Rozdział pierwszy

Okna większości budynków były niestarannie pozabijane starymi deskami. Ze szpar w nich pozostawionych liczne pary oczu obserwowały przywódcę biegnącego na przedzie stuosobowej armii. Był nim Sasuke Uchiha. Emanowała od niego nadzwyczajna energia, niesamowicie mroczna przyciągająca wzrok każdego człowieka; odbierająca ochotę na walkę o wolność. Jego czarne włosy rozwiewał zimny wiatr odsłaniając bladą twarz. Malował się na niej spokój. Ciemnymi oczami patrzył na nocny krajobraz jednego ze zniszczonych miast. W tym miejscu ludzie też próbowali się buntować. Armia Sasuke szybko się z nimi rozprawiła. Nie zabili wszystkich, zawsze pozostawiali jakichś niedobitków. Przeważnie były to dzieci, albo nastolatki. Celem było wywołanie na nich traumy mającej zniechęcić do przyszłych powstań. Sasuke wątpił, by tego typu plan zadziałał. Mieszkańcy stawali się coraz głupsi z roku na rok, miesiąca na miesiąc. Zamiast ruszyć głową oni bezmyślnie atakowali dużo silniejszych przeciwników. Możliwe też, że doskonale zdawali sobie sprawę z ich marnych szans na wygraną, a pomimo tego zdesperowani chcieli walczyć, oczekując cudu. Denerwowało go to, ponieważ nie stanowili dla niego żadnego wyzwania, ale przynajmniej mógł czymś zapełnić nudę. Zabijanie dostarczało mu satysfakcji. Błaganie w oczach jego ofiar, widok krwi, krzyki… czuł się jakby odbierał od życia coś, co mu się należało. Za te wszystkie cierpienia, które zniósł będą cierpieć inni. I szalenie mu się to podobało.

Był jedynym władcą, który wyruszał na tego typu wyprawy. Uchiha Madara, od czasu wygrania wojny oddał się przyjemnościom, na które nie miał ochoty w poprzednich latach swojego życia. Nie było rzeczy ani kobiety, której nie mógł mieć, gdy tylko tego zapragnął. Głupiec, zaczął uważać, że nie ma nic ważniejszego od jego własnej wygody. Kilka dni po wygranej wojnie próbował rozwijać swoją siłę, lecz zawsze wracał z treningów z siniakami i licznymi ranami ciętymi. Sasuke od samego początku uważał, że pomysł z zabiciem medyków był idiotyczny. Zirytowany posiadacz Rinnegana musiał czekać kilka dni zanim urazy całkowicie się zagoiły. Po tej nieudanej próbie zrezygnował z jakichkolwiek ćwiczeń. Zajął się leniwym życiem bogacza i pana świata.  Wszystkie niebezpieczne zlecenia, albo te wymagające opuszczenia granic Wioski Liścia, zlecał poddanym mu ninją. Sasuke czuł do niego pogardę

Hashirama z kolei był zbyt… miękki. Lubił luksusy, władzę, kobiety, ale nie czuł potrzeby odbierania życia niewinnym ludziom. Wprost przeciwnie - było mu ich żal. Udawał, że nie zauważa tych wszystkich mordów popełnianych dzień w dzień za murami jego siedziby. Zabijał tylko, gdy ktoś wyjątkowo zaszedł mu za skórę i nie czuł nawet potrzeby gaszenia powstań. Dlatego dowództwo nad jego armią powierzył najinteligentniejszemu ninja z ocalałych – Shikamaru Narze. Nie chciał pozbywać się całkowitej władzy, lecz nie zamierzał zabijać innych ludzi.  

Sasuke miał wątpliwości, co do pierwszego hokage, ale nie zamierzał wypowiadać na ten temat swojego zdania. Podobały mu się jego umiejętności. Był silny i zasługiwał na minimalny szacunek ze strony młodego Uchihy.

Wiatr zwiększył swoją szybkość i zaczął drażnić skórę Sasuke nieznośnym zimnem. Na niebie powoli sunęły ciemno szare chmury mrucząc głęboko i zapowiadając burzę.

