuwając miecz z pokrowca.

Drżącymi rękami zaczęła wysuwać pojedyncze spinki, upuszczając je na podłogę. Po kilku minutach wokół niej utworzył się rzadki krąg brązowych wsuwek do włosów. Patrząc prosto w jego oczy zsunęła perukę i jednym ruchem wysunęła przypinki, które przytrzymywały gruby warkocz zrobiony z naturalnych, jasnoróżowych włosów. Pomyślała, że jeśli ma teraz zginąć, to przynajmniej zrobi to patrząc w czarne oczy anioła śmierci, jej dawnej miłości. Będzie to dramatyczne i piękne zakończenie. Ale wtedy stało się coś niespodziewanego. Sasuke wciągnął gwałtownie powietrze, jego dłoń opadła wzdłuż ciała puszczając katanę, która posłusznie wsunęła się do pochwy.

- Dlaczego… - wykrztusił ochryple. – Dlaczego, dlaczego, dlaczego, do jasnej cholery dlaczego to musisz być właśnie ty!?

Jego krzyk był tak głośny, przepełniony złością i pretensją do całego świata, że miała wrażenie, że podłoga zadrżała od jego natężenia. Jej usta zadrżały.

- A kogo byś wolał!? – krzyknęła. – Miałeś nadzieję, że nie żyję prawda?! Jak bardzo się zawiodłeś?

Od nienawiści, która pojawiła się w jego oczach zmiękły jej kolana.

- Nawet tak nie mów – warknął marszcząc w złości brwi. – Jak możesz tak mówić? Jak możesz tak myśleć?!

Medyczka poczuła jak ogarnia ją oburzenie.

- Jak mogę tak myśleć? – wydusiła nie mogąc uwierzyć, że o to zapytał. – Dziś rano próbowałeś mnie udusić!

Brunet zamknął na chwilę oczy starając się uspokoić.

- Nie byłem jeszcze pewny. Właśnie dlatego Cię nie udusiłem.

Spojrzała na niego z niedowierzeniem.

- To znaczy, że gdybym nie okazała się tym, kim się okazałam to zabiłbyś mnie? Teraz, prawda? Dlatego mnie tu ściągnąłeś. By zrobić to bez świadków, gdybym tylko była kimś innym?

- Tak – odpowiedział krótko. – Ale nie jesteś. Nie zrobię Ci krzywdy.

Zrobił krok w jej stronę, ale ona w tym samym momencie oddaliła się.

- Jakie mam podstawy by Ci wierzyć? – jej głos się załamał. Zrobił kolejny krok w jej stronę. – Po tym co właśnie powiedziałeś? Po tym jak zabiłeś Naruto?

Sasuke zatrzymał się jakby został spoliczkowany. Jego czarne oczy wyrażały niedowierzenie.

- Zabiłem Naruto? – powtórzył. Jego głos był niski i wściekły. – Ja zabiłem Naruto?!

- Tak! Wszyscy to widzieli! – była na skraju wytrzymania. -  I teraz może masz jeszcze odwagę się tego wypierać!?

Brunet w wściekłości podszedł do niej, złapał za materiał jej koszulki i przycisnął do ściany. Jej twarz znajdowała się teraz na tej samej wysokości co jego. Ich ciężkie oddechy mieszały się ze sobą, oczy piorunowały wzajemnie.

- Dlaczego to zrobiłeś? – zapytała cicho, a łzy już po raz któryś tego dnia pociekły po jej policzkach.

Sasuke przymrużył powieki, uspokoił oddech. Już nie było w nim złości. Sakura w czarnych tęczówkach widziała tylko smutek, który tak bardzo zbił ją z pantałyku.

- Nic nie rozumiesz – wyszeptał, zerkając na jej usta. Przybliżył się delikatnie, zmniejszając i tak już małą odległość. – Nic nie wiesz.

Ścisnął mocno materiał jej bluzki, a następnie puścił ją, pozwalając by powoli zsunęła się po ścianie.

- Zostań tu – rozkazał. – Zostań tu, dopóki nie wrócę.

I wyszedł, trzaskając mocno drzwiami i pozostawiając ją zupełnie samą.

Widok śpiącego dziecka zawsze napawał jej serce spokojem. Wiedziała, że jej synek może wtedy odpocząć od codzienności. Zapomnieć na chwilę o szkoleniu jakie przechodzi, o biedzie i rozpaczy z jaką spotyka się każdego dnia. Miała nadzieję, że w swoich snach widzi lepszy świat. Taki bez głodu i nieudanych powstań.

Ciemno włosy malec zamruczał sennie i przewrócił się na drugi bok, wtulając twarz w poduszkę. Kobieta uśmiechnęła się lekko i pochyliła nad dzieckiem otulając je szczelnie kołdrą. Delikatnie pocałowała go w czubek głowy i wyszła z małego pokoju, cicho zamykając za sobą drzwi. W drodze do swojej sypialni, westchnęła ciężko. Jutro znów będzie musiała obudzić zaledwie pięcioletniego synka o świcie, by ten zdążył na trening, na który sama nie chciała go wysyłać. Nie chciała, by jej dziecko uczyło się jak zabijać z zimną krwią. Nie chciała, by zostało wyszkolone na człowieka bez uczuć. A pomimo tego była zmuszona pozwolić mu chodzić na tego typu treningi. Inaczej pozbawiliby go życia. Miała dziwne, nieodparte wrażenie, że chłopiec z każdym dniem się od niej oddala, odpływa w kierunku mrocznych myśli zupełnie nie potrzebnie zaprzątających jego młodą głowę. Dlatego tak lubiła oglądać go w czasie snu. Wydawał się wtedy taki… prawdziwy.

Przetarła ociężałe powieki i przeczesała włosy dłońmi. 

Ich życie w porównaniu do innych i tak było na bardzo wysokim poziomie. Nie powinna doszukiwać się minusów.

Na widok pustego łóżka stojącego na środku sypialni zmarszczyła brwi. Nie lubiła zasypiać samotnie, nie lubiła budzić się samotnie. Samotność doskwierała jej tak bardzo, że cieszyła się, gdy jeszcze kilka lat temu płacz dziecka wyrywał ją ze snu. Tym samym pokazując jej, że jest potrzebna i ma jeszcze po co żyć. Nie mając siły więcej myśleć położyła się na miękkim materacu  i przykryła się kołdrą. Po raz kolejny spróbowała oddać się w ramiona snu. Chciała śnić o nowym, lepszym świecie.

 

Kochani, kochani, kochani!
Obleję odpowiedź ustną z niemieckiego przez ten rozdział! Patriota ja <3
Nie wiem jakim cudem został tak szybko dodany. Może to dlatego, że tak cudownie mi się go pisało? Tak, to może być powód :)
Och, już mam ochotę pisać następny, ale teraz czas na Sei i może na Leviego... tak płynnie przechodząc do następnej informacji: Założyłam kolejnego bloga! Tak wiem, że narzekam na brak czasu, wiem, że marudzę na dużo nauki. Ale to wszystko przez Shingeki no Kyojin! Tak cudowne anime, tak cudowne! Link podaję tutaj: http://levi-rivaille-sound-of-silence.blogspot.com/ ale jest też po prawej stronie w zakładce "Moje". Podejrzewam, że niektórzy z was zdążyli już go zauważyć. Zapraszam do przeczytania prologu, oraz niebywale krótkiego jak na mnie rozdziału pierwszego wszystkich, którzy wiedzą co w tym anime chodzi. Tych, których nie wiedzą też zapraszam, ale trudno będzie wam wszystko zrozumieć :)
Ostatnio zrozumiałam, że jestem typową kobietą, ponieważ wiecznie zmieniam zdanie. Mianowicie znów chcę dać inną muzykę na tego bloga. Tylko nie wiem jaką! I tym razem zostawię ją już na stałe. Dlatego poproszę was o pomoc. Może znacie jakieś fajne utworki, które by się wpasowały? A może ogólnie darować sobie muzykę?
A i nie wiem czy znów nie zmienię szablonu... ale też na stałe! I tym razem bym gdzieś zamówiła... To znacie też jakąś fajną stronkę, na której mogłabym zamówić szablon?
Pozdrawiam! :*:*

 

 Ten gif się jakoś przypasował do rozdziału...