Rozdział drugi

Rozdział 2

Rok później…

Ktoś jękną z drugiego końca pokoju. Sakura wyprostowała się gwałtownie, zabierając zimną strukturę stetoskopu z klatki piersiowej jednego z mężczyzn. Rozejrzała się po pomieszczeniu z przestrachem zatrzymując wzrok na wijącym się z bólu chłopaku z blond czupryną. Podeszła do niego szybkim krokiem, nie wyjmując z uszu słuchawek  urządzenia. Dłonią złapała za jego ramię i przycisnęła do twardego materaca łóżka. Nie protestował; wyglądał jakby nie miał na to siły. Był blady a jego skóra pokryła się kroplami potu. Sakura przyłożyła głowicę do klatki piersiowej chłopaka uważnie wsłuchując się w bicie jego serca. Było regularne, lecz przyspieszone. Dziewczyna otarła pot z czoła i zsunęła słuchawki stetoskopu na szyję. Pomimo natłoku pacjentów, rozpoznawała chłopaka. W końcu wyleczyła go kilkanaście minut temu.

Zatem co poszło nie tak?

Palcami zbadała wszystkie żebra blondyna, sprawdzając czy żaden z nich nie był złamany. Ze zmartwieniem i ulgą jednocześnie stwierdziła, że wszystkie są całe.

Co w takim razie mogło być uszkodzone?

Sakura pomyślała, że chłopak mógł mieć krwotok. Potrząsnęła szybko głową odpędzając od siebie tą opcję. Prześcieradło, którym przykryty był chłopak, zaczęło nasiąkać krwią. Zagryzła dolną wargę, gdy dostrzegła rozcięcie, z którego wypływała krew.

— Dlaczego nie powiedziałeś mi o tej ranie? — zapytała z wyrzutem.

— Nie chciałem dokładać ci pracy. To nic takiego — wychrypiał słabo.

 Chłopak był młody, Sakura nie dałaby mu więcej niż siedemnaście lat.

— Musisz położyć się na boku — powiedziała.

Blondyn  krzywiąc się z bólu wykonał jej polecenie. Haruno szybko skumulowała chakre w dłoniach i zaczęła sklepiać rozcięcie.

— Nie informując mnie o wszystkich swoich urazach, sprawiasz, że mam jeszcze więcej do zrobienia i narażasz swoje życie – rzekła rzeczowym tonem. — Po za tym nie powinieneś się martwić o mnie. Ty tu jesteś pacjentem, a ja powinnam robić wszystko, co w mojej mocy by cię wyleczyć.

— Jesteś dla siebie zbyt surowa — oznajmił, gdy grymas spełzł z jego twarzy.

Sakura zerknęła na niego kątem oka.

— A ty jesteś zbyt lekkomyślny — odparła spokojnie.

Chłopak uśmiechnął się, ukazując rząd białych zębów.

— Przy kimś takim jak ty nie da się trzeźwo myśleć.

Kąciki ust dziewczyny delikatnie drgnęły, lecz nadal skupiona była na swojej pracy.

— Jesteś dla mnie za młody — oznajmiła lekko, prostując się i zakładając ręce na biodra.

Chłopak zamrugał zaskoczony, obserwując ją dużymi fioletowymi oczami.

— Myślałem, że jesteśmy w podobnym wieku.

Sakura uśmiechnęła się widząc jego zdziwienie.

— Mój drogi, mam dwadzieścia jeden lat.

W oczach blondyna dostrzegła błysk, a na jego twarzy pojawił się szelmowski uśmieszek.

— Więc może mój urok osobisty zatrze naszą różnicę wiekową — powiedział cicho i spróbował dotknąć ręki dziewczyny.

Haruno szybko jednak zabrała obie dłonie i ruszyła do następnego łóżka z rannym pacjentem.

— Nie dasz mi nawet szansy? — usłyszała jego zawiedziony głos.

— Może za kilka lat — odrzekła, mierząc oddech szatynowi o ciemnej karnacji. Wyglądało na to, że wszystko było z nim w porządku.

Rozejrzała się szybko po pomieszczeniu. Wyleczyła już wszystkich ludzi, których przyprowadził do niej Shikamaru. Niektórzy byli pogrążeni we śnie, inni tępym wzrokiem obserwowali sufit, wspominając zapewne minione dni. Uśmiechnęła się smutno. Ten rok minął dużo lepiej niż poprzednie lata. Mieli wystarczająco żywności i środków na godne utrzymanie każdego z osobna. Sakura mogła w końcu zająć się tym, do czego od zawsze się szkoliła. Leczeniem ludzi. Miała dużo więcej pracy niż zazwyczaj, ale kompletnie jej to nie przeszkadzało. Jedynym minusem były ich nieregularne odwiedziny. Nigdy nie wiedziała, kiedy Shikamaru przyprowadzi jej rannych. Zawsze były to niespodziewane pełne napięcia wizyty i wtedy musiała natychmiast zaprzestać wykonywanej czynności i zająć się pacjentami. Na szczęście, zgodnie z obietnicą Nary, uzdrawiała jedynie spokojnych i miłych pacjentów, którzy grzecznie się do niej odnosili…

— Zdradzisz mi chociaż, jak się nazywasz? — usłyszała ponownie głos blondyna.

Jakiż on natrętny!

— Sakura Haruno — powiedziała bez zastanowienia, nie patrząc na niego.

Na twarzy chłopaka zawitał szeroki uśmiech.

— Piękne imię, pasuje do ciebie — oznajmił wesoło. — Ja jestem…

Ale ona już go nie słuchała, przerażona widokiem, który właśnie pojawił się jej przed oczami. Korytarzem zmierzał Shikamaru podtrzymując nieznanego jej zakrwawionego ninja, a za nim szli jego poddani, którzy pomagali innym rannym. Tych niezdolnych do ustania na nogach, ciągnięto za ramiona, pozostawiając czerwone szlaki na podłodze.

— Kenta, Mamoru! — wrzasnął Shikamaru, a dwie głowy na końcu tego przerażającego orszaku wystrzeliły ku górze. — Wracajcie do części Sasuke i pozbądźcie się wszystkich śladów krwi, jakie po sobie pozostawiliśmy. Tylko szybko!

Nic nie odkrzykując, ruszyli biegiem w przeciwną stronę, a ich kroki zagłuszyły jęki bólu poszkodowanych. Sakura otrząsnęła się i ruszyła ku Shikamaru wraz z nim przenosząc pierwszego pacjenta na łóżko. Zagryzła wargę, pochylając się nad głębokim rozcięciem biegnącym przez klatkę piersiową. Szybko zabrała się za sklepianie rany i niepewnie spojrzała w górę. Nara kładł kolejnych poszkodowanych na leżankach, jednak ich ilość nie była nieskończona. Większość ludzi musiało zająć podłogę a i na niej nie było wystarczająco miejsca. Haruno powstrzymała się przed westchnięciem.

To będzie długa noc.

Gdy Sakura skończyła zajmować się wszystkimi rannymi, odetchnęła z ulgą. Wszystkie mięśnie w jej ciele pulsowały nienośnym bólem, a powieki ciążyły niczym zrobione z ołowiu. Pomimo tego uśmiechnęła się promiennie. Zdołali uratować dzisiaj wszystkich wojowników i była z tego faktu niezmiernie zadowolona. Jeszcze nie zdarzyło się, by któryś z ludzi przyprowadzonych przez Shikamaru, nie wrócił do siebie. Wymagało to wiele pracy i mnóstwa godzin spędzonych w całkowitym skupieniu, ale było warto. Powstrzymując ziewnięcie wyszła ze swojego miejsca pracy pozostawiając pogrążonych we śnie pacjentów. Korytarz wydawał jej się dłuższy niż zazwyczaj. Co chwila ślizgała się na pokrytej krwią podłodze. Jako, że była lekarzem taki widok nie robił na niej większego wrażenia, ale komfort chodzenia po niej był zerowy. Prędzej czy później będzie musiała tu posprzątać.

Z ulgą weszła do niedużego pomieszczenia, dołączając do swoich przyjaciół.

— Sakurcia! —krzyknął uradowany jej widokiem Lee. — Słyszałem, że miałaś dzisiaj dużo pracy.

Haruno potaknęła słabo.

— Tak, ale wszystko poszło dobrze.

Brunet wyszczerzył się ukazując nieskazitelnie białe zęby.

— Gdzie jest Shikamaru? — zapytała Ino, wstając z krzesła i błądząc wzrokiem za plecami Sakury — Powinien już tu być. Rzadko się spóźnia.

Sakura jednym ruchem zdjęła gumkę z włosów i potrząsnęła głową. Usiadła na jednym z krzeseł stojącym przy długim stole z ciemnego drewna, wzdychając.

— Po przeniesieniu wszystkich rannych do mnie powiedział, że ma coś jeszcze do załatwienia i że wróci dopiero na spotkanie. — Wzruszyła ramionami. — Widocznie zajęło mu to więcej czasu niż przypuszczał.

Ino w zamyśleniu nakręciła na palec jeden z blond kosmyków, które wydostały się z jej kitki.

— To musiało być coś bardzo ważnego… — powiedziała bardziej do siebie niż do innych.

         — Obojętnie co to było, możemy zacząć bez niego. — odezwał się do tej pory milczący Gaara, a kapitan Yamato i Kakashi przytaknęli mu.

Od kiedy skryli się pod główną rezydencją władców prowadzili cotygodniowe spotkania, na których omawiali ich obecne położenie. Przeważnie nie mieli sobie nic ważnego do powiedzenia, a przynajmniej nic, czego inni by się nie spodziewali. Yamato zbierał informacje od sąsiednich wiosek na tematy czysto ekonomiczne, mające zapewnić lepszy byt ludziom w ich kryjówce. Kakashi był szpiegiem w Konoha Gakure nakładając na siebie skuteczną iluzję Sharinganem. Sakura zaczęła traktować go mniej poważnie, od kiedy o tym, kto tak naprawdę panuje dowiedziała się od Shikamaru, a nie od niego samego. Z początku myślała, że zrobił tak, ponieważ kierowały nim swego rodzaju wyrzuty sumienia, sentymenty. W końcu Sasuke był kiedyś jego uczniem. Na barkach Kakashiego spoczywały umiejętności oraz przyszłość Uchihy. Potrafiła to zrozumieć, a nawet chciała przemówić byłemu nauczycielowi mu do rozsądku, chcąc wygonić jego poczucie winy. W końcu to nie jego wina, że Sasuke został sławnym mordercą i zdrajcą.

Niestety  okazało się, że tylko Sakura była źle doinformowana, gdyż inni doskonale zdawali sobie ze wszystkiego sprawę. Było to nie dość, że bolesne to jeszcze wielce irytujące. Tłumaczyli jej się mówiąc, że nie chcieli jej ranić, ale efekt był całkowicie odwrotny.

Od kiedy młody Nara wszedł w ich kręgi zyskali dużo więcej niż mogli  kiedykolwiek zapragnąć. Teraz nie próbowali już zdobywać jedzenia kradnąc od innych, albo wywierając na nich wpływ różnego rodzaju technikami. Można by powiedzieć, że zapanowały teraz lata dobrobytu biorąc pod uwagę poprzednie miesiące. Nie chcąc rezygnować ze spotkań prowadzili je nadal, ale miały one charakter mniej formalny. Większość z nich polegała po prostu na rozmowie między starymi przyjaciółmi, wspólnym przekomarzaniu się, żartach.

Jednak dzisiaj Sakura dostrzegła, że było inaczej. Gaara jeszcze nigdy  nie zaczynał spotkania przed przybyciem wszystkich uczestników. Podejrzewała, że musiało stać się coś złego. Zacisnęła powieki, odwracając krzesło przodem do stołu. Jeśli znów okaże się, że wiedzieli coś, o czym ona nie została poinformowana i teraz mieli z tym pewne komplikacje to złość weźmie nad nią górę. Wątpiła, by coś miało ważniejszy charakter niż fakt, że Sasuke wraz z Madarą i Hashiramą panują nad światem, niemniej nie chciała by omijały ją istotne wiadomości.

Lee entuzjastycznie zajął miejsce obok niej świecącymi oczami obserwując twarze swoich przyjaciół. Haruno nie mogła pojąć jak mógł być tak wesoły. Tyle stracił, a jego zapał do życia nadal nie minął. Uśmiechnęła się w duchu. Jego młodość zwyciężyła smutek.

Pozostali również usiedli na wyznaczonych dla siebie krzesłach i w ciszy czekali, aż Gaara rozpocznie spotkanie. Jako, że był on byłym Kazekage został przywódcą ich małej grupy. Z początku najlepszym kandydatem na tego typu miejsce był Kakashi, ale on sam nie chciał zostać głównodowodzącym. Gaara był zdyscyplinowany, mądry i doświadczony, a w roli przywódcy sprawdzał się doskonale.

W zwyczaju mieli na początku omawiać istotne sytuacje, a później zająć się rzeczami  o mniejszym znaczeniu, którymi zajmują się przyjaciele.

W powietrzu unosiła się ciężka atmosfera, sprawiając, że Sakura miała problemy z zaczerpnięciem oddechu. Złe przeczucia zacisnęły swoje długie szpony wokół jej brzucha i sprawiały, że miała mdłości.

Jednak zanim Gaara zdążył otworzyć swoje usta do pomieszczenia wszedł Shikamaru. Ino na jego widok natychmiast się rozchmurzyła i pomachała mu na przywitanie. Nara niepewnie jej odmachał, starając się uśmiechnąć. Nie wyszło mu to jednak za dobrze, więc szybko schował ręce do kieszeni i zacisnął usta w cienką kreskę. Wymienili z Gaarą poważne spojrzenia.

— Rozumiem, że sytuacja się nie zmieniła — powiedział przywóca, nie spuszczając wzroku z Nary.

— Jest nawet gorzej — odrzekł. — Dużo, dużo gorzej.

Sakura zmarszczyła brwi. Czyli jednak było coś, o czym nie wiedziała. Tylko Kakashi, Yamato, Gaara i Shikamaru zdawali się wiedzieć, o czym mowa.

— Mamy pewien poważny problem związany z naszą… anonimowością — powiedział Gaara donośnym głosem. — Shikamaru, skoro już jesteś, może chciałbyś przybliżyć wszystkim szczegóły?

Nara objął ich zamglonym spojrzeniem i westchnął ciężko. Zajął ostatnie wolne miejsce, między Hinatą a Yamato, i położył dłonie na stole. Powoli i dokładnie przedstawił im sytuację, jaka zaszła rok wcześniej po jego pierwszej wizycie w ich kryjówce. Gdy skończył niepewnie spojrzał na Sakurę, która starała się zachować normalny wyraz twarzy.

— Czy Sasuke odkrył nasze położenie? Dowiedział się, że żyjemy i leczymy twoich ludzi? — zapytała, chcąc przerwać irytującą ciszę.

Nara pokiwał głową.

— Nie. Gdyby tak było prawdopodobnie już by się tu zjawił. — Po jego twarzy przebiegł grymas. — To nie Uchiha stanowi największy problem.

— Więc kto? — naciskała Ino.

Shikamaru zerknął na nią z ukosa.

— Przez cały ten nadzór… stres… ciągłe pilnowanie… — zaczął niepewnie. — Ech… zresztą nie powinienem się tym tłumaczyć. Nie dopilnowałem swoich ludzi. Wszyscy, których tutaj przyprowadzam są w miarę w porządku, nie zdradzą waszych sekretów, ponieważ mają z tego korzyść. Jednak mam w szeregach parę innych typków, którzy ostatnio dali się porządnie zranić na jednej bitwie. Wcześniej nie zwracali za bardzo uwagi na innych, ale gdy sami odnieśli obrażenia i musieli leżeć w łóżku kilkanaście dni, czekając, aż wszystko się zagoi, zaczęli coś podejrzewać. Na następnych misjach zwracali większą uwagę na swoich kompanów. Wiedziałem, że muszę coś z tym zrobić, ale co chwila zajmowało mnie coś innego. W końcu dostrzegli, że ci, którzy odnieśli jakieś rany gdzieś znikają, i wracają cali i zdrowi… — Nara zawiesił głos i zaczął błądzić po przyjaciołach wzrokiem pełnym skruchy — …więc postanowili podzielić się swoimi spostrzeżeniami z Hishiramą — dokończył cicho.

Większość zgromadzonych zastygła w ciszy. Jedynie ci wcześniej zapoznani z sytuacją zachowali trzeźwy pogląd.

— Zostałeś wezwany do Hashiramy — oznajmił Kakashi. — Powiedz nam, co zadecydował.

Sakura oprzytomniała szybko .

—  Nie wyrzucił cię z twojej pozycji prawda? — zapytała zlękniona. — Przecież nie może sobie pozwolić na stratę swojej prawej ręki.

— Nie, nie straciłem posady — odrzekł spokojnie i przeniósł spojrzenie na Hatake. — Pierwszy nie jest głupi. Gdy do niego poszedłem, już wiedział, że znam jakiegoś medyka, który leczy jego ludzi. Nie wszystkich. Ale jest również człowiekiem spokojnym. Kazał mi przedstawić powody, dla których to robiłem i je uzasadnić. Albo to, albo wskazać mu osobę leczącą, by on osobiście mógł ją zabić. Oczywiście wybrałem pierwszą opcję. Przedstawiłem jak najwięcej atutów mojego postępowania i poparłem je solidnymi przykładami, jednocześnie starając się połechtać jego mniemanie o sobie.

— Jak ci poszło? – zapytała Hinata cicho.

Shikamaru przetarł blade powieki

— Aż za dobrze — odparł. — Hashiramia dostrzegł nagle te wszystkie plusy posiadania medyków i zamiast powiedzieć, że daruje mi ten występek i rozkazać bym więcej tak nie robił, zapragnął, bym przyprowadził tą „Tajemniczą Osobę Leczącą Jego Ludzi” i zatrudnił ją na stałe w rezydencji.

Wszyscy zamilkli, wstrzymując oddech. Nara przyłożył ręce do twarzy, nie chcąc na nich patrzeć. Dłonie Sakury zaczęły drżeć, więc szybo zacisnęła je w pięści. Patrzyła na swoje białe knykcie.

Ona miała zjawić się na powierzchni?

Pracować w najbardziej niebezpiecznym miejscu na świecie?

Znajdować się w jednym budynku z człowiekiem, który ukradł jej serce i cisnął nim o ziemię?

Nie... Ja nie chcę.

 Tak mocno tego nie chciała, że w jej gardle pojawiła się gula rozpaczy. Ale czy ma jakieś inne wyjście?

Cisza darła jej nadzieję na cienkie kawałki. Więc wszyscy zrozumieli... zrozumieli, że będzie musiała odejść i służyć Hashiramie. Będzie musiała ich zostawić i walczyć o każdy dzień na powierzchni. Nikt nie podał żadnej alternatywy...

— Pójdę — szepnęła ochryple, niepewnie patrząc na Shikamaru. — Pójdę z tobą do Hashiramy. Potrzebuje tylko trochę czasu, na spakowanie sprzętu. Kiedy...

— Nie! — krzyknął Lee wstając gwałtownie. — Sakura nie może od nas odejść. Jest naszym jedynym medykiem. Nie poradzimy sobie bez niej.

— Lee ma rację — odezwał się Yamato.

— Mogę przychodzić na moje nocne dyżury — oznajmiła Sakura spokojnie. — Przecież wejście do kryjówki istnieje również z siedziby. Wystarczy, że będę się skutecznie wymykać. — Wzruszyła ramionami. — To dla mnie nic trudnego.

Nie licząc tego, że będę musiała przedostać się przez skrzydło Sasuke...

— A kiedy będziesz spała? — zapytał Kakashi surowo. — Sakura musisz myśleć o podstawowych potrzebach twojego organizmu. Jeśli przychodziłabyś do poddanych Hashiramy wykończona nie wykonywałabyś swojej pracy jak należy, a wtedy słono byś za to zapłaciła. Też uważam, że oddanie ciebie w ręce pierwszego Hokage jest mało rozważne. Obawiam się jednak, że niezbędne... Shikamaru, czy istnieje jakieś inne wyjście z tej sytuacji?

Nara pokręcił głową.

— Nie wydaje mi się.

— Dobrze – powiedziała znów Sakura. — Mówiłam już, że się zgadzam.

— Tylko, że wtedy my będziemy pozbawieni medyka — zauważył Gaara.

— Będę przychodzić na nocki — powtórzyła Haruno.

— Na to również nie możemy się zgodzić.

Sakura zagryzła wargę i wymieniła szybko spojrzenie z Ino.

— Mamy jeszcze…

— Jest gorzej — wychrypiał Shikamaru rozpaczliwie. — Madara się dowiedział.

Haruno zamilkła, wdzięczna, że przerwał jej w połowie zdania.

— Po zastanowieniu stwierdził, że to doskonały pomysł. Też zapragnął mieć medyka, który będzie na jego wyłączność.  — Odchrząknął. — Chce kobietę. Podejrzewam, że domyślicie się, co zamierza z nią robić…

Sakura westchnęła… będzie musiała poradzić sobie jakoś z nim poradzić.

— Jestem wystarczająco dobra, by służyć dwóm osobom jednocześnie. Nie zamierzam spełniać zachcianek Madary, ale mogę leczyć jego ludzi i… — wzdrygnęła się — jego.

— Nie rozumiesz. — Nara pokręcił głową. — Tu chodzi o reputację. Wiecznie prześcigają się w tym, kto jest prawdziwym władcą. Do tej pory Madara nie brał Hashiramy za godnego przeciwnika w kwestiach politycznych, ponieważ ja wykonywałem jego prace. Teraz, gdy dowiedział się, że Hashirama będzie miał własnego medyka, oznaczałoby to, że Madara jest w czymś gorszy. A tak być przecież nie może. Oni nie chcą jednej osoby do dzielenia się, nawet, jeśli wykonywałaby wszystko bez zarzutów. To jest rywalizacja.

— Zatem potrzebujemy dwóch medyków… — Gaara zamyślił się. — Ale skąd mamy wziąć kolejnego?

Ino szybko spuściła wzrok, a Sakura poczuła jak narasta w niej strach.

— Trzech… — sprostował cicho Shikamaru.

         — Więc Sasuke też zapragnął mieć kogoś na swoje rozkazy!? — wybuchnęła, nie zdając sobie sprawy, że pierwszy raz od roku wymówiła jego imię. W jej ustach nadal nie brzmiało ono dostatecznie źle. Nadal miało w sobie nutę słabości. Postanowiła to szybko nadrobić. — Najpierw mordują ich wszystkich, a potem zmieniają zdanie!? Jak chore to jest! Nie można tak po prostu kierować się kaprysami. Postanowili zamordować każdego leczącego ninja, więc nie powinni mieć nadziei, że kiedykolwiek jakiegoś dostaną. Owszem, mamy trzech medyków! I nie powinni dostać żadnego z nich. Nie zasługują choćby na nasze spojrzenie nie mówiąc o usługiwaniu im. Idę ja i nie ma mowy bym pociągnęła za sobą więcej osób.

— Nie ma innego wyjścia! — krzyknął Shikamaru — Myślisz, że nie próbowałem? Myślisz, że nie przewidziałem twojej odpowiedzi? Chcą trzech medyków! Madara nie zamierza się niczym dzielić, a żyć z myślą, że ktoś ma więcej od niego nie może. Zabije cię nim zdążysz wyleczyć pierwszego rannego!

— Jeśli mnie zabije, to wtedy wszyscy będziemy mieli spokój!

Nara zaniemówił, tak samo jak reszta zebranych.

Policzki Haruno zrobiły się czerwone ze złości; nawet nie zdała sobie sprawy z tego, kiedy wstała. Oddychała ciężko.

— Sakura, nie żyjesz tylko dla siebie — powiedział Kakashi bezbarwnie. — Nikt tutaj nie ma zamiaru wydać cię na pewną śmierć.

Sakura Prychnęła, odgarniając włosy za ucho

— Całe życie składa się z poświęceń — oznajmiła, starając się nie patrzeć nikomu w oczy. — Szczególnie życie ninja.

— Najlepiej będzie, jeśli zrobimy tak jak mówi Shikamaru — powiedział Gaara poważnym tonem, ignorując słowa Sakury. — Mówiłaś, że jesteśmy w posiadaniu jeszcze dwóch medyków – zwrócił się do niej. — Kim oni są?

Sakura prychnęła krzyżując ręce na piersi.

— Nie ma mowy, że wam to zdradzę — fuknęła. — To zbyt niebezpieczne.

— Nie mamy  innego wyjścia.

— Oczywiście, że macie, możecie…

— Nawet o tym nie wspominaj – uciął Kakashi. – Już ustaliliśmy, że ta opcja nie jest nawet brana pod uwagę.

— Przepraszam. — Uwagę wszystkich przykuł cichy, pełen skruchy głos Nary. — To wszystko moja wina. To przez to, że ich nie przypilnowałem, byłem ślepy na ich poczynania. Gdybym rozegrał to inaczej, zdążył ich uciszyć, zanim  cokolwiek dostałoby się do Hashiramy, gdybym tylko mógł cofnąć czas…— Jego głos się załamał, zacisnął mocno powieki.

— Widzę, że pewna beksa znów nam się rozkleja — głowy wszystkich poderwały się w stronę drzwi wejściowych. O framugę drzwi opierała się wysoka blondynka z zadziornym uśmiechem wymalowanym na twarzy.

— T-temari — wyjąkał Gaara zaskoczony, zrywając się na równe nogi i obserwując siostrę wielkimi oczami.

— Witaj braciszku — przywitała się jak gdyby nigdy nic. — Widzę, że tutaj też ci się powodzi.

Z gracją przemierzyła pokój, zatrzymując się przy Shikamaru i kładąc mu dłoń na plecach. Pochyliła się nad jego uchem.

— Weź się w garść — szepnęła — Dobrze wiesz, że użalanie się nad sobą w ogóle nam nie pomoże.

Shikamaru wyprostował się, patrząc na blondynkę. Po chwili jego wzrok znów stał się spokojny, a oddech unormował się.  Temari posłała my lekki uśmiech i spojrzała na pozostałych.

— Nigdy nie chciał mnie ze sobą zabrać na te wasze spotkania — poskarżyła się słabo — Mówił, że to zbyt niebezpieczne, że mogłabym mieć przez to kłopoty. Jak widać nic mi nie jest, a śledzenie go opłaciło się w stu procentach. Miałam pewien problem w znalezieniu miejsca waszych narad, ale dałam radę. — Uśmiechnęła się szeroko. — Miło was wszystkich widzieć.

         Sakura nie zamierzała milczeć jak jej przyjaciele, ale od razu dowiedzieć się jak najwięcej.

— Sai? – zapytała z nadzieją. — Czy Sai też zamierza nas odwiedzić?

Każdy z osobna został poinformowany o tym, kto ocalał na wojnie, dlatego nikt nie był zdziwiony jej pytaniem.

— Ma za dużo na głowie — powiedziała Temari. — Nałożono na niego natłok ważnych obowiązków. Ledwo daje radę.

Haruno uśmiechnęła się smutno, ukrywając zawód, który poczuła.

— Możecie powiedzieć, o ilu rzeczach poinformował was Shikamaru? Ostatnio lubi wszystko owijać w bawełnę.

— Ustaliliśmy, że będę służyła jako medyk wszystkim trzem władcom — oznajmiła Sakura spokojnie.

Kilka osób wzięło głęboki oddech by gorąco zaprzeczać jej słowom, ale pierwsza była Temari .

— Wykluczone — powiedziała. — Madara musi dostać, czego chce. Pewnie ta beksa nie powiedziała, że grozili nam śmiercią. Jeśli nie przyprowadzimy im trzech medyków na jutro to zabiją mnie, Shikamaru i Sai’a, a Kurenai i jej dziecko wyrzucą na ulicę. Przedtem pewnie zostaniemy poddani torturom, bo będą chcieli wiedzieć, gdzie się ukrywa nasz tajemniczy lekarz. My nie puścimy pary z ust, ale wtedy przyjdzie kolej na poddanych Hashiramy, a oni mogą już nie być tacy lojalni. Znajdą was i zabiją w przeciągu tygodnia.

Wypowiedź blondynki sprawiła, że po plecach Ino przebiegł dreszcz przerażenia.

— Ja też pójdę — odezwała się. — Sakura szkoliła moje umiejętności przez lata, które tu spędziliśmy. To ja jestem drugim medykiem.

Haruno popatrzyła na nią z niedowierzeniem.

— Ino, nie musisz…

— Muszę i dobrze o tym wiesz — przerwała jej ostro.

— J-ja też — nieodzywająca się do tej pory Hinata zabrała głos. — Również uczyłam się u Sakury.

Haruno ogarnął strach. Nie, tak być nie może. Ona sama mogła znieść wszystko, co szykował dla niej los, ale nie chciała wciągać w to innych. Gdy już się przyznały, nie miały żadnego innego wyjścia. Osunęła się po ścianie z tępym wzrokiem. Teraz musi zrobić wszystko by to na nią trafił Madara. Chociaż tyle…

Yamato zrobił wielkie oczy.

— Wy jesteście medyczkami? — zapytał zdziwiony. — Kiedy znalazłyście czas na treningi? Przecież opanowanie podstawowych umiejętności wymaga mnóstwa tygodni ciężkiej pracy.

— Gdy tylko nadarzyła się wolna chwila — powiedziała obojętnie Ino. — Przy różnych codziennych czynnościach również można ćwiczyć.

— Nasz poziom może i odbiega od umiejętności Sakury, ale poradzimy sobie — dodała Hinata.

Haruno jęknęła. Żałowała, że nauczyła je medycznego ninjutsu.

— Zatem jeśli wszystko zostało już wyjaśnione… – szepnęła Temari niemrawo — Powinniśmy zacząć przygotowania.

— Przygotowania? — powtórzyła niczym echo Sakura.

Blondynka uśmiechnęła się lekko.

— Przecież nie pokażemy was od tak po prostu. Od razu by rozpoznaliby, kim jesteście i nie byłoby za ciekawie. Musimy diametralnie zmienić wasz wygląd. — Jej uśmiech się poszerzył. — Ale to już zostawcie mnie. 

Witam, witam :D Jak widzicie zawitał rozdział drugi, do którego miałam wiele obaw. W sumie nadal mam.

Dziękuję za komentarze! Są piękne, motywują mnie do pisania. Dzięki nim rozdziały pojawiają się w miarę szybko, a nie raz na dwa miesiące. Jestem bardzo wdzięczna Miliko  za pomoc w doprowadzeniu bloga do dobrego wyglądu. Prawdopodobnie gdyby nie ty to do tej pory raziłabym wszystkich po oczach.

Liczę na wasze szczere opinie,

Pozdrawiam!