Jeden z mężczyzn, cechujący się wyjątkowo wysokim mniemaniem o sobie odłączył się od grupy i podbiegł do swojego władcy z cwanym uśmieszkiem wymalowanym na twarzy.

Każdy z poddanych Uchihy doskonale wiedział, jaka była zasada ich podróżowania. Sasuke biegnie przodem, a oni dotrzymują mu kroku cztery metry za. Nikt nigdy nie odważył się wybiec dalej niż pozwalała na to reguła.

         Aż do dziś.

Uchiha zwrócił na niego uwagę dopiero po chwili. Był szatynem o ciemnobrązowych oczach i pewnym siebie, wprost aroganckim stylu bycia. Sasuke zamrugał szybko, zszokowany, że ktoś złamał jego zasadę. Postanowił darować mu ten występek i znów zwrócił wzrok na drogę. Dał mu szansę na ucieczkę, na wycofanie się, jednak w dalszym ciągu słyszał jego oddech blisko siebie, a tupot jego stóp był irytująco nierówny.

— Ale się z nimi szybko rozprawiliśmy —  powiedział chłopak z nieskrywaną satysfakcją w głosie.

W jego oczach czaił się obłęd; sprawiał wrażenie psychopaty podnieconego widokiem krwi. — Nie mogę się doczekać, gdy ludzie znów zaczną się buntować.

Sasuke zastanowił się chwilę nad jego słowami. Szatynowi podobało się mordowanie ludzi, on też czerpał z tego satysfakcję. Ale nie wyczekiwał kolejnych powstań, nie był narkomanem uzależnionym od błagań swoich ofiar. Z kolei chłopak biegnący obok niego nie potrafił ukryć szaleńczego uśmiechu na twarzy, nienaturalnie dużych źrenic, rozszerzonych nozdrzy.

Żałosne.

— Wracaj na swoje miejsce — rozkazał, nie patrząc na niego. Na razie zachowa spokój.

— Ty i ja dobrze wiemy, że nie ma takiej potrzeby — oznajmił pewnie wojownik. — Ci z tyłu są słabi, nie dorastają nam do pięt. Obserwowałem cię. Uważam, że poziom naszej siły jest bardzo podobny. O ile nie identyczny.

Sasuke zmarszczył gniewnie brwi. Nie podobało mu się, że jego poddany mówił o równości w poziomie ich umiejętności. Poczuł rozdrażnienie. Chłopak był blisko przekroczenia granicy. Grał Sasuke na nerwach.

— Zauważyłeś jak słabe były nasze ofiary?! W ogóle niewyszkoleni, głupi i tchórzliwi — ciągnął wojownik bez najmniejszego skrępowania. — Teraz wyraźnie widać prawdziwą siłę każdego ninja.

— Co masz na myśli? — zapytał zaciekawiony Uchiha.

— Bez możliwości czerpania pomocy od medyków, ninja pokazują swoją prawdziwą siłę. Ci niewystarczający, niewarci własnego życia umierają, ponieważ są zbyt słabi.  Najlepsi zostają przy życiu i panują nad wszystkim. Tak właśnie powinno być. Na tym świecie nie ma miejsca na takie ścierwa. Zresztą medyczni ninja i tak byli słabeuszami. Zarżnięcie ich było strzałem w dziesiątkę.

Sasuke posłał chłopakowi jeszcze jedno, krótkie spojrzenie, zanim wyjął katanę z pochwy i zatopił ją w sercu szatyna. Jego brązowe oczy rozszerzyły się ze zdziwienia, patrząc prosto w iskrzące złością kare tęczówki. Krew trysnęła do przodu wytłoczona z potężnego mięśnia, oblewając bladą skórę bruneta. Oczy chłopaka szybko straciły swój wyraz. Cofnął się o kilka kroków.

— Widocznie ty również nie byłeś wart własnego życia — szepnął ochryple Sasuke, patrząc jak chłopak pada na ziemię.

Sekundę później został podeptany przez swoich byłych towarzyszy, cały czas zmierzających za przywódcą. Wciąż rozdrażniony Uchiha spojrzał na swoich poddanych. Biegli wolniej niż powinni, a na ich twarzach malował się słabo ukryty strach.

— Pospieszcie się! — krzyknął.

