Rozdział 3

Sypki pachnący proszek co chwila atakował jej policzki, poprzez gruby pędzel z ciemnego włosia. Sakura za wszelką cenę starała się pohamować kichnięcie, ale z marnym skutkiem.

- Przeziębiłaś się, czy jak? – Temari zmarszczyła brwi i nałożyła nową warstwę pudru na pędzel.

- Apsik! – kichnęła głośno i chciała potrzeć nos, ale blondynka ją przed tym powstrzymała.

- Nie dotykaj bo wszystko popsujesz.

- Nie jestem przeziębiona – powiedziała słabo. – To przez ten puder. Sprawia, że kręci mnie w nosie. Czy to oznacza, że nie będę mogła w ogóle dotykać swojej twarzy?

- Mam nadzieje, że nie myślałaś o takiej ewentualności.

Sakura westchnęła, pozwalając by Temari posmarowała jej powieki jakąś dziwną mazią.

- Tak właściwie, to dlaczego musimy tak bardzo zmieniać nasz wygląd? –zapytała czując ciężar, zmuszający ją do zamknięcia oczu.

- Mielibyśmy kłopoty, gdyby was rozpoznali. Według nich już pięć lat temu opuściliście ten świat na zawsze, więc wielki powrót mógłby ich trochę zszokować. Zrobiliby się podejrzliwi i zaczęli by się zastanawiać jak to jest możliwe, że przeżyliście. I w końcu dostrzegliby, że skoro zrobiłyście to wy, to inni też musieli się uratować i ochronić przed atakiem Madary. Nie mówiąc już o tym, że przecież widzieli wasze zwłoki. Zaczęliby węszyć, a i tak mamy już dużo zmartwień na głowie.

Różowo-włosa skrzywiła się, wyobrażając sobie ten przebieg sytuacji. Szybko wypędziła obrazy z głowy, starając się zająć czymś innym.

- Co starasz się osiągnąć tym makijażem? – nie była tym zbytnio zainteresowana, ale przynajmniej mogła zająć myśli rozmową.

- Staram się byś wyglądała  na zmęczoną. Shikamaru powiedział, że będziesz chciała trafić do Madary, dlatego najlepiej byłoby, gdybyś nie była zbyt atrakcyjna. Wiesz, nie chcemy, żeby ten zboczeniec Cię molestował – prychnęła – Kto by pomyślał, że stanie się tak łasy na kobiety.

Haruno uchyliła jedną powiekę, spoglądając na swoje odbicie, za co została zbesztana, ponieważ blondynka wciąż katowała jej oczy. Uśmiechnęła się delikatnie. Szło jej całkiem nieźle.

- Czy to już pewne? – zapytała nagle odczuwając niepokój. – Wiadomo, że trafię do Madary?

Usłyszała westchnięcie.

- Nie. Macie się zjawić o dziewiątej w Sali tronowej. Jest to ich byłe miejsce spotkań. Od dawna nie korzystał z niej nikt, prócz Madary; wydaje mi się, że podoba mu się siedzenie na tronie i rozmyślanie o swojej władzy. Tym razem zbiorą się tam we trójkę i będziecie oceniane. – zawiesiła na chwilę głos – Podejrzewam, że bardziej z wyglądu niż umiejętności.

- Więc uczyń mnie piękną – oznajmiła Sakura pewnie. – Muszę, być ładniejsza niż Hinata czy Ino. Jeśli to zrobisz, Madara będzie chciał wybrać mnie.

- Ale, wtedy może się to dla Ciebie źle skończyć.

- Lepiej dla mnie, niż da nich.

Temari nadęła policzki i wyjęła wacik z kosmetyczki, a następnie wylała na niego jakiś rzadki płyn. Haruno spojrzała niepewnie na wilgotny materiał.

- Co teraz zamierzasz zrobić?

- Muszę zmyć cały makijaż – powiedziała zirytowana. – I zacząć wszystko od nowa.

- Przepraszam.

Policzki blondynki znów przybrały normalny kształt.

- Nie masz za co – odezwała się miękko. – Powinnam wcześniej obrać Twój punkt widzenia.

Posłała niezbyt przekonujący uśmiech do jej odbicia, a ona schowała kosmyk włosów za ucho, pozwalając by przejechała wacikiem po jej skórze. Kontrast między złoto-brązowym kolorem pudru, a jej mleczno-białą cerą był ogromny. Miała nadzieję, że już więcej nie będzie nakładać jej tego paskudztwa.

Gdy blondynka skończyła zmywać cały jej makijaż poczuła się o wiele lżejsza.

Temari podwajając swoje tempo nałożyła na jej policzki trochę różu, rozjaśniła kąciki oczu i podkreśliła je czarną kredką. Przeczesała jej rzęsy jakąś małą szczoteczką, której Sakura nie potrafiła nazwać, ale nie nakładała tuszu, na co dziewczyna odetchnęła z ulgą. Blondynka przejechała ciemno różową, szminką po ustach Haruno i natychmiast wzięła się za poprawianie jakichś drobnych niedociągnięć, których Sakura kompletnie nie zauważała.

Nie mogła powiedzieć, że była zadowolona z perfekcyjnego makijażu, zrobionego przez Temari, ale odczuwała pewną satysfakcję. Czuła się sztucznie we własnej skórze, lecz właśnie taka była droga do jej celu. Tak miała przekonać do siebie Madarę. I dzięki blondynce, bardzo możliwe, że uda jej się to.

- Co z włosami? – zapytała, gdy jasno różowy kosmyk znów wydostał się z za ucha. – Ten kolor jest dosyć… niespotykany. Wydaje mi się, że powinniśmy coś z nim zrobić.

Jej makijażystka chwyciła za szczotkę i obróciła ją zamyślona, w dłoni.

- Nie chcę Ci ich ścinać – oznajmiła po chwili. – Trzeba będzie je porządnie zapleść i upiąć.

- I to wszystko?

- Oczywiście, że nie – oburzyła się. – Mam dla Ciebie perukę, ale nie mogę jej przecież założyć na rozpuszczone włosy.

Haruno skinęła w zrozumieniu i pozwoliła by Temari zajęła się jej włosami.

Blondynka zaplotła dwa dobierane warkocze po bokach  i złączyła je na końcu w jeden gruby kłos, który następnie upięła spinkami na czubku jej głowy.

Schyliła się i zaczęła grzebać w dużym pudle, który ze sobą przyniosła, cały czas obserwowana przez szmaragdowe oczy. Z triumfem wyciągnęła perukę zrobioną z długich kasztanowych włosów, kręconych na końcach. Nałożyła ją na głowę Haruno i przymocowała licznymi wsuwkami. Przeczesała loki palcami, targając lekko całą fryzurę, by wyglądały naturalniej. Sakura dostrzegła, że włosy miały mahoniowe przebłyski. Wyglądały na zdrowe, gęste i na pewno nie sztuczne.

Gdy pomyślała, że Temari skończyła ją katować, ona wzięła do ręki, jakiś mały słoiczek i odkręciła go. Nałożyła na place, ciemno-brązową maź i posmarowała, jej brwi. Natychmiast chwyciła za wacik i inne małe urządzona i zaczęła przy nich majstrować. Sakura zobaczyła, że miały teraz ciemno-orzechową barwę.

- Kolor utrzyma Ci się tylko na kilka dni – mruknęła odsuwając się od niej – Będziesz musiała to poprawiać.

Zobaczyła u blondynki minę oznaczającą „jestem zadowolona z efektu” i sama natychmiast taką przybrała. Lecz im dłużej na siebie patrzyła, tym bardziej marszczyła brwi.

- A oczy? – zapytała – Kolor oczu pozostaje nadal taki sam?

Temari przygryzła wargę.

- Nie mamy na ten czas, żadnych soczewek w rezydencji. Zresztą, w bardzo niewielu miejscach można je nabyć. Najbliższa jest chyba wioska mgły, ale i tak minęłoby kilka dni zanim bym do niej dotarła. A nasz czas i tak jest ograniczony do minimum

- A Genjutsu?

- Używać iluzji, bezpośrednio przed dwoma posiadaczami Sharingana? Nie wyszłoby to za dobrze.

- No tak… - szepnęła zrezygnowana.

Blondynka uśmiechnęła się do niej szeroko w lustrze, chcąc tym samym ją rozweselić

- Masz piętnaście minut na spakowanie swoich rzeczy. Później przyjdź do kuchni – rzekła  lekko, zakładając ręce na biodra. – A mnie została jeszcze Ino – westchnęła. – Jak sądzisz, co lepiej do niej pasuje: Zieleń, czy rudy?

Sakura skrzywiła się.

- Zdecydowanie rudy – powiedziała, próbując wypędzić z głowy obraz zielonowłosej Ino. – Dziękuję, Temari.

W pośpiechu uzupełniała zawartość jej torebeczki na broń, uważając na to, by nie wpakować żadnego wyszczerbionego kunaia. Nie było nic gorszego od zepsutej broni. Po dwukrotnym sprawdzeniu jej zawartości i upewnieniu się, że ma wszystko czego potrzebuje, zaczęła przymocowywać ją sobie do spodni. Nagle jej wzrok zawiesił się na zdjęciu, stojącym na stoliku nocnym. Przedstawiało ono szczęśliwe, beztroskie osoby. Blondyn ze złością zerkał na stojącego koło niego bruneta, zaciskając zęby jakby miał za chwilę się na niego rzucić. On z kolei krzywiąc się nie chciał nawet zaszczycić go wzrokiem. Sakura uśmiechnęła się. Obaj byli tacy uparci. Kakashi z przepraszającą miną opierał dłonie o ich głowy. Teraz zdała sobie sprawę, że nie był to tylko nadopiekuńczy ruch. Gdyby się na siebie rzucili, mógłby ich szybko odciągnąć. Ona była po środku. Uśmiechała się. Szczerze i radośnie. Ech, gdyby tylko wiedziała, co czeka ją w przyszłości. A na zdjęciu była taka nie świadoma. Szczęśliwa.
Z jej twarzy natychmiast spełzł uśmiech. Zamknęła oczy, nie chcąc się rozpłakać. Podeszła powoli do szafki, na którym stało zdjęcie i położyła je. Ten rozdział w jej życiu już dawno był zamknięty. Drużyna siódma nie istniała. Nie bez Naruto.


Gdy doszła do kuchni, ujrzała Shikamaru i Temari w towarzystwie dwóch nieznanych jej dziewczyn. Po chwili uświadomiła sobie, że muszą nimi być Hinata i Ino, a w duchu pochwaliła zdolności no Sabaku. Niepewnie się do nich uśmiechnęła, z ulgą dostrzegając, że odwzajemniają uśmiech. Podeszła już raźniejszym krokiem, uważnie obserwując każdy nowy detal w ich wyglądzie. Ino miała sięgające przed ramiona ciemno rude loki, które kontrastowały z jej bladą skórą, bledszą niż Sakura zapamiętała, obsypaną licznymi, drobnymi piegami. Temari zmieniła kolor jej brwi, przedłużyła rzęsy, ale nie zabrakło również ciemnych worów pod jej oczami, nadających jej zmęczony wygląd, oraz rozmazanej kredki do oczu. Usta Yamanaki były matowe, wydawały się wręcz suche, popękane. Haruno chciała odruchowo oblizać wargi, które przed wyschnięciem chroniła gruba warstwa szminki, jednak czując na sobie morderczy wzrok Temari, szybko odpędziła od siebie to pragnienie i przeniosła wzrok na Hinatę. Zaparło jej dech w piersi, gdy zobaczyła, jak bardzo się zmieniła. Opaloną twarz okalały długie, proste pasma włosów w kolorze ciemnego – blond. Ze zdziwieniem stwierdziła, że jej dłonie  i ramiona również są jasno brązowe. Temari musiała włożyć dużo pracy w doprowadzenie ją do takiego stanu. Jednak tak jak w przypadku Ino przez kilka istotnych detali, wyglądała na zmęczoną i śpiącą.
Wszystkie trzy mierzyły się dokładnym spojrzeniem, nie mogąc uwierzyć, że mają naprzeciwko siebie nawzajem. Tylko oczy nadal pozostały takie same. To był jedyny znajomy punkt w ich twarzach i tego się trzymały.
Sakura parsknęła śmiechem, nie mogąc dłużej wytrzymać tego wzajemnego taksowania się spojrzeniami, a Ino poszła w jej ślady. Nawet Hinata się uśmiechnęła. Nie robiła tego często, nie od śmierci Naruto.
Shikamaru odchrząknął, a wszystkie trzy skierowały na niego wzrok.
- Nie mamy za dużo czasu – powiedział. – Została godzina do dziewiątej. Musimy się pospieszyć.
Dziewczyny skinęły głową, z zaciętością na twarzy.
- Przed tym jednak damy wam kilka ważnych rad – blondynka zwróciła się do nich. – Po pierwsze: makijaż. Jak się domyślacie, nie jest on na stałe. Utrzyma się maksymalnie dwa dni i tylko jeśli nie będziecie w tym czasie myć twarzy. Dam wam… - zaczęła grzebać w swojej torbie, wyjątkowo dużych rozmiarów -… zestaw kosmetyków, jakie użyłam by zmienić wasz wygląd.
Podała Sakurze i Ino dwie małe, brązowe kosmetyczki.
- No i musicie sobie poradzić z ukryciem włosów pod perukami, ale to akurat mniejszy problem.
- A co z Hinatą? – zapytała Haruno.
- Z nią jest więcej pracy. Zrobiłam wszystko, by została wybrana przez Hashirame. Inaczej mówiąc, ma on słabość do mocno opalonych blondynek – po jej plecach przebiegł dreszcz, a twarz wykrzywił grymas – Przekonałam się o tym na własnej skórze. Ale, nie martw się Hinata. – dodała widząc przerażony wzrok Hyuugi. – O ile w moim mniemaniu to drań, ponieważ nas zdradził, o tyle nadal ma w sobie najwięcej człowieczeństwa z całej tej psychicznej trójki. Nie tknie Cię, jeśli nie będziesz tego chciała. Będzie tylko składał… propozycje. Jeśli wszystko pójdzie po mojej myśli, to ja będę zajmowała się Twoim  wyglądem osobiście. A jeśli nie… to jakoś sobie poradzę.
- Po drugie: Zachowanie – Shikamaru zabrał głos. – Musicie być grzeczne, nie odzywajcie się nie pytane, zachowujcie normalny wyraz twarzy; żadnych grymasów, żadnych sprzeciwów. Czy to jasne?
Sakura miała problem ze skinieniem głową, ale w końcu się przemogła.
- Dobrze, możemy ruszać. Trzymajcie się blisko mnie i nie róbcie niczego na własną rękę.
Nara podszedł do dużej, szarej lodówki i otworzył ją na oścież.
- Zgłodniałeś? – Ino, nie mogła się powstrzymać.
Temari zaśmiała się, a brunet nawet na nią nie spoglądając przesuwał palcem po bokach znajdujących się w środku urządzenia, pozostawiając po sobie cienką nić iskrzącej się, niebieskiej Chakry. Przeciął wykonany przez siebie prostokąt kolejną nicią, kreśląc ją w powietrzu i powtórzył kilka razy czynność, tworząc coś na wzór pajęczej, cienkiej siateczki z jasnej energii. Kończąc ostatnią kreskę, zatrzymał palec na jej środku i przekręcił nim w prawą stronę. Rozległ się cichy dźwięk przypominający szczęk klucza w drzwiach, a białe pułki, zapełnione jedzeniem zniknęły, jakby pochłonięte przez powstałą czarną pustkę. Shikamaru bez zbędnych wyjaśnień ruszył przodem, a Temari pewnie podążyła za nią.
Sakura wymieniła zdziwione spojrzenia z koleżankami.
- Lodówka jest naszym „sekretnym” przejściem? – zapytała z ironią, marszcząc brwi. – Naprawdę?


W korytarzach między kryjówką, a skrzydłem Sasuke, było zimno, wilgotno i ciemno. Dookoła Sakury panowały takie ciemności, że ledwo dostrzegała zarys własnej dłoni. Shikamaru poinformował je, że do póki nie dojdą do pochodni, rozświetlających dalsze części korytarzy, muszą mu zaufać i kierować się jego głosem. Cały czas wspinali się pod górę, a z każdym krokiem powietrze stawało się bardziej rześkie. Uszy Haruno co chwila zatykały się coraz mocniej, aż w końcu ledwo słyszała stawiane przez siebie i swoich towarzyszy kroki. Gdy doszli do oświetlonej części korytarzy, poczuła przerażenie. Cały czas myślała, że idą, jednym, długim tunelem, który od czasu do czasu skręca gwałtownie. Tymczasem ściany boczne, zawierały mnóstwo innych przejść, a młody Nara poruszał się po nich bardzo pewnie, jakby znał wszystko jak własną kieszeń. Zaczęli skręcać częściej, maszerując szybciej niż wcześniej.
To jest labirynt, pomyślała Jeden wielki labirynt.
Przełknęła ślinę, nie chcąc sobie nawet wyobrażać, co by było, gdyby znalazła się w nim sama. Niechybnie, czekałaby ją wtedy śmierć.
Zatrzymali się przed ślepym zaułkiem, gdzie sufit był tak blisko podłogi, że Shikamaru nie mógł stać wyprostowany. Stojąc tuż przy ścianie, zaczął na nim kreślić te same kreski z Chakry przypominające pajęczynę. Gdy skończył, przyłożył do zaznaczonej części, płasko dłonie. Sakura dostrzegła, że jego mięśnie napinają się, zupełnie jakby chciał podnieść sufit. I o dziwo, kamień znajdujący się nad nim poruszył się, odwzorowując zewnętrzny kształt sieci. Nara wyprostował się, wraz z kawałkiem sufitu w ręce, tak, że jego głowa zniknęła wszystkim z pola widzenia. Usłyszeli delikatne szuranie kamienia o posadzkę, a do środka wlał się snop jasnego światła. Shikamaru podciągnął się przez zrobioną przez siebie dziurę, a za nim podążyła Temari.

Gdy Sakura znalazła się w pokoju przepełnionym światłem słonecznym i świeżym powietrzem, jakieś nieznane jej ciepło rozlało się po jej wnętrzu. Chciała podejść do dużego, rozpostartego na oścież okna, ale Nara położył jej rękę na ramieniu.
- Mówiłem, żadnych działań na własną rękę – szepnął ledwo dosłyszalnie, wskazując palcem na pokryte soczystą zielenią drzewa. – Wszędzie tam poukrywani są ludzie Sasuke, patrolując teren. W tym pomieszczeniu chroni nas iluzja, ale nie wiem czy nadal by działała gdybyś zaczęła beztrosko podziwiać widoki za oknem i wolę tego nie sprawdzać.
Dziewczyna zbeształa się w duchu.
- Wybacz – powiedziała cicho. – To się więcej nie powtórzy.
Droga wiodąca przez część młodego Uchihy, minęła im bez żadnych problemów. Wszystkie trzy dziewczyny, cieszyły się każdym promieniem słońca przyjemnie ogrzewającym ich skórę, każdym podmuchem wiatru, prawie już przez nie zapomnianym. Oczywiście w ich kryjówce zdarzały się przeciągi. Były nawet one dosyć częstym gościem. Nie mogły one jednak równać się z powietrzem, które niosło ze sobą zapach trawy i deszczu.
Pomimo sytuacji, w jakiej Sakura miała się zaraz znaleźć nie mogła jej opuścić radosna lekkość, wywołana otaczającymi ją aspektami przyrody. Gdy usłyszała cichy świergot ptaków, słodki dreszcz przebiegł po jej plecach. Wesoły nastrój nie opuszczał jej, aż do momentu, gdy doszli do części Hashiramy. Wtedy dotarło do niej, że błękitne sklepienie nieba nie oznaczało wolności. Ono miało zaprowadzić do większej niewoli. Kusi, tworząc przepiękną iluzję, by potem okrutnie ukazać prawdę tego świata. Przyszłe dni nie miały być dla niej łaskawe.
- Nasza część jest mniej chroniona – powiedział Shikamaru, gdy znaleźli się w przestronnym pokoju z dużym stołem i kilkoma tablicami korkowymi, do których poprzypinane były różne ręczne zapiski i czarno-białe fotografie, zawieszone na ciemnych, brązowych ścianach. Oprócz tego w pomieszczeniu znajdowały się tylko dwa duże okna, ubrane w ciężkie, szkarłatne zasłony. Sakura dostrzegła, że wyjątkowo w tym pokoju, podłoga wyłożona była drewnianymi panelami, a nie tak jak wszędzie indziej – kamieniem.
Przeniosła spojrzenie na starą, rozległą mapę, zajmującą prawie całą powierzchnię jednej ze ścian. Wiele miejsc znajdujących się na niej zaznaczone było czerwonymi, bądź niebieskimi szpilkami, ale tych drugich było zdecydowanie mniej. Sakura wstrzymała oddech. Wyglądało to zupełnie jak plan wojny.
Nara, podążając za jej spojrzeniem, skrzywił się nieznacznie.
- Niebieskie szpilki oznaczają miejsca powstań, na których zostawili niedobitków nie będących jedynie dziećmi – rzekł, tak jakby miał ochotę wypluć własne słowa. – Czerwone to mord wszystkich, powyżej siódmego roku życia – uśmiechnął się, ale jego uśmiech nie zawierał nawet cienia wesołości. – Kolor krwi.
Poczuła jak jej żołądek zawija się w ciasny słup i ogarnęły ją mdłości. To jest…
- Obrzydliwe – szepnęła Ino, dużymi oczami wpatrując się w mapę.
Shikamaru westchnął ciężko i podszedł do okna otwierając je na oścież.
- Jak już wspominałem skrzydło Hashiramy na ten czas jest mniej chronione. Głównie dlatego, że duża część naszej armii, dochodzi do siebie w waszej kryjówce.
Temari niecierpliwie spojrzała na zegarek.
- Wyjaśniając prościej i krócej jednocześnie – powiedziała wysyłając brunetowi spojrzenie pełne nagany. – Możemy łatwiej wyjść z rezydencji niezauważeni, by później znów do niej wejść, oficjalnie, głównym wejściem.
Ino otwierała usta, jednak Temari uciszyła ją jednym gestem.
- Nie przyjmuję żadnych pytań. Po prostu mnie wysłuchajcie. Powiem wam wszystko co istotne, a jeśli nie zaspokoi to waszej ciekawości to trudno. Robimy tak, by nie wzbudzać żadnych podejrzeń. Jeśli znalazłybyście się w zamku, niezauważone przez strażników, byłoby to podejrzane.  Tak samo jak podejrzane byłoby wejście moje i Shikamaru, bez uprzedniego wyjścia. Stworzymy swoje klony, by jawnie wyszły z rezydencji pod pretekstem przyprowadzenia medyków, podczas gdy my, będziemy przekradać się przez chaszcze. Nie możemy sobie pozwolić na żadne niedociągnięcia bo cały plan poszedłby się bujać. Wygląda to tak: Ja i beksa robimy klony, wszyscy wychodzimy przez okno, przemykamy się na odpowiednią odległość spotykając się z naszymi replikami i odwołujemy je. Następnie wkraczamy z powrotem na dwór. Wy jesteście ciche i grzeczne. Wszystko jasne? – nie czekając na ich reakcję zgięła palce prawej ręki, pozostawiając wyprostowany środkowy oraz wskazujący, i stworzyła swoją replikę, która teraz uśmiechała się do nich lekko. To samo, zrobił Nara. Klony szybko opuściły pomieszczenie, widocznie już zapoznane z całym planem. – Okej! To idziemy.


Przemykanie się między krzakami nie było dla Sakury zbyt zachęcającym zajęciem. Okazało się jednak znośne. Bardzo możliwe, że to z powodu uszu, które w końcu ostatecznie się jej odetkały i słyszała teraz dużo więcej niż wcześniej, ale delikatne łaskotanie liści o jej skórę, również zaliczała do pozytywnych odczuć. Gorsze już były grube korzenie drzew, które wyłaniały się przed jej nogami niczym zaczarowane. Biorąc pod uwagę zdolności Hahiramy, nie zdziwiłaby się gdyby, wszystkie rośliny tutaj żyły własnym życiem. Z ulgą wyszła na mniej zarośnięty teren, lecz nie miała szansy nawet się przeciągnąć, gdy Temari jednym machnięciem ręki odwołała swoją replikę, która znudzona stała koło klona Shikamaru. Oboje zniknęli w szarawym dymie, a blondynka natychmiast pogoniła ich w przeciwną stronę. Widocznie, naprawdę im się spieszyło.
Tym razem szli jednak ubitą ziemią, dlatego zajęło im to dużo mniej czasu. Haruno poczuła jak przytłacza ją potęga siedziby, którą ujrzała po pewnym czasie. Wcześniej nie miała możliwości dokładnemu przyjrzeniu się budynkowi.
Teraz sprawiał on wrażenie środka całego świata, głównego pana. Czuła się niczym nieistotna osobna bakteria, mogąca być w każdej chwili zdeptana przez wielkiego lwa. Władcy wszystkiego. Zabawne jak widok jednego budynku może wchłonąć wszystkie pozytywne emocje, które do tej pory zdążyła zgromadzić.
Strażnicy wyłonili się zza grubych filarów, stając im na drodze. Byli wysocy i dobrze zbudowani, a siateczkowate koszulki, podkreślały twarde mięśnie ich ramion. Obaj mieli krótkie czarne włosy. Na ich twarzach nie było żadnych emocji; w oczach malowała się pustka.
- Przyprowadziłem medyków – Shikamaru odezwał się chłodno.
Mężczyźni bez słowa się odsunęli, przepuszczając ich dalej. Sakura spoglądając przez ramię dostrzegła szkarłatno-biały znak Uchiha odznaczający się na czarnych kamizelkach niczym piętno.


Ogromny hol, w którym znaleźli się po przekroczeniu progu nie zrobił na Haruno wrażenia. Być może dlatego, że już wcześniej przemykała się przez to pomieszczenie, a być może było to spowodowane tym, że nienawidziła bogato urządzonych pomieszczeń. Tu wszystko aż ociekało przepychem. Złote poręcze schodów, gładko wyszlifowany marmur, na którym wyjątkowo łatwo można było się poślizgnąć. Kryształowe żyrandole zawieszone wysoko na suficie, pobłyskując, raziły ją w oczy. Szerokie schody po który wchodziła wyłożone były grubym, czerwonym dywanem, który niechcący ubrudziła ziemią znajdującą się na podeszwach jej butów. Zmarszczyła brwi. Nie zauważyła żadnej wycieraczki na zewnątrz. Jak w takim razie utrzymują oni tak czystą i naturalną barwę tkaniny? Rozejrzała się po pomieszczeniu. Wszystko w nim wydawało się nieskazitelne czyste. Od lśniącej podłogi, przez gładkie poręcze schodów, do żyrandoli na których nie zalegała nawet drobinka kurzu. Czyżby do pracy wojowników również dochodziło sprzątanie?
Odpowiedź pojawiła się szybciej niż przypuszczała. Za jej plecami zmaterializowały się dwie młode kobiety bezgłośnie, zamiatając piasek z dywanu. Robiły to szybko i pewnie, pomimo tego że ich blade dłonie drżały. Sakura chciała złapać, z którąś z nich kontakt wzrokowy, ale głowy miały opuszczone nisko, twarze przesłonięte przez długie włosy. Na ich plecach widniał jasno fiołkowy znak Rinnegana. Gdy jedna podniosła dłoń by przetrzeć opuchniętą powiekę, czarny rękaw jej sukni, opadł lekko odsłaniając sino-zielone siniaki. Sakura przełknęła ślinę.
Więc te sprzątaczki podlegały Madarze.
Odwróciła wzrok nie mogąc dłużej na nie patrzeć i wbiła go w drzwi, które z każdym krokiem stawały się coraz większe i bardziej przerażające. Kiedy znaleźli się na szczycie schodów, dostrzegła, że są wykonane z metalu, ciemnego jak smoła. Ich powierzchnia nie była gładka. Czarne wijące się linie nachodziły na siebie tworząc chaotyczne wzory. Nagle dostrzegła liczne pary oczu. Ciemnych i małych jak koraliki. Zdała sobie sprawę, że pokrętne linie tak naprawdę były wężami. Zjadliwymi stworzeniami, zastygłymi w pełzaniu i ocieraniu się o własne oślizgłe ciała. Im dłużej się temu przyglądała tym bardziej miała wrażenie, że one się ruszają, syczą na nią wyciągając długie, cienkie języki. I wtedy usłyszała jak zegar wybija godzinę dziewiątą.
Skrzydła otworzyły się powolnie, nie wydając przy tym żadnego skrzypnięcia. Shikamaru i Temari weszli pierwsi, a one niepewnie ruszyły za nimi. Sakura z początku nie chciała podnosić wzroku. Gdy stanęły na środku wielkiej Sali Tronowej, pomyślała, że nawet jej się to uda. Kątem oka zdążyła dostrzec złote łuki ozdobne otaczające wysokie, na kilka metrów, okna. Podłoga była taka sama jak w całej rezydencji, z wyjątkiem prostokątnego szkarłatnego dywanu przecinającego jej środek. Zrozumiała, że ciągnął się on już od schodów, niczym droga prowadząca do zguby. Gdy letni wiatr dostał się do wewnątrz, powiewając jej włosami usłyszała ciche pobrzękiwanie, brzmiące jak tłukące się szkło i wydedukowała, że muszą być to kolejne kryształowe żyrandole. Ani w zachodniej, ani we wschodniej części budynku takowych nie widziała. Widocznie tylko Madara miał na ich punkcie bzika. Zacięcie wpatrywała się w swoje zniszczone buty, jakby były najciekawszą rzeczą w całym pomieszczeniu. Słyszała szybkie dudnienie swojego serca w uszach, czuła, jak ze zdenerwowania gorąco wpełza na jej policzki. Miała nadzieję, że pod makijażem nie będzie to, aż tak widoczne. Chciała zagryźć wargę, dodając sobie otuchy, ale wiedziała, że zepsułaby wtedy całą prace Temari. Musiała zadowolić się zaciśnięciem zębów i dłoni w pięści. Poczuła uszczypnięcie w prawe ramię i gwałtownie poderwała głowę do góry.
Głupia Ino – pomyślała w duchu, zerkając z ukosa na koleżankę i znów chcąc przenieść wzrok na buty.
Jednak było za późno. Już to poczuła. Czarne oczy przesuwające się po jej twarzy, niosąc ze sobą chłodny, prawie nieprzyjemny ból. Jakby była przyciągana przez jakąś niewidzialną siłę, skierowała swoje spojrzenie na ich posiadacza.
Siedział niedbale na jednym z trzech czerwono-złotych tronów opierając w znużeniu głowę na dłoni. Drugą, trzymał na podłokietniku bębniąc w niego powolnie palcami. Jego skóra w padającym przez okno, świetle dziennym wydawała się prawie biała. Twarz była tak gładka i idealna, że wydawała się wyrzeźbiona z kamienia. W kruczoczarnych włosach igrały promienie słoneczne, sprawiając, że jego postrzępiona grzywka w połowie przybrała grafitowy odcień. Zupełnie jakby chciały pokazać, że ta ciemność nie jest im straszna. Ale nawet one nie potrafiły rozjaśnić tych oczu. Oczu ciemniejszych niż pochmurna noc, bardziej przerażających niż najgorszy koszmar. A jednocześnie tak głębokich i skrywających tyle nigdy nie ujawnionych emocji.
Jednak nie zetknęły się one ze szmaragdową zielenią tęczówek dziewczyny, gdyż ich właściciel przesunął wzrok na kolejną medyczkę obojętnie się jej przyglądając.
Sakura z sercem boleśnie obijającym się o żebra spuściła spojrzenie z jego twarzy zatrzymując je na czarnej kamizelce z długimi rękawami, zrobionej z ciężkiego materiału. Cały jej przód poprzecinany był poziomymi, białymi liniami po obu stronach zakończonymi srebrnymi guzikami. Kamizelka miała, krótki, lekko odstający od jego szyi kołnierz, a na jej powierzchni nie znajdowały się żadne kieszenie. Czarne spodnie, podobnie jak u Shikamaru kończyły się w połowie łydek, z tym, że dalej jego nogi otaczały białe bandaże. Przez to, że opierał swoją kostkę o kolano Sakura mogła wyraźnie dostrzec jego skórzane, sznurowane buty.
Nie chcąc dłużej go obserwować przeniosła wzrok na pozostałych władców. Madara i Hashirama byli dokładnie tacy jak to zapamiętała. Nosili nawet te same, czerwone zbroje składające się z wielu, prostokątnych, twardych części. Posiadacz Rinnegana, siedząc na środkowym tronie oplatał ją wzrokiem w taki sposób, że poczuła się jakby była naga. Zacisnęła mocniej pięści by powstrzymać się przed posłaniem mu wrogiego spojrzenia. Hashirama natomiast, zajmujący prawą część, nie mógł przestać patrzeć na Hinate, która z kolei nie była zdolna do spojrzenia na żadnego z nich dlatego wbiła wzrok w sufit. Jedynie Ino wydawała się tym wszystkim nie wzruszona, ale gdy przypadkowo dotknęła ramienia Sakury, ta wyczuła jej napięcie. Złość, za to, że ją uszczypnęła już dawno się ulotniła, dlatego teraz miała ogromną ochotę ją pocieszyć. Przełknęła ślinę w nadziei, że razem z tym opuszczą ją te chęci.
Shikamaru i Temari podeszli do swojego władcy i skłonili mu się lekko. Ten, niezbyt chętnie oderwał wzrok od Blond-włosej dziewczyny i przeniósł go na bruneta.
- Tak jak prosiłeś, przyprowadziłem trzech medyków – oznajmił tonem tak wypranym z emocji, że Haruno nie mogła uwierzyć, że te słowa wymówił jej przyjaciel.
Hashirama uśmiechnął się ciepło, a ona poczuła ukłucie w sercu. Dlaczego tak miły człowiek przeszedł na stronę Madary? Dlaczego ich zdradził?
- Dziękuję – powiedział wesoło. – Teraz możecie odejść.
Nara zamrugał szybko oczami, zaskoczony.
- Jeśli pozwolisz, wolelibyśmy zostać – odezwała się równie zaskoczona No Sabaku.
- Rozpuściłeś ich, nie ma co – pogardliwy głos Madary rozniósł się po pomieszczeniu – Albo wyjdziecie sami, albo wyrzucę was siłą.
Shikamaru wymienił spojrzenia z blondynką. Oboje skłonili się posłusznie i udali w stronę drzwi. Po drodze Nara musnął dłonią, dłoń Ino i wraz ze wspólniczką opuścił pomieszczenie.
Wraz z trzaskiem drzwi, Sakura poczuła się jak w pułapce. Krótko trwająca cisza, również, nie pomogła na jej nerwy. Nagle, usłyszała w głowie głos Yamanaki. Hinata wyprostowała się gwałtownie, więc pewnie też dostała od niej wiadomość.
Wychodząc, przekazał mi w myślach, że musimy się ukłonić – szepnęła, pomimo, że przecież nikt prócz ich nie mógł jej usłyszeć.
Dziewczyna podczas pięcioletniego pobytu pod ziemią, wyszkoliła nie tylko umiejętności medyczne. Znacznie poprawiła się również w technikach swojego klanu. Teraz, przez dotyk można było jej przekazywać myśli o ile były one wystarczająco dominujące w głowie nadawcy. Ona z kolei potrafiła rozmawiać telepatycznie z wybranymi osobami. Gdy byli w kryjówce, jej umiejętności nie były zbyt przydatne, teraz jednak okazały się pomocne.
Sakura spojrzała na nią zdziwiona.
Chyba sobie żartujesz – odpowiedziała, zirytowana.
Chcesz ich rozzłościć? – przybrała oskarżycielski ton – Dalej, skłaniamy się. Raz, dwa, trzy…
Głowy Hinaty i Ino pochyliły się w dół, lecz Haruno nadal stała, twardo wyprostowana. Nie było mowy, że będzie się przed nimi płaszczyła.
Gdy rudowłosa się wyprostowała, posłała jej mordercze spojrzenie. Odpowiedziała z równą zaciętością. Ino szybko odwróciła wzrok, jakby przypomniała sobie, gdzie się znajduje.
Teraz Sakure taksował już tylko Madara i… po jej plecach przebiegł dreszcz, wywołany rozpalającym zimnem, który poczuła.
Sasuke Uchiha, wpatrywał się w nią, wyraźnie zainteresowany. Tym razem ich spojrzenia się skrzyżowały. Czarny z zielonym. Haruno skarciła się za to, że głębia jego oczu tak bardzo ją przyciągała. Ale nie mogła uwierzyć, że ktoś tak piękny, tak znajomy może być człowiekiem, o którym nasłuchała się tyle okropnych rzeczy przez ten rok. Nie mogła uwierzyć, że to on zabił Naruto, jej… ich najbliższego przyjaciela. Nie teraz, gdy patrzyła bezpośrednio w jego oczy.
Brunet z kolei wydawał się autentycznie zaskoczony. Oczy miał szeroko otwarte, a usta rozchylone. Dwa jego palce zawisły w powietrzu, przerywając rytm, który do tej pory wystukiwał.
Madara uśmiechnął się jadowicie.
- Sasuke, jako najmłodszy z nas możesz wybrać sobie, którąś z tych dwóch kobiet – powiedział, brzmiąc jak wąż, który właśnie zdobył swoją zdobycz i wskazał swoim długim palcem na Sakure – Ta tutaj… jest moja.
Szok młodego Uchiha trwał zaledwie sekundę, dlatego na jego twarzy znów malowała się obojętność, jednak była ona pozbawiona do tej pory widocznego znużenia. Niechętnie przeniósł spojrzenie na Madare, ale podszyte było one jedynie ciekawością. Przez chwile mu się przyglądał po czym leniwie zwrócił wzrok na Haruno, przesuwając nim od jej stóp, i zatrzymując na oczach. Patrzył tak przenikliwie, że miała wrażenie, że wwierca jej się w mózg. Wrażenie, że czyta jej myśli.
A co jeśli mnie rozpoznał? – pomyślała z przestrachem, ale szybko odrzuciła tą opcje. Nie widzieli się tyle lat. Zdążyła się zmienić przez ten czas, a teraz dodatkowo jest w peruce i pełnym makijażu. Nie mógł wywnioskować, że to ona po jednym spojrzeniu.
- Chcę ją – głos Sasuke przeszył zimnem powietrze przepełnione promieniami słońca. Był głęboki i męski. Pomimo tego, że słowa zostały wypowiedziane głośno i wyraźnie, przypominały cichy pomruk drapieżnika.
Sakura zobaczyła, że skinął głową na nią i rozchyliła usta, zdziwiona.
- Ja biorę blondynkę – Hashirama przerwał niezręczną ciszę i z uśmiechem przywołał do siebie Hinate, która posłusznie podeszła i stanęła koło tronu, przodem do Haruno i Ino. – Jest piękna i posiada wspaniałe Kekkei Genkai. – wytłumaczył swój wybór, chociaż pozostali władcy go nie słuchali.
Wszystkie trzy zachłysnęły się powietrzem, słysząc jego następne słowa.
- Jak masz na imię, moja droga?  - zapytał przymilnie, lekko się nad nią pochylając.
Cholera jasna! – myśli Ino rudowłosej były tak silne, że usłyszała je Sakura. Szybko rozejrzała się po twarzach innych osób. Sasuke i Madara mierzyli się groźnie wzrokiem, zupełnie nie zwracając uwagi na to co się działo dookoła nich, a pierwszy Hokage nadal pochylał się nad blond Hinatą.
Zupełnie zapomnieli, o tym by wymyślić sobie nowe imiona. Zresztą Shikamaru i Temari, również umknął ten szczegół. Może, nie spodziewali się, że będą do nich mówić po imieniu? W końcu miały być tylko medyczkami, zajmującymi się rannymi.
- Narumi – odpowiedziała cienkim głosem, starając się wytrzymać spojrzenie Hahiramy – Narumi Hyuuga. 
Haruno pogratulowała jej w duchu i natychmiast się spięła. Teraz została już tylko ona i Ino. Wszystko idzie zgodnie z planem. Madara, chciał żeby to ona została jego medyczką. Jedyny problem stanowił Sasuke.
Posiadacz Rinnegana uśmiechnął się do niej tak, że poczuła mdłości. Skinął na nią palcem, każąc przejść do niego. Czując jednocześnie ulgę i odrazę, chciała zrobić pierwszy krok, gdy brunet ponownie się odezwał.
- Mówiłem Ci już, że chcę ją – tym razem, nie spoglądał  w stronę Sakury, ale twardo patrzył na poirytowanego Madare. – Nie interesuje mnie żaden inny medyk. Jeśli nie odstąpisz mi jej, nie wybiorę nikogo – w jego głosie dało się wyczuć nutkę niecierpliwości pomieszanej ze złością.
Starszy Uchiha zerknął na Haruno kwaśno. Jego napalony wzrok zupełnie zniknął. Zwrócił się do Sasuke. 
- Nie chcę żadnych sporów w tej rezydencji – powiedział spokojnie z lekkim zawodem – Źle by to wpłynęło na naszą władzę. Mieć Ciebie za przeciwnika, nie byłoby wcale proste, a już na pewno nieprzyjemne. Zawrzemy pewien kompromis –na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech szaleńca. Przeniósł wielkie z podniecenia oczy na Sakure – Skoro oboje ją chcemy, nie będzie miało jej żadne z nas.
Nagle jego tęczówki zrobiły się szkarłatne. Zaczęła go otaczać czerwona chakra, najpierw swobodnie uwalniana, sklepiła się i urosła aż pod sufit. Zdawała się zapełniać całe pomieszczenie, wysysając światło słoneczne i ciepło. W środku energii pojawiły się pożółkłe  plamki, formujące się w ogromne kości, tworząc kręgosłup i klatkę piersiową, która pomimo braku płuc uniosła się, jakby długo nie oddychający człowiek, gwałtownie zaczerpnął powietrza. Kończyny potwora uformowały się błyskawicznie; były długie i masywne, rozwarł swoje przerażające szczęki w niemym śmiechu, a pozbawione oczu oczodoły, zdawały się dostrzegać każdy najmniejszy ruch. Po nagim szkielecie popełzły, twarde ścięgna oplatając go ciasno, i tworząc mięśnie, które natychmiast się napięły. Nim poszarzała skóra zajęła chude, kościste palce, Susanoo napięło cięciwę, ogromnego łuku, otoczonego czerwoną Chakrą liżącą go niczym płomienie i wystrzelił czarną strzałą ku Sakurze.
Wszystko to trwało zaledwie sekundę, zbyt mało, by dziewczyna uświadomiła sobie co się dzieje. Dopiero gdy strzała przeszyła powietrze, zdała sobie sprawę, że zginie. Ostatecznie stanie się coś, co planowała na samym początku. Zostanie zamordowana przez Madare. Wiedziała, że nie zdążyłaby nawet zamknąć oczu, a co dopiero myśleć o ucieczce.
Jednak zdarzyło się coś, czego kompletnie się nie spodziewała. W sali znajdowała się jedyna osoba na całym świecie, będąca szybsza od posiadacza Rinnegana.
Sztucznymi włosami Haruno poruszył delikatny podmuch wiatru, gdy przed jej oczami pojawiły się plecy młodego Uchihy. Były napięte, ściągnięte łopatki rysowały się pod czernią jego kamizelki.
Sasuke wyciągnął przed siebie prawą dłoń zgiął wszystkie palce, prostując jedynie wskazujący. Kiedy ostry grot strzały znalazł się dokładnie naprzeciwko niego, ona zatrzymała się gwałtownie, przez co ostry podmuch wiatru uderzył w jego oczy. Kruczo-czarne włosy Uchihy chaotycznie falowały wokół wiecznie bladej twarzy, na którą teraz chakra Madary rzucała bladoczerwoną poświatę. Wydawał się spokojny, ale jego tęczówki przepełnione były gniewem. Strzała sterowana teraz przez bruneta, zaczęła się obracać się szybko, niczym wiertło. Rozpostarł wszystkie palce, nie zmieniając położenia ręki.
- Katon: spopielenie – powiedział pełen złości, ale zbyt cicho by mógłby go dosłyszeć ktoś inny niż Sakura i Ino.
Z jego dłoni wystrzeliła ledwo dostrzegalna biała nić, przecinająca strzałę i wybuchająca w jej środku. Pocisk przestał się obracać i opadł na czerwony dywan w postaci sypkiego popiołu.
Sasuke obrócił lekko głowę i zerknął na Sakurę. W jego oczach nie widać już było gniewu, czy niechęci, tylko tak jak poprzednio – ciekawość. Lecz gdy się odezwał, głos miał zimny.
- Bierz ją. Wybieram Rudą.

Dzień dobry!! Ewentualnie dobry wieczór, zależy o jakiej porze to czytacie :p
Wielkie dzięki, za komentarze pod poprzednią notką :) Kocham was za nie, naprawdę, szczerze z całego serca <3
Podziękowania dla Makiko Chan:

Za pokazanie mi błędu który popełniam. Rzeczywiście, niektóre rzeczy wydawały mi się wprost oczywiste i nie czułam potrzeby ich tłumaczyć. Będę na to zwracać większą uwagę i mam nadzieję, że w tej notce nie znajdziecie niedociągnięć, a nawet jeśli to takie, które zamierzam wyjaśnić w przyszłych rozdziałach :)

Teraz zamierzam was poinformować o pewnym zmianach, które zajdą na tym blogu. Jak wiecie zaczyna się nowy rok szkolny, a z tym tabuny nowych informacji do wykucia. W tym roku dodatkowo dochodzi mi egzamin gimnazjalny, do którego muszę się dobrze przygotować ( mój Boże, nieeeeeeeeeeeee!). Chcę również wznowić mojego drugiego bloga, do którego jestem sentymentalnie przywiązana i zamierzam skupić się też na nim. Nagromadziło się tych zapychaczy cennego czasu, boleśnie atakujących moją psychikę :/
Wniosek z tego taki, że notki będą pojawiały się bardzo nieregularnie. O ile jak na razie utrzymywałam się w granicach tygodnia, albo dwóch o tyle teraz mogą być nawet miesięczne przerwy. Co poradzić, podobno nauka jest najważniejsza. Ale przypominam też, że komentarze zachęcają mnie do działania i zawsze wtedy rozdziały pojawiają się szybciej, ponieważ czuję tą potężną motywację :)
Adnotacja trochę bez ładu i składu, przepraszam za to, ale jestem strasznie podminowana, bo rodzice nie chcą mnie puścić na koncert Billy talent ;(
Wracając do przyjemniejszych rzeczy:
Mam nadzieję, że rozdział 3 przypadł wam do gustu i mam również nadzieję, że dacie o tym znać w komentarzu :D
Pozdrawiam i posyłam buziaki :*:*


Oto mniej więcej jak wygląda kamizelka Sasuke, starałam się opisać ją jak najlepiej, ale jak już mówiłam, nie lubię za bardzo tego robić, dlatego przybliżam wam ją na zdjęciach  ( w obydwu przypadkach chodzi o tego ludka z białymi włosami z przodu called Gerard Way)

Dla osłody dam wam jeszcze samego Sasuke: