Rozdział 4

Dziwne to uczucie, nie móc mieć czegoś, czego się pragnie. Bardzo nieprzyjemne, pęczniejące w twojej głowie i sercu, sprawiające, że masz ochotę zgrzytać zębami i bić pięściami w ścianę, aż pęknie Ci skóra na knykciach. Chcesz krzyczeć, bluźnić oraz ranić, byleby tylko dostać wymarzoną rzecz… bądź osobę. Jeszcze gorzej jest przełknąć własną dumę i ustąpić. Dlaczego miałby to robić? Dlaczego to zrobił? Istnieje bardzo prosta odpowiedź na te pytania i Sasuke doskonale ją znał. Ponieważ było coś, czego sam autentycznie się bał. I tak, był tym przerażony, ponieważ nie potrafił zrozumieć, dlaczego pojawiło się w nim to uczucie. A przecież nie ma nic gorszego, niż nie możność zrozumienia własnych emocji.

Sasuke Uchiha, jeden z trzech potężnych władców, człowiek bez duszy i litości pokazał, że mu zależy. Zależy mu na życiu osoby, w dodatku kobiety, którą widział pierwszy raz w życiu. W jego ciele pojawiło się dawno zapomniane uczucie, które mówiło wyraźnie: Muszę ją chronić. Choćby nie wiem co, nie mogę pozwolić by stało jej się coś złego.

Zapłonęło w nim ono gorąco, gdy tylko zobaczył co robi Madara. Jego reakcja, absolutnie nie była przemyślana, ale całkowicie spontaniczna, głupia i niewytłumaczalna. Był gotowy zasłonić tą brunetkę własnym ciałem, nawet gdyby nie miał przygotowanego jutsu, które poradziłoby sobie ze strzałą Susanoo.

Do jasnej cholery, dlaczego!? Dlaczego zrobił coś tak niedorzecznego!?

Wcale tego nie przemyślał, wcale tego nie chciał. Nie panował nad sobą.

I właśnie dlatego ustąpił. By pokazać, że jednak tak bardzo mu nie zależy, by ukryć swoje zachowanie pod pozorem chęci uniknięcia sporów. Tak naprawdę nic go one nie obchodziły. Mógł mieć z Madarą na pieńku i kompletnie by mu to nie przeszkadzało. Ale przecież, czymś musiał wytłumaczyć obronę zwykłej medyczki. Nie tylko pozostałym władcom, ale samemu sobie też.

Zacisnął mocno pięści i przyspieszył kroku. Rudowłosa lekarka podążała za nim prawie bezgłośnie. Sasuke wprost odczuwał jej denerwujący strach. Jeszcze nie zdążył się do niej odezwać, a ona już się go bała. Zerknął na nią z ukosa i westchnął ciężko.

- Jak masz na imię? – zapytał i pomimo starań, jego głos wciąż był niesamowicie lodowaty.

- Ise – odparła słabo, podnosząc na niego wzrok. - Ise Yamamura.

Młody Uchiha zmarszczył brwi. Miał wrażenie, że było coś o czym właśnie powinien sobie przypomnieć. Zignorował jednak to odczucie i przeniósł spojrzenie na duże okno wpuszczające do długiego korytarza jasną plamę światła. Wśród soczyście zielonych, liściastych drzew dostrzegł niewyraźny, ciemny kształt.

- Keizo! – krzyknął donośnie.

Liście zaszeleściły głośno, a powietrze przeciął jakiś ruch. Sekundę później przed Sasuke stał wysoki, dobrze zbudowany mężczyzna z burzą tak jasnych włosów, że w świetle słońca wydawały się być przezroczyste. Jego policzek przecinała zaróżowiona blizna, delikatnie zniekształcając kącik ust. Duże, orzechowe oczy były skryte za mgiełką obojętności. Ino dostrzegła, że w niektórych miejscach jego tęczówki przybierały barwę płynnego złota. Blada skóra na jego twarzy napinała się na wysokich kościach policzkowych, dłonie miał zaciśnięte w pięści. Na sam jego widok po jej plecach przebiegł dreszcz strachu.

- Zaprowadź Ise do domku, który zwolniliście – rozkazał Sasuke, głosem nie znoszącym sprzeciwu – Ma nie być żadnych gwałtów, bicia ani molestowania. Masz ją chronić przed innymi. Ona jest medyczką, a nie jedną z dziwek, które przyprowadzacie na swój teren. Sam nie będę się zajmował pilnowaniem jej, dlatego powierzam to zdanie tobie. Wydajesz się najrozsądniejszy z was wszystkich –brzmiał jak gdyby mówił o innym gatunku – Dziewczyna ma być żywa i nienaruszona. Będzie leczyć wasze rany, więc okażcie jej trochę szacunku.

Keizo skinął głową i bez zbędnych pytań złapał rudowłosą za ramię. Zanim zdążyła wydobyć z siebie jakikolwiek dźwięk, wraz z nią wyskoczył przez szeroko otwarte okno.

Sasuke obojętnie podążył za nimi wzrokiem, krzywiąc się, gdy z dołu dobiegł go pisk medyczki. Zamknął oczy, próbując zdusić w sobie irytacje. Kobiety są takie denerwujące.

Otwierając drzwi do swojego pokoju, zatrzymał wzrok na szkarłatno czerwonym znaku Uchiha, wymalowanym na brązowej ścianie. Był duży i potężny, pokazywał, że to on jest właścicielem tego miejsca. On. Sam.

Grymas przemknął przez jego twarz, gdy trzasnął mocno drzwiami, zamykając je. Powolnie ruszył do ciemnej, wysokiej komody ustawionej pod znakiem, między dwoma dużymi oknami. Czerwone, ciężkie zasłony, tłumiły jasne światło słońca, nadając pokojowi ciepłą, bordową poświatę. Jego oczy bez najmniejszego zainteresowania spoczęły na uśmiechniętej   twarzy Mikoto Uchiha, ale dłonie samoistnie zacisnęły się w pięści. Przeniósł spojrzenie na wiecznie ponurego ojca. Zawsze stosował wobec Sasuke surową dyscyplinę, nawet na zdjęciu widać było, że nie był to człowiek wylewny w uczuciach. Itachi wyglądał na dużo starszego, niż był naprawdę. Marszczył brwi, nie wyrażając żadnej sympatii.

Z kolei on był uśmiechnięty, spokojny i szczęśliwy. W jego oczach dostrzegalny był nawet błysk radości. Mikoto opierała dłoń o jego ramię, w opiekuńczym geście. Teraz, w tym samym miejscu poczuł dreszcz. Delikatne mrowienie, które sprawiło, że musiał przestać obserwować fotografię. Powoli zdjął z siebie czarną kamizelkę, pozostając w białej podkoszulce, z krótkimi rękawkami i ciemnych spodniach. Rzucił ją w kąt pokoju, samemu siadając na łóżku. Przeczesał ręką hebanowe włosy i wbił wzrok w marmurową podłogę. Jego odbicie w niej wydawało się wprost nienaturalne, rozmazane. Dostrzegł, że zaciska wszystkie mięśnie i zdziwiony, natychmiast je rozluźnił. Nie minęło nawet południe, a on już czuł się zmęczony. Nie fizycznie. Czuł ciężar, niepotrzebny balast i nie wiedział jak się go pozbyć. Najłatwiej byłoby ją zabić. Po prostu pozbyć się, tak jak to robił z większością swoich problemów. Tylko, że właśnie w tym miejscu występowała pewna niejasność. Ponieważ jego balast polegał na tym, że zależało mu, by chronić ciemnowłosą medyczkę. Dlatego pozbawienie jej życia, kompletnie nie wchodziło w grę. Oczywiście, mógłby potraktować to jako formę treningu. Ćwiczenie silnej woli. Jeśli ją zabije udowodni sobie, że jest silny i niezależny. Najgorsze w tym wszystkim było to, że on wcale nie chciał tego robić. I nie rozumiał dlaczego. Właśnie to było takie denerwujące.

Położył się na łóżku i starał się wyciszyć wszystkie myśli. Stać się niczym, nie czuć nic. Zamknął oczy, ale pod powiekami widział tylko błyszczące, szmaragdowe tęczówki. Patrzyły na niego tak jakby wiedziały. Wiedziały wszystko. A przecież tak nie było. Tak być nie mogło.

Ino za wszelką cenę starała się zachować spokój, gdy wysoki blondyn wyskoczył wraz z nią przez okno. Powietrze tak gwałtownie uderzyło w jej twarz, że przekrzywiła się jej peruka. Gdy wylądowali na miękkiej trawie, wyrwała się z uścisku Keizo i objęła głowę rękami, a pisk wydostał się z jej krtani. Skuliła się, zupełnie jakby była przerażona samym skokiem. Dłońmi sprawnie, nasunęła perukę na swoje miejsce, niezauważalnie dociskając spinki. Trwała przez chwilę w tej pozycji, a blondyn  cierpliwie obserwował jej zachowanie. Cały czas miała szeroko otwarte oczy i dopiero gdy obraz zaczął rozmazywać się, przez napływające łzy, wyprostowała się. Pociągnęła nosem i z zadowoleniem stwierdziła, że zabrzmiało to całkiem wiarygodnie. Przybrała przerażoną minę, ale nie mogła stwierdzić, czy jej gra przekonała poddanego Sasuke. Jego twarz była piękna, groźna, pozbawiona jakiegokolwiek wyrazu. Niedoskonałość w postaci długiej blizny nadawała mu jeszcze większej powagi. Powstrzymała się przed zmarszczeniem brwi. Młody Uchiha umiał robić ze swoich wojowników ludzi podobnych do siebie. By odczytać, czy zauważył jak peruka zsuwa się z jej głowy, będzie musiała zastosować na nim własne jutsu. Ale wtedy on może wyczuć jej obecność w swoich myślach. Było to bardzo ryzykowne. Czy warto? Nie. Musi zdać się na własną intuicję.

Ino zachłysnęła się powietrzem, zaskoczona, gdy Keizo uśmiechnął się do niej szeroko, ukazując rząd białych zębów. Mgiełka zasnuwająca jego ciemne oczy zniknęła. Dzięki temu ujrzała, że wyrażają teraz autentyczną sympatię. Złote przebarwienia w jego orzechowych tęczówkach, sprawiły, że Yamanaka od razu pomyślała o dwóch osobowościach jakie posiada ten człowiek. Pytanie brzmi: Która z nich była prawdziwa?

- Wyglądasz jakbym miał Cię zaraz pobić – jego głos był głęboki, lekki i męski jednocześnie. Dało się w nim wyczuć rozbawienie. – Wyluzuj. Nic Ci nie zrobię.

Wbrew sobie wytrzeszczyła na niego oczy. Wyluzuj? Jak miała wyluzować?! Nabierając niewyjaśnionej odwagi prychnęła, wyzywająco patrząc mu w oczy.

- Czy gdybyś miał być jedyną kobietą wśród napalonych facetów, którzy nie dość, że chcą Cię zgwałcić, to po wszystkim podcięliby Ci gardło, mógłbyś wyluzować? – zapytała na jednym tchu.

Keizo uśmiechnął się szerzej i chwycił dłoń Ino, ściskając ją lekko.

- Tak, gdybym miał tak dobrego ochroniarza, jakiego masz Ty.

- A kto jest niby tym „dobrym ochroniarzem”? – starała się wyrwać z jego uścisku, ale nie udawało jej się to. Dodatkowo blondyn splótł siłą palce z jej palcami. Miał silną, ciepłą dłoń. Choć jego skóra była szorstka, to wydawała się miła w dotyku.

- Ja, mała – rzucił krótko i mrugnął do niej – Ja.

Napalony zboczeniec, potrzebujący leków uspokajających i psychiatry, pomyślała Sakura obserwując siedzącego na tronie Madare. Mężczyzna przyglądał się jej z lepkim, złośliwym uśmiechem przyklejonym do twarzy. Nawet stojąc od niego oddalona o kilka metrów, widziała satysfakcje w jego oczach. Powolnie bębnił palcami we własne kolano, opierając głowę o dłoń. Co chwila zmieniał pozycje, zupełnie jakby pod innym kątem wyglądała inaczej.

Sakura nie była pewna ile czasu stała zupełnie nieruchomo, przytłoczona i spięta wydarzeniami jakie miały miejsce w Sali tronowej. Od momentu, gdy Sasuke uratował jej życie, wszystko przewijało się przed jej oczami jak na filmie i rozgrywało się w przyspieszonym tempie. Zbyt szybkim by zdążyła cokolwiek zrozumieć. Uchiha wyszedł z pomieszczenia jako pierwszy, a ona miała wrażenie, że została przyszyta do niego niewidzialną nicią. Gdy oddalił się na kilka kroków, jej delikatna struktura napięła się i została z niej wyrwana, nie mogąc znieść tak dużej odległości między nimi. Pamiętała, że wtedy jej klatka piersiowa uniosła się i wychyliła do przodu zupełnie jakby brała głęboki oddech, pomimo tego, że wcale nie oddychała. Pamiętała również gorący ból, który rozlał się po jej ciele. I wtedy straciła zdolność poruszania się. Ino zbyt przerażona by chodź na nią spojrzeć podążyła za nim. Nie wiedziała nawet kiedy Hashirama i Hinata zostawili ją samą z Madarą. Nie powinna zachowywać się w jego towarzystwie tak nierozważnie. Co ważniejsze, nie powinna czuć czegokolwiek tylko z powodu tego, że Sasuke bezceremonialnie wyszedł z pomieszczenia. Przecież to było coś co powinien zrobić, jako normalny władca. Tak jak pierwszy Hokage opuścić Sale tronową po przydzieleniu medyków. Dlaczego więc czuła, że zrobił coś niewłaściwego? Dlaczego w ogóle on zaprzątał jej myśli? Przecież był mordercą, zdolnym nawet do zabicia swojego najlepszego przyjaciela. Jedyne co powinna do niego czuć to odrazę i nienawiść. Nic więcej.

Dreszcz przeszedł jej po plecach, gdy zobaczyła jak Madara, nadal przymilnie się do niej uśmiechając, przywołuje ją gestem. Nie była pewna, czy zdoła zrobić choćby jeden krok, ale gdy spróbowała poruszyć dłonią okazała się ona w pełni sprawna. Próbując zapanować nad drżeniem kolan ruszyła w jego stronę. Przez ciszę zalegającą w pokoju, jej płytki oddech stał się nieznośnie wyraźny i głośny, a ciche stąpanie brzmiało jakby chodziła po polu minowym, za każdym razem odpalając mini bombę. Stanęła dokładnie metr od niego. Ta odległość i tak była wszystkim na co było ją stać. Ale to nie ona wydzielała tutaj granice. W tęczówkach władcy błysnęła ciekawość.

- Nie dasz rady podejść bliżej, prawda? – zapytał, a Sakura miała wrażenie, że jego głos odbija się echem od wysokich ścian – Boisz się mnie.

To już nie było pytanie.

Satysfakcja na jego twarzy wzrosła dwukrotnie.

- Może i powinnaś – kontynuował – Lecz nie zostaniesz potraktowana gorzej niż inne kobiety. Co więcej, gdy już jesteś moją medyczką to nie zabiję Cię przy najbliższej możliwej okazji. Sprzątaczki nie zastaną Cię martwej w moim łóżku, po pierwszej wspólnej nocy. Pozbędę się Ciebie dopiero gdy mi się znudzisz. Czy to wyróżnienie nie powinno sprawić, że poczujesz się lepiej? Nie sprawiło, że czujesz wdzięczność i ulgę?

Twardo milczała, z ledwością wytrzymując jego wzrok. Jej serce przyspieszyło tempa, gdy zobaczyła, że Madara powolnie wstaje ze swojego tronu i wykonuje ku niej pierwszy krok. Gdy zacisnęła dłonie w pięści, natychmiast przeniósł na nie wzrok. Widać było, że autentycznie bawiła go jej reakcja.

- Jesteś niebywale piękna, wiesz o tym? – mruknął – Możliwe, że dzięki temu długo będziesz mnie bawiła. Możliwe, że nigdy mi się nie znudzisz. To oznacza, że nie podetnę Ci gardła. Nie czujesz z tego powodu radości?

Jego twarz znalazła się kilka centymetrów od jej twarzy. Gdy mówił, jego oddech owiał jej policzki. Chciała się odsunąć, ale strach sprawił, że nie mogła się ruszyć.

- Proszę, o pozwolenie udania się do swojego pokoju – zdołała wydusić, bardzo cicho.

- Jeśli staniesz się moją zabawką, to może nie będę gwałcił i mordował innych kobiet. Może wystarczysz mi ty.

Jej żołądek zacisnął się boleśnie, ramiona zaczęły drżeć.

- Proszę, o pozwolenie udania się do swojego pokoju – powtórzyła chwytając się tego zdania, niczym ostatniej nadziei.

I nagle zdała sobie sprawę, że jest shinobi. Shinobi, który umie się bornić. Kiedy straciła cały swój temperament? Kiedy poczuła się mała, nieważna i słaba? Przecież to niedorzeczne. Ten świat, zdecydowanie źle wpływał na jej charakter.

Gdy Madara zbliżył się do niej bardziej i przejechał językiem po jej dolnej wardze, obrzydzenie wzięło górę nad strachem. Niewiele myśląc zaczęła kumulować Chakrę w zaciśniętej pięści i uniosła ją, gotowa wymierzyć silny cios w jego brzuch. Jednak był szybszy. Bez najmniejszego wysiłku zablokował jej uderzenie wyłącznie dłonią. Gwałtownie odsunął się i obrócił Sakurą w miejscu tak szybko, że zakręciło się jej w głowie. Boleśnie wykręcił jej rękę, ściskając swoimi palcami jak imadłem. Gdy powiększył nacisk, usłyszała obrzydliwy dźwięk łamanej kości. Ogromny, pulsujący ból rozlał się po całym jej ramieniu, ale krzyk uwiązł w gardle kiedy Madara puścił ją i kopnął w plecy, pozbawiając tchu. Pęd powietrza uderzył w jej twarz, zupełnie jakby w pomieszczeniu zrobił się przeciąg. Zdała sobie jednak sprawę, że to ona unosi się w powietrzu, odlatując, pod wpływem uderzenia. Grawitacja okazała się okrutna, gdy z impetem zetknęła się z podłogą i poturlała się, uderzając ciałem w przeciwległą ścianę. Opadła na brzuch, przyciskając własnym ciężarem ranną rękę. Szybko wyciągnęła ją spod siebie, ale nie miała wystarczająco powietrza by wydać z siebie jakikolwiek jęk bólu. Obróciła głowę i oparła policzek o zimną strukturę podłogi, gwałtownie nabierając powietrza. Dopiero, gdy odpowiednia dawka tlenu dostała się do jej organizmu, poczuła w ustach metaliczny i gorzki smak krwi. Przymknęła oczy, próbując odpędzić od siebie ból i chcąc się podnieść. Jednak jej ciało nawet nie drgnęło, a uszkodzone miejsca cały czas dawały sobie we znaki. Złamana kość promieniowa, zwichnięty staw łokciowy, uszkodzone organy wewnętrzne, skręcona kostka, podejrzewany: wstrząs mózgu. W jej głowie natychmiast wyświetliła się lista własnych uszkodzeń, ale czuła się jakby odczytywała kartę innego pacjenta. Przez krew szumiącą w jej uszach, przedarł się dźwięk stawianych kroków. Uchyliła ciężkie powieki i zobaczyła przed sobą stopy Madary. Pochylił się nad nią i dwoma palcami uniósł jej brodę. Znów była zmuszona patrzeć prosto w jego oczy.

- Umówmy się, że istnieje jedna niepisana zasada – powiedział spokojnie – Mnie się nie odmawia.

Splunął jej w twarz, a następnie obrócił się powolnie i wyszedł z Sali tronowej.

- Gdy już się wyleczysz, możesz udać się do swojego domku. Znajduje się na południe od rezydencji.

Siedziba władców już prawie zniknęła z ich widoku, kryjąc się między obszernymi, liściastymi gałęziami drzew. Ino przez następne kilka kroków oglądała się za siebie, odwracając wzrok dopiero gdy budynek całkowicie zatonął w jasnej zieleni. Z roztargnieniem spojrzała na Keizo, który cały czas dumnie kroczył u jej boku, a potem na ich splecione dłonie.

- Mógłbyś mnie w końcu puścić – burknęła.

Blondyn ocknął się nagle, przenosząc na nią wzrok. Uśmiechnął się zadziornie.

- Mógłbym – oznajmił lekko.

Dziewczyna spojrzała na niego wymownie.

- Więc…

Chłopak westchnął przeciągle i puścił jej dłoń.

Ino zmarszczyła brwi, gdy dziwne zimno oplotło jej pustą rękę. W towarzystwie Keizo czuła się zdecydowanie zbyt swobodnie.

- Po co w ogóle to zrobiłeś? – zapytała, odsuwając się od niego na krok – Przecież i tak bym za tobą poszła. Nie miałabym wyjścia.

Spojrzał na nią zamyślony, po czym uśmiechnął się rozbrajająco. Ino dostrzegła, że gdy to robi, małe dołeczki pokazują się na jego policzkach. Wcześniej tego nie zauważyła, gdyż zbyt dużą uwagę skupiła na bliźnie. Ciekawe skąd ją miał?

- Ponieważ nie jestem głupi – gdy to powiedział, medyczka zdała sobie sprawę, że bezceremonialnie się na niego gapi.

Zawstydzona, spuściła wzrok i skierowała go na rozciągającą się przed nią leśną dróżkę. Ze zdziwieniem stwierdziła, że nie widzi jej końca.

- Co masz na myśli?

Pomimo tego, że ona uparcie patrzyła przed siebie, to czuła, że on niczego się nie wstydząc gapi się na jej twarz.

- Zasada własności – odparł krótko – Jeśli moi kumple – gdy wypowiedział to słowo, Ino wychwyciła nutkę goryczy w jego głosie – Będą myśleć, że należysz do mnie to nie zaczną się do Ciebie dobierać. Nie chcesz zostać zabitym, nie dotykaj zajętej dziw… - skrzywił się – Kobiety. Wybacz, od wielu lat nie rozmawiałem z kimś na poziomie.

Medyczka ze zdziwieniem słuchała jego słów. Pierwsze co ją zdziwiło, to fakt, że stosują się tu do jakichkolwiek zasad. Drugą, rzeczą były przeprosiny Keizo. Dlaczego w ogóle jej się tłumaczył? Przecież ona była tu niewolnicą, medyczką, mającą być na każdy jego rozkaz.

- N-nie ma sprawy – wyjąkała.

- Hej! – krzyknął nagle – Wciąż nie znam Twojego imienia. To nie uczciwe, że ty wiesz jak się nazywam.

- Ise – powiedziała szybko.

Przyjrzał się jej uważnie, a ona również na niego zerknęła. Przebarwienia w jego oczach wydawały się teraz ciemniejsze. Kolorem przypominały bursztyn, a nie złoto.

- Nawet Ci pasuje – uśmiechnął się.

Niepewnie uniosła kąciki swoich ust. Po raz pierwszy odwzajemniła jego uśmiech.

- Ech… - westchnął – Już dochodzimy. Szkoda, lubię z Tobą przebywać.

Gdy napotkał jej zdziwiony wzrok, prychnął rozbawiony.

- Nasze miejsca zamieszkania znajdują się w lesie, droga Ise – oznajmił całkowicie poważnie.

- N-nasze? – wydukała z lekkim przerażeniem. – Jak to nasze?

Keizo cmoknął, niezadowolony.

- Powinienem się domyślić, że Sasuke o niczym Cię nie poinformuje – niepostrzeżenie złapał ją za ramiona i spojrzał prosto w oczy. – Dobra, kochana, tylko nie panikuj. Słyszałaś, jak mówił o tym, że zwolniliśmy dla Ciebie domek?

Ino przytaknęła, otumaniona bliskością blondyna.

- Więc ten domek należał kiedyś do nas. Nas w sensie poddanych Sasuke. I teraz zamieszkasz w nim Ty. Jak sądzę, zdążyłaś się domyślić, że wokół niego są też inne budynki. Inaczej mówiąc, będziesz mieszkała wśród samych mężczyzn. Nie jest nas dużo. Około stu pięćdziesięciu, nie więcej.

Dziewczyna przełknęła ślinę, czując jak strach łapie za jej gardło. Sto pięćdziesiąt wojowników. Każdy wyszkolony w szybkim zabijaniu. Czy to naprawdę nie było dla niego wystarczająco dużo?!

Keizo chyba dostrzegł targające nią emocje , bo przysunął ją szybko do siebie i otoczył, silnymi ramionami.

- Nie martw się, obronię Cię. – rzekł z pasją, a jego oddech musnął jej skórę, sprawiając, że przeszły ją ciarki. Ino, zamroczona zdała sobie sprawę, że chłopak pachnie lasem i deszczem. I właśnie ten zapach wypchnął wszystkie myśli z jej głowy, wraz z uczuciem strachu.

Puścił ją tak gwałtownie jak przytulił. W jego oczach płonął ogień. Dotknął dłonią swojego serca.

- Obiecuję, że nic Ci się nie stanie, dopóki to ja sprawuję pieczę nad Twoim bezpieczeństwem.

- O-okej – powiedziała niepewnie, łapiąc się za głowę.

Szeroki, olśniewający uśmiech znów zagościł na jego twarzy. Odwróciła wzrok, nie mogąc dłużej na niego patrzeć.

- Więc chodźmy już może do tego domu – powiedziała, czując się jak pijana.

Okręciła się na pięcie w stronę lasu i była gotowa wyruszyć w jego głąb, gdy znów poczuła jego rękę na ramieniu.

- Nie w tą stronę, moja droga – szepnął jej do ucha. – Ten teren jest zakazany. Należy do naszego władcy.

Witam wszystkich!
Chciałabym gorąco podziękować, za komentarze pod rozdziałem 3. Jak zawsze jestem nimi zachwycona *.*
Jak obiecałam, spięłam się i skończyłam notkę. Biorąc pod uwagę fakt, że równolegle prowadzę teraz drugiego bloga, to i tak szybko dodałam rozdział 4. Może nie powala długością, ale jest! :D
Mój plan zajął tyle miejsca i nic na to nie poradzę. Nie będę bez sensu wydłużać akcji, bo jeszcze wyszłoby masło maślane :P
Jak się domyślacie nowy bohater zawitał w moim opowiadaniu: Keizo! Tadada! :D Mam nadzieję, że przypadł wam do gustu, bo miał wywołać raczej pozytywne emocje :) Możecie się z nim zapoznać w zakładce "Bohaterowie".
Ze zniecierpliwieniem czekam na wasze opinie w komentarzach.
Pozdrawiam :*


Dzisiaj będzie rodzinnie:

 

Aaaa i muszę się pochwalić biletem <3 

 <3<3<3