Wojownicy przyspieszyli biegu pilnując się wyznaczonych czterech metrów.

Sasuke, by się uspokoić, skierował spojrzenie na niebo, które rozbłysło białym światłem. Nie rozumiał, dlaczego się tak zdenerwował. Owszem, miał ochotę zabić chłopaka, który złamał jego zasady, ale nie przypuszczał, że naprawdę to zrobi. Zdenerwował go, ponieważ wypowiedział coś, z czym Uchiha całkowicie się nie zgadzał.  Ponieważ zabicie medyków było wyjątkowo idiotyczne, głupie, niepotrzebne. Po prostu nie powinni tego robić, ponieważ teraz medycy okazaliby się bardzo przydatni. Powody czysto materialne.

Westchnął z ulga, gdy znalazł przyczynę własnego zachowania. Kwestionował jego zdanie, musiał umrzeć. Taki właśnie był powód.

Usłyszał ciche szepty roznoszące się za jego plecami, co ponownie rozpaliło w nim irytację.

- Zamknąć się! — warknął, a wojownicy zamilkli.

Pieprzeni tchórze.  Nie rozumiał, po co mu tacy poddani. Nie posiadają własnego zdania, boją się każdego ruchu przywódcy.

Obojętnym wzrokiem objął brudne ostrze miecza i dostrzegł w nim własne odbicie.  Bladą twarz bez wyrazu ubrudzoną krwią. Była mu znajoma, a jednocześnie tak obca. Wszyscy dookoła byli mu obcy i nie przeszkadzało mu to. Nie potrzebował nikogo.

Wielkie krople deszczu zaczęły spadać z szarego nieba powoli zmywając znaki zbrodni z jego twarzy i broni. Spłukały zapach krwi i złości.

I jego twarz znów była czysta, a ostrze lśniło nieskazitelne, wymyte przez deszcz. Jakby żywioł oczyścił właśnie jego kartę. Powolnie włożył miecz do pochwy i przymknął oczy wsłuchując się w kolejny grzmot. Teraz wszystko znów stanie się nudne.

Na miejscu zjawił się kilka godzin później wraz ze swoimi poddanymi. Szybko przekroczyli bramę Konohy, cały czas utrzymując zwarty szyk. Niczym cień zmierzali piaszczyste uliczki wioski oświetlone jedynie przez światło księżyca, padające długą łuną na całą osadę. Była cicha noc, a wszystko dookoła wydawało się pozbawione życia. Od kilku lat tak wyglądały każde noce w Wiosce Liścia.  Panowała w niej godzina policyjna, której nie mógł przekroczyć absolutnie żaden mieszkaniec, chyba, że dostał na to bezpośrednie pozwolenie od swojego władcy. Co noc inne jednostki patrolowały ulice. Ale ludzie będący w nich byli tak zmarnowani, że można by ich uznać za martwych. Dzisiejszy dyżur obejmował poddanych Madary. Nieudolnie czaili się w ciemnościach.

Wojownicy po stłumieniu powstania byli ociężali i przemarznięci do szpiku kości od deszczu i wiatru, towarzyszącym im przez większość drogi. Sasuke mijał właśnie nowo wybudowaną budkę z Ramenem i od razu do jego głowy zaczęły się wciskać niechciane wspomnienia. Zadusił je jednak w zarodku i przyspieszył tempa, chcąc znaleźć się jak najszybciej w zaciszu swoich czterech ścian.

Dlaczego akurat Konoha?

Dlaczego w tym mieście Hashirama i Madara wybudowali ich główną siedzibę?

Czyżby ogarnęły nimi niepotrzebne nikomu sentymenty?

Bezsens.

Teraz żałował, że nie chciał brać żadnego udziału w sprawach organizacyjnych. Może gdyby się wypowiedział na ten temat, teraz mieszkaliby w wiecznie płaczącej Wiosce Deszczu, albo w słynącej z mrocznej przeszłości Wiosce Dźwięku. Zniósłby nawet upały w Sunie, ale Konoha za bardzo go irytowała. Rozbudzała w nim emocje, których nie potrafił rozpoznać. A nic bardziej go nie denerwowało niż nie panowanie nad tym, co czuł.

Po pewnym czasie ninja odłączyli się od Uchihy. Skierowali się w stronę swojego ośrodka, chcąc oddać się odpoczynkowi. Misja była zakończona, więc mogli opuścić swojego pana bez obawy o własne życie.

Główna siedziba wyglądała niczym pałac zbudowany z ciemnego drewna. Środkowa część budynku była wysoka, przyozdabiały ją duże prostokątne okna i otaczające je abstrakcyjne gzymsy. Do jej wnętrza prowadziły obszerne schody układające się w półkole, na którym opierały się cztery ciężkie, kasztanowe kolumny. Za nimi ukryci w ciemności stali dwaj strażnicy, gotowi zabić każdego, kto bez uzasadnionego powodu kierował się do rezydencji. Po prawej i lewej stronie znajdowały się skrzydła budynku. Były trochę niższe od środkowej części i lekko cofnięte. Miały płaskie, ciemne dachy, podczas gdy główna część rezydencji zakryta była wysokim i szpiczastym, na szczycie, którego wznosił się do lotu potężny orzeł wyrzeźbiony z drewna. Budynek był ogromny, budzący podziw i grozę jednocześnie.

Pałac podlegał pod wszystkich trzech władców. Madara, jako człowiek, który zapoczątkował wojnę i mający podwójne kekei genkai posiadał największą, środkową część. Do Sasuke należało lewe skrzydło, a do Hashiramy prawe. Żaden z nich nie pozwalał poddanym mieszkać w swoim sektorze. Wyjątek stanowił pierwszy Hokage i jego główny doradca – Shikamaru. Mądrala dostał własny pokój i zdołał wynegocjować miejsca dla Temari. Załatwił również Kurenai i jej synowi najbezpieczniejszy domek w okolicy i stały dostęp do świeżej żywności i pieniędzy. Młody Uchiha do tej pory nie rozumiał, dlaczego nie zabił Kurenai tamtego dnia i nie miał ochoty się nad tym zastanawiać.  Zapanowały nim uczucia niecodzienne, takie, których nie potrafił nazwać, a to była dla niego strefa zakazana.  Niebezpieczny teren, próbujący wybić jego obojętność. Nie zamierzał na to pozwolić.

Sasuke zwolnił kroku i teraz szybkim marszem zmierzał ku wysokim drzwiom. Chwycił za klamkę i pchnął mocno skrzydło. Znalazł się w wielkiej bogato zdobionej sali. Sierp księżyca wpadający przez okna docierał na żyrandoli wybudowanych z tysięcy małych diamencików odbijających nocne światło. Podłoga zrobiona była ze szlachetnego marmuru, tak dobrze wyszlifowanego, że można było się w nim przejrzeć. Ściany pomalowano na kremowy kolor i ozdobiono mlecznymi listwami układającymi się w różnorodne wzory i zawijasy.  Całość dopełniały złote akcenty połyskujące ze wszystkich stron pomieszczenia. Uchiha zaczął wchodzić po szerokich schodach znajdujących się po lewej stronie, pozostawiając za sobą brudne plamy z błota, którym pokryte były jego ciężkie, skórzane buty. Otwierając następne drzwi znalazł się w swoim królestwie. Był sam. Tak jak być powinno.

Jego rozluźnienie nie trwało długo. Po długim korytarzu, którym zmierzał, rozległy się kroki. Ktoś znajdował się w jego siedzibie, dokładnie naprzeciwko niego. Zmarszczył brwi, czując, że jego dzień jeszcze nie dobiegł końca. Przyspieszył kroku chcąc jak najszybciej rozprawić się z niechcianym gościem. Jakie było jego zdziwienie, gdy zobaczył, kto nim był.

Shikamaru Nara bez żadnego skrępowania stanął naprzeciwko niego, patrząc prosto w oczy. Był kilka centymetrów niższy od Sasuke i zdecydowanie słabszy, lecz na jego twarzy nie dało się dostrzec ani krzty strachu. Uchiha zmierzył go dokładnie spojrzeniem i zmarszczył brwi.

Co on robił w jego siedzibie?

Shikamaru denerwował się. Gdy tylko usłyszał kroki na korytarzu wiedział, że nie będzie łatwo mