Rozdział 5

„I couldn't lie, couldn't lie, couldn't lie
Everything that kills me makes me feel alive”
                                                                                                      

Głuchą ciszę wypełniał tylko jej ciężki, nierówny oddech. Wiedziała, że powinna się podnieść, zacząć leczyć swoje obrażenia, jednak nie ruszyła się z miejsca. Krew zdążyła już dawno zaschnąć w kącikach jej ust, przez co miała wrażenie, że jej skóra jest naciągnięta i sztywna. Zresztą nie było to tylko wrażenie. Miała ochotę się rozpłakać, ale wiedziała, że wtedy zmyje makijaż, który nałożyła jej Temari. Pozbawiona możliwości ujawnienia swojego bólu, przez kilka godzin leżała sztywno na podłodze, nie wycierając nawet śliny Madary ze swojej twarzy. Zielone tęczówki obserwowały ślamazarne przemieszczanie się światła słonecznego po podłodze. Sunęło po niej powolnie, przypominając wodę morską, której małe fale pozostawiały mokre ślady na piasku. Gdyby się skupiła, mogłaby sobie wyobrazić cichy szum morza. Tam jednak fale znajdowały swoją drogę powrotną. Atakowały suchy ląd i wracały na miejsce, jakby miały wyznaczoną jakąś niewidzialną granicę. Tutaj słońce zalewało marmur nie widząc żadnych przeszkód. Robiło to powolnie i pomimo tego, że Sakura długo znajdowała się pod ziemią, miała ochotę od niego uciec. Po pewnym czasie ciągnącym się dla niej w nieskończoność, nie miała już siły utrzymywać swoich oczu otartych. Ostrożnie zamknęła powieki, palcami lewej ręki zaczynając wystukiwać rytm. Nie tylko nie mogła pozwolić sobie na utratę przytomności, ale bała się ją utracić. Niczego w tej chwili nie była bardziej pewna, niż tego, że nie powinna zasypiać w takim miejscu. Ściany, z których zbudowany był ten budynek zdawały się szeptać: Nie jesteś tu bezpieczna. A ona całkowicie wierzyła tym słowom.
Gdy poczuła, że ogarnia ją niechciana senność, zmusiła się do uchylenia powiek. Była zbyt zmęczona by okazać zdziwienie, gdy dotarł do niej fakt, że na dworze zrobiło się ciemno. W bladym blasku księżyca marmurowa podłoga przybrała kolor mleka. Jeśli tak dalej będzie tu leżeć ktoś w końcu ją znajdzie. I wtedy Madara dowie się, że nie uleczyła się natychmiast po jego wyjściu, tak jak powinna zrobić. Wykaże się nieposłuszeństwem, mogącym spotęgować zły humor posiadacza Rinnegana. Jej pusty żołądek zacisnął się gwałtownie i boleśnie, na samą myśl o jego reakcji. Nie zwlekając dłużej, przyłożyła rękę do swojego brzucha, a wokół jej palców zawirowała jasno-zielona energia. Przez cienki materiał bluzki przedostało się znajome ciepło wchłaniając pulsujący ból. Westchnęła przeciągle, czerpiąc satysfakcję z ulgi jaką doznała. Przyłożyła dłoń do chłodnej podłogi i uniosła się na niej delikatnie. Przeniosła się do pozycji siedzącej i pochyliła nad skręconą kostką, chcąc ją wyleczyć. Wtedy jej prawe ramię przeszył okropny ból. Syknęła, zwalczając odruch dotknięcia uszkodzonego miejsca. Pulsowanie było ostre i szarpiące. Jak mogła nie zauważyć, że wybiła sobie bark? Przecież to niedorzeczne. Możliwe, że połączyła ból ramienia ze złamaną kością promieniową i zwichniętym stawem łokciowym. Teraz jednak wyraźnie czuła ogniwo bólu, całkowicie oddzielone od pozostałych obrażeń. Skrzywiła się, zdając sobie sprawę z tego co musi zrobić. Nastawienie barku nie należało do najprzyjemniejszych rzeczy, ale miała nadzieję, że przez jej zmęczenie uczucie to wyda się mniej intensywne. Najpierw jednak wyleczyła swoją złamaną kość promieniową. Zabrało to duże ilości Chakry i czasu, a także wysysało z niej energię. Cierpienie partiami znikało z jej ciała, gdy leczyła poszczególne urazy zadane przez Madarę. W ostatecznym rozrachunku została już tylko skręcona kostka oraz wybity bark i bardzo, bardzo mała ilość Chakry. Powieki Sakury znów stały się ciężkie, mające wielką chęć zakryć jej tęczówki i wraz z właścicielką zatonąć we śnie. Medyczka potrząsnęła głową, dłonią zdrowej ręki pocierając oczy i poklepała się lekko w upudrowane policzki. Nie przyniosło to zamierzonego efektu, ale sprawiło, że mgła przyćmiewająca jej umysł choć trochę się przerzedziła. Zacisnęła mocno zęby i chwyciła za prawe ramie.
Raz, dwa, trzy…
Głośny krzyk wydobył się z jej gardła, gdy kość z powrotem wskoczyła na swoje miejsce wydając przy tym głuchy dźwięk otwieranego zamka. Zaczęła ciężko oddychać, zabierając drżącą dłoń od ramienia. Mózg zanotował informację przenoszoną przez komórki nerwowe jako ból nie do zniesienia. Wydała z siebie długi, pełen boleści, donośny jęk. Pozbawiona wszelkich sił opadła na podłogę nie czując już nawet twardej posadzki, z którą zetknęły się jej plecy. Przed utratą przytomności miała dziwne wrażenie, że słyszy kroki.

Nie mógł spać. Zawsze obojętny na odczucia fizyczne teraz wstał z westchnieniem, uświadamiając sobie, że jego materac jest niewygodny. Pomimo tego, że do tej pory sprawował się wprost doskonale. Zresztą nie to było jego zmartwieniem. Po raz pierwszy zaczęła mu przeszkadzać pustka w jego wnętrzu. Pragnął by ludzie znów się zbuntowali, by on mógł zgasić ich pragnienia i pozbawić życia. Potrzebował cudzej krwi, która sprawiłaby, że jego zaczęłaby normalnie krążyć w żyłach. Potrzebował cudzego cierpienia, by zadusić swoje własne.

Swoje własne?

Przecież on już nie cierpi, już dawno przestał odczuwać cokolwiek. Przepełniony był nienawiścią do świata i chłodem. Nawet nie powinien myśleć inaczej.

Zamknął swoje powieki, głośno wypuszczając powietrze. Dlaczego jego głowę zaprzątały tak absurdalne sentencje? Co się do jasnej cholery z nim działo?!

To przez tą dziewczynę. Głupią, nic niewartą medyczkę, dla której nie powinno być miejsca w jego myślach. Ta twarz tak często majaczyła przed jego oczami, że zdążył zapamiętać każdy jej szczegół. Zaklął siarczyście i chwycił za katanę, która leżała na komodzie. Nie chciał zaprzątać sobie głowy ubieraniem się. I tak nikt nie zdoła wyczuć jego obecności, co dopiero dostrzec go. W samych spodniach otworzył drzwi i nie zamykając ich ruszył przed siebie.

Bose stopy Sasuke co chwila stykały się z podłogą, która w nocy zawsze stawała się niebywale lodowata. Ten fakt nie przeszkadzał mu jednak, tak samo jak chłodny wiatr owiewający jego ramiona i nagą klatkę piersiową. Czuł tylko twardą rękojeść katany, którą ściskał w swojej dłoni. Twarz Uchihy była pusta, nieczytelna, ale w środku płonął ogień determinacji. Skoro nie mógł pozbyć się obrazu medyczki spod swoich powiek, to pozbędzie się jej samej. Podjął decyzję. Nie chciał jej śmierci, ale jeszcze bardziej przeszkadzał mu fakt, że nie panował nad sobą. Dlatego udowodni, że jest silny i ma władzę nad własnym ciałem. Zabije ją, by uśmiercić emocje, które się w nim kotłują. Przyspieszył kroku, chcąc tym samym pokazać, że zadanie jakie sobie wyznaczył było dla niego chlebem powszednim. Przymknął powieki, a jego dłoń mocniej zacisnęła się na głowicy. W ostatniej chwili powstrzymał się przed westchnięciem i tylko przełknął ślinę.

Przechodząc koło jednego z obszernych okien, jego twarz oświetliła długa smuga nocnego światła. Czarne włosy zdawały się w niej o kilka tonów ciemniejsze, skóra biała. Proste rysy odznaczały się wyraźniej. Jasne usta, na których nie dostrzegalny był nawet cień uśmiechu, prosty nos, postrzępiona grzywka opadała na jego ciemne oczy. Żaden człowiek nie uwierzyłby w tej chwili, że twarz Sasuke była prawdziwa. Zwykła maska wydawała się przy niej bardziej ludzka.

Zabawne, z jaką łatwością potrafił ukrywać wszystkie odczucia chociaż w środku ze wszystkich sił starał się je okiełznać.

Nocną, ponurą ciszę przeciął kobiecy krzyk.

Sasuke gwałtownie obrócił głowę, oczami czarnymi jak węgiel wpatrując się w drzwi, które znajdowały się za nim. Właśnie miał wyjść na zewnątrz rezydencji by raz na zawsze skończyć żywot sprawiającej problemy medyczki gdy…

Ktoś ją skrzywdził

Rozpływając się w powietrzu, zjawił się na szczycie schodów odzianych szkarłatnym dywanem i jak w amoku chwycił za klamkę. Otworzył skrzydło szybko i cicho. Jego wzrok był rozbiegany, oczy wielkie jak spodki, pewna dotąd dłoń z trudem utrzymywała katanę. Nieżywe serce zabiło… raz. I nagle zalała go fala rozczarowania. To nie była ona.

Podszedł powolnym krokiem do leżącej na podłodze kobiety, źródła jego rozdrażnienia i problemów. Z goryczą spojrzał na długie, ciemne włosy medyczki, ułożone wokół jej drobnej twarzy niczym wachlarz. W kącikach ust miała zaschniętą krew, gdy przeniósł wzrok niżej dostrzegł, że jej kostka jest cała spuchnięta. Prawdopodobnie była to najlepsza sytuacja do zabicia jej. Sama sobie przecież tego nie zrobiła. Zapewne winowajcą był sam Madara.

Ciekawe czym mu podpadła?

Wyciągnął powolnie broń z pochwy i wycelował końcówkę noża tam, gdzie biło serce medyczki. Mógłby powiedzieć Madarze, że dokończył za niego robotę. Wydawało mu się, że kobieta zasłużyła według jej pana na śmierć, a on wyręczył go w tym. Sasuke wiedział, że taka wymówka przeszłaby bez problemu.

Ale było coś znajomego w kształcie jej ust, nosa. Miał wrażenie, że tysiące razy oglądał tą drobną, okrągłą twarz. Westchnął ciężko i położył broń na ziemi. Delikatnie podniósł medyczkę z twardej podłogi. Jego dłonie wydawały się zbyt szorstkie i twarde dla jej ciała. Ramiona miała lodowate, zupełnie jakby skóra otoczona była cienką warstwą lodu.

Zamknął oczy i powoli wyszedł z sali tronowej. Ta dziewczyna nie była osobą, której oczekiwał, ale wychodząc z nią na rękach miał wrażenie, że wraca z kimś kogo szukał.

To nie miało żadnego sensu. Shikamaru tępo wpatrywał się w mapę błądząc wzrokiem od jednej czerwonej szpilki do drugiej. Gdyby połączyć je liniami, może utworzyłyby wtedy jakiś wzór? Może wtedy miałoby to jakieś znaczenie? Tak naprawdę nie był pewny po co w ogóle zaznaczał miejsca, w których wybuchały powstania. Przez pierwsze dwa lata miał nadzieję, że ludzie wymyślili jakiś wielki plan, a kolorowe punkciki na jego mapie były jedynie zapalnikami, knotem prowadzącym do prawdziwej bomby. Jednak im dłużej się nad tym głowił tym bardziej kurczyła się ta myśl. Mieszkańcy buntowali się nieregularnie, a niektóre protesty były od siebie oddalone nawet o kilka nacji, pomimo krótkiego odstępu czasowego. Przypuszczenia Shikamaru z dnia na dzień robiły się coraz mniejsze, aż w końcu zaschły i obumarły jak pozbawione wody jesienne liście.

Poczuł delikatne pulsowanie w palcu wskazującym dłoni, w której powoli obracał czerwoną szpilkę. Ze zdziwieniem przeniósł na nią wzrok. Cienka igła wbiła się płytko w opuszek palca, po którym pociekła ciepła krew. Westchnął przeciągle i wyciągnął ostry przedmiot ze swojej skóry, wbijając ją w dawno upatrzone miejsce na mapie. Odruchowo włożył zraniony palec do ust. Na języku poczuł cierpką, metaliczną ciecz i skrzywił się, klnąc w myślach na dziwne przyzwyczajenia. Szybko włożył obie ręce do kieszeni spodni, przenosząc rozzłoszczony wzrok na drzwi. Już kilka sekund temu usłyszał szybkie kroki, ale miał szczerą nadzieję, że nikt nie zamierzał go odwiedzać. Niestety, mylił się.

Nie pukając, do pomieszczenia wszedł jego władca, Hashirama Senju. Nara starał się nie okazać zdziwienia, na jego widok. Jeszcze nigdy się nie zdarzyło by go odwiedził. Shikamaru skłonił się powoli.

- Panie… - powiedział wyraźnie, spoglądając na niego. – Co Cię do mnie sprowadza?

Mężczyzna z klanu Senju ocknął się z pewnego rodzaju zamyślenia, które towarzyszyło mu od momentu wejścia. Z ukosa zerknął na mapę, na której przed chwilą jego poddany oznaczył kolejne powstanie, ale szybko odwrócił wzrok. Nie patrząc na Narę podszedł do okna i zaczął przyglądać się widokowi za nim. Po pokoju rozległ się jakiś niezidentyfikowany dźwięk. Shikamaru w ogromnym szoku dostrzegł, że to Hashirama się zaśmiał.

- Wiesz, zabawne, że ja jako twój pan przychodzę do ciebie po poradę – westchnął. – Można by rzec, że wprost żałosne.

- Poradę? – brunet uniósł wysoko brwi.

Pierwszy Hokage uśmiechnął się, odwracając się od okna. Z rozbawieniem i olbrzymim zakłopotaniem przeniósł wzrok na Narę.

- Chyba… - zaczął i nagle jakby zabrakło mu słów. – Chyba, ja…

Oczy poddanego Hashiramy stały się wielkie jak spodki, gdy zobaczył, że jego władca się rumieni.

- Ja…- powtórzył ponownie i przełknął ślinę.

Pełną napięcia chwilę przerwało pukanie. Obaj mężczyźni spojrzeli w tym samym momencie na drzwi. U ich progu stała Temari, która już otwierała usta by coś powiedzieć, gdy zastygła, widząc kto znajduje się w środku.

Władca westchnął przeciągle i spuścił wzrok.

- Zresztą nieważne – powiedział z nutą rozpaczy. – Zapomnij, że w ogóle coś mówiłem.

I wyszedł z gabinetu Nary, wymijając blondynkę w drzwiach.

Gdy kroki Hashiramy ucichły dzieiwczyna odważyła się spojrzeć na Shikamaru niepewnie.

- Czy wszystko z nim w porządku? – zapytała szeptem, jakby bała się, że ktoś czyha na nią za rogiem. Weszła w głąb pokoju, cicho zamykając za sobą drzwi.

Brunet przetarł powieki i kręcąc głową, wzruszył ramionami.

- Nie wiem, nie – odpowiedział niezrozumiale. – Jak dla mnie już dawno zwariował.

To na czym leżała było miękkie i niebywale wygodne. Zupełnie inaczej pamiętała dotyk podłogi w sali tronowej. Delikatnie pogładziła strukturę dłonią i ze zdziwieniem zmarszczyła w palcach cienki materiał. Prześcieradło? Dlaczego ona leży na materacu? Jakby z uświadomieniem sobie tego faktu ponownie ujawnił się pulsujący ból kostki. Powstrzymała się przed syknięciem, zadowalając się jedynie zaciśnięciem zębów. Zaczęła besztać się w myślach za to, że pozwoliła sobie na utratę przytomności. Co jeśli znalazł ją Madara? Jak duża będzie jego złość, gdy dowie się, że nie wykonała jego polecenia? Co ważniejsze: jak bolesna będzie jej kara?

Czuła jak ciepłe promienie słońca przesuwają się po jej twarzy. Słyszała ciche poćwierkiwanie ptaków. Gdyby nie ból roznoszący się po jej nodze i strach przed jej nowym panem zapewne uznałaby tą chwilę za błogą. Chciała uchylić powieki, ale miała wrażenie, że skleiły się ze sobą. Zmarszczyła je mocno i ostrożnie otworzyła oczy. Brązowy sufit przybrał głęboki i ciemno bordowy kolor pod wpływem światła sączącego się z długich zasłon. Powoli przekręciła głowę w bok, czując, że jej kark mocno zesztywniał. Musiała bardzo długo spać. Kilka promieni słonecznych przedostało się do pokoju przez cienkie, niezasłonięte przez materiał szczeliny, rażąc Sakurę w oczy. Z grymasem na twarzy zmieniła lekko ułożenie głowy, tak by móc wszystko wyraźnie widzieć. Do tej pory towarzyszące jej leniwe zaspanie zniknęło, gdy jej wzrok zatrzymał się na znaku Uchiha wymalowanym na cienkim kawałku ściany, znajdującej się pomiędzy oknami. Więc jednak Madara był tym, który ją tu przytargał. Pierwszy dzień, a ona już znajdowała się w jego łóżku. Gdy zaczynała się już domyślać jak może wyglądać kara za jej nieposłuszeństwo, ujrzała pewną fotografię. Stała na komodzie postawionej pod znakiem klanu. Z początku rozpoznała na niej tylko Itachiego. Wyraźnie pamiętała jego twarz. W końcu to przez niego rozpadła się drużyna 7, gdy Sasuke odszedł  z wioski w poszukiwaniu mocy. Dopiero później dowiedziała się, że nie do końca była to jego wina i tak naprawdę ten człowiek poświęcił całe swoje życie dla Konohy. Było to tak smutne, że gdy Kakashi opowiadał jej prawdziwą historię , to nie chciała w nią wierzyć, tylko dlatego, że nie przypuszczała, iż ktoś może tyle znieść z miłości do wioski.

Dziecięca buzia Sasuke Uchihy wpadła jej w oko kilka sekund później. Niski i uśmiechnięty wydawał się taki niegroźny.

Sakura po raz pierwszy miała okazję zobaczyć jak wyglądali jego rodzice. Próbowała zdusić żal jaki pojawił się w jej sercu, ale na niewiele się to zdało. Czyli to nie w pokoju Madary się znajdowała.

Pomimo tego, że uświadamiając to sobie strach szybko ją opuścił to i tak pomyślała, że lepiej byłoby gdyby jednak obudziła się w pokoju posiadacza Rinnegana.

Z sercem podchodzącym do gardła uniosła się na łokciach i objęła wzrokiem resztę pokoju. Powstrzymała się przed przełknięciem śliny gdy zobaczyła, że w nogach łóżka, pogrążony we śnie, siedział Sasuke. Oparł głowę o materac tak, że gdyby tylko podniosła się trochę bardziej i wyciągnęła rękę, to mogłaby dotknąć jego włosów. Miał lekko rozchylone usta, a jego grzywka była potargana i nachodziła mu na oczy dużo bardziej niż, wtedy gdy widziała go w sali tronowej. We śnie nie przypominał mordercy. Nie, gdy jego puste czarne oczy skryte były pod powiekami, a maska tymczasowo zsunięta z twarzy.

Ale ona nie chciała tracić czujności. Nie tylko przeczucie podpowiadało jej, że natychmiast musi opuścić ten pokój, ale i zdrowy rozsądek. Uchiha zapewne odda ją w ręce Madary i wtedy ona i tak zostanie ukarana. Jeśli jednak teraz stąd ucieknie, to nawet jeśli Sasuke będzie chciał opowiedzieć jej panu o całym zdarzeniu to nie będzie miał żadnego dowodu by go potwierdzić, a ona się wszystkiego wyprze. Dzięki temu pojawi się chociaż cień szansy na to, że uniknie konsekwencji.

Delikatnie zsunęła się z materaca, opierając ciężar ciała o zdrową stopę. Łóżko Uchihy było niebywale wysokie, ale przynajmniej nie trzeszczało przy każdym możliwym ruchu, jak jej własne, gdy jeszcze mieszkała w podziemiach. Bardzo cicho pokuśtykała pod drzwi, a skręcona kostka pulsowała boleśnie, bez przerwy dając o sobie znać. Postanowiła sobie, że gdy tylko znajdzie się w odpowiedniej odległości to trochę ją podleczy. Nie chciała znów zużywać dużych ilości swojej chakry, dlatego uśmierzy tylko ból i posmaruje kostkę kremem rozgrzewającym znajdującym się w jej… saszetce. Sakura szybko przejechała dłoń po biodrach, pasie i zatrzymała je na pośladkach. Dopiero po trzykrotnym powtórzeniu tej czynności dotarła do niej informacja, że gdzieś zapodziała się jej torebeczka z bronią. Mogła się odczepić, gdy medyczka poturlała się po podłodze odrzucona przez kopnięcie Madary, ale było to naprawdę mało prawdopodobne. Tego rodzaju rzeczy są tworzone z myślą o tym, że będą w przyszłości używane w walce. Jeśli spadałyby przy każdym możliwym uderzeniu, to z pewnością ninja nie posługiwaliby się nimi. Oznaczało to, że jej saszetka została przez kogoś zabrana i Sakura nie miała żadnej wątpliwości co do tego kim był ów złodziej. Ostrożnie odwróciła się, zawieszając na chwilę czujny wzrok na Sasuke. Nie wyglądało na to by swoją cichą próbą ucieczki zakłóciła w jakiś sposób jego sen. Jego naga klatka piersiowa regularnie unosiła się i opadała, a powieki były cały czas zamknięte.  Na ten widok zagryzła mocno wargę i szybko spuściła wzrok, czując jak gorąca krew zaczyna płynąć w jej żyłach dużo szybciej niż do tej pory. Zignorowała tą jakże głupią reakcje organizmu i skupiła się na rzeczach istotnych. Jeśli nie znajdzie saszetki, to nie tylko nie odzyska broni, ale i zostawi Sasuke coś, co mógłby użyć jako dowód. A to było dużo, dużo gorsze niż stracenie kilku kunai i podręcznej apteczki.

Jej zguba powinna znajdować się gdzieś w tym pokoju. Musi ją znaleźć i jak najszybciej się stąd wydostać.  Dłonią odgarnęła sztuczne włosy z twarzy, w duchu dziękując, że przy tylu zdarzeniach nie zdążyły się jeszcze zsunąć. Najpierw szybko zilustrowała komodę. Jedyne co się na niej znajdowało to zdjęcie rodziny Uchiha i długa, czarna katana. Marszcząc brwi dotarła do niej bezszelestnie i ostrożnie otworzyła pierwszą półkę. Rzeczy były tutaj tak dobrej jakości, że nie wydawały prawie żadnych odgłosów. Żadnego skrzypienia, czy trzeszczenia. Dla Sakury było to wprost dziwne. W środku znajdowały się równo złożone koszule, koszulki i kurtki w matowych odcieniach szarości, czerni i bieli. Zamknęła ją szybko, wątpiąc by Sasuke ukrywał jej rzeczy w ubraniach. Druga zawierała jedynie różnego rodzaju bronie. Na ich widok medyczka przełknęła ślinę. Niektóre z nich nadawały się do użytku tylko w bardzo, bardzo okrutny sposób. Gdy miała zamiar otworzyć trzecią, najniższą szafkę poczuła na nadgarstku żelazny ucisk zimnej dłoni. Z przestrachem spojrzała najpierw na trzymające ja palce, a później przeniosła wzrok wyżej, wprost na ich właściciela.

- Dlaczego grzebiesz w moich rzeczach? – Sasuke opierał się niedbale o komodę, obserwując jej twarz dużymi, czarnymi oczami.

Przeszedł ją dreszcz.

Wiele wysiłku kosztowało ją, by nie wypowiedzieć przekleństw, które cisnęły się jej na język. Zacisnęła usta w cienką kreskę, nie mogąc wytrzymać tego przenikliwego spojrzenia. Opuściła głowę wbijając wzrok w podłogę.

Ucisk na jej nadgarstku zacieśnił się, a brunet zrobił mały krok w jej stronę. Czuła tą niesamowitą energię emanującą od jego ciała.

- Zadałem pytanie – jego głos był natarczywy. Palcem wskazującym uniósł jej brodę, zmuszając by znów na niego spojrzała.

Ale w Sakurze narastał protest. Był zdecydowanie zbyt blisko, tak blisko, że bała się, że z tej odległości rozpozna jej tożsamość. Jak tylko mogła, uciekała przed jego spojrzeniem.

- Przepraszam – wyszeptała, ale w jej głosie nie było skruchy. – To się więcej nie powtórzy.

Kątem oka widziała, że przekrzywia głowę i marszczy brwi, przyglądając jej się.

- Spójrz na mnie – rozkazał groźnie. – Spójrz na mnie, albo przestanę być taki miły.

Zagryzając wargę i zaciskając dłonie w pięści, odważyła spojrzeć się w tą nieprzeniknioną pustkę. Zupełnie jakby był wypalony od środka.

Miała ważenie, że Sasuke wstrzymał powietrze.

- Te oczy… - powiedział tak cicho, że pomimo małej odległości medyczka ledwo go usłyszała. Uniósł drugą rękę i zaczął zbliżać ją do twarzy Sakury. Jego oczy stały się jeszcze bardziej puste, odległe. Zupełnie jakby oddał się wspomnieniom. – Widziałem je tyle razy.

Reakcja Haruno była szybsza niż się tego spodziewała. Gwałtownie wyszarpnęła rękę z jego uścisku i odskoczyła na drugi koniec pokoju. Nie zdołała utrzymać równowagi na skręconej kostce, dlatego uderzyła mocno plecami w ścianę. Po jej twarzy przemknął grymas bólu, gdy jej stopa wykręciła się boleśnie. Łapiąc równowagę, stanęła na jednej nodze i ze złością łypnęła na Uchihe.

- Nie rób tego więcej – powiedziała, ale nie zabrzmiało to tak twardo jak chciała.

- Czego? – zapytał, znów robiąc krok w jej stronę. – Mam Cię nie dotykać? – w jego pytaniu zabrzmiało rozbawienie.

- Nigdy – potwierdziła już bardziej stanowczo.

Sasuke przechylił głowę w bok, a jego czarne oczy cały czas wpatrywały się tylko w nią. Ale tym razem było w nich coś innego. Coś co sprawiało, że Sakure ogarniało przerażenie.

- Nie ma mowy – mruknął. – Madara zdążył Ci już pokazać jakie masz tutaj prawa. Ja też mam to zrobić?

Medyczka zmarszczyła boleśnie brwi.

- Nie boję się ciebie.

Ale jej serce waliło jak szalone. Miała wrażenie, że w tej ciszy słychać je aż nad to wyraźnie.

- Czyżby? – zapytał z błyskiem w oku, zupełnie jakby rzucała mu wyzwanie.

Nagle zjawił się przed nią, tak szybko, że zdążyła jedynie wstrzymać oddech. Jego twarz nie wyrażała już rozbawienia. Była blada i nieprzenikniona. Z bliska kontrast między jego czarnymi włosami, a marmurową skórą wydawał się jeszcze większy. Pochylał się nad nią, jedną dłonią opierając o ścianę, a drugą powoli przyłożył do jej policzka gładząc go delikatnie chłodnymi palcami. Pod wpływem jego dotyku dolna warga dziewczyny zaczęła lekko drżeć. Chciała jak najszybciej go od siebie odepchnąć, uciec. Ale on zagradzał jej drogę ucieczki, sprawiał, że nie mogła się poruszyć. Nie tylko ze strachu.

Dłoń Sasuke zjechała niżej, jego palce musnęły rysy jej szczęki. Następnie przejechał opuszkami po jej krtani, tak delikatnie, że miała wrażenie, że dotykają ją lodowate płatki śniegu. Nie mogąc już wytrzymać powolnie wypuściła wstrzymywane powietrze, ale brunet w tym samym momencie zacisnął palce na jej szyi, przyciskając jej głowę do ściany. Otworzyła usta odruchowo szukając powietrza. Nadal mogła oddychać, ale z wielką trudnością.

- Jesteś całkowicie pewna, że się mnie nie boisz? – szepnął, pochylając się nad jej uchem i owiewając ciepłym oddechem jej skórę. – Sakura?

 








Cześć kochani!
W końcu udało mi się dodać rozdział 5! Ufff. Miałam przy nim pewne opory, ale jakoś przebrnęłam. Nie powiem, pomogły mi bardzo wasze komentarze :* A później gdy usłyszałam jeszcze piosenkę Counting Stars - One Republic to dostałam mega kopa :D I ostatnie strony pisało mi się bardzo przyjemnie :3 Sama długo czekałam na to by opisać tego typu scenę. Na początku wydawało mi się, że Sasuke stał się taki przesłodzony, więc mam nadzieję, że jednak taki nie jest w waszym mniemaniu.
Echh, wszyscy ludzie dookoła mnie chorują! A mnie przeziębienia omijają szerokim łukiem, a szkoda bo już mam ochotę na tydzień wolności od szkoły... a jak z wami? Czy tylko ja jestem tak bardzo odporna na wszystkie zarazki?
Jak widzicie zmieniłam szablon :) Jeśli chodzi o zdjęcie tam na górze, w tle, to tak robiłam je sama. Chciałabym zrobić sobie ogólny szablon, ale nie ogarniam tych wszystkich kodów, plus dopiero co zaczynam zabawę z GIMPem :( No i muzyka też nowa :D Znajomi pokazali mi tą piosenkę i totalnie się w niej zakochałam <3
Zareklamuje również pewnego bloga. Już został dawno dodany do moich linków, ale nie zaszkodzi jeśli tutaj też napiszę. Serdecznie zapraszam na:  http://wolna-wola.blogspot.com/
Jest to historia, która całkowicie mnie zauroczyła. Świetnie pisana i ja ją szczerze uwielbiam :)
<Koniec reklam>
Pozdrawiam was gorąco i liczę na to, że rozdział się spodobał :*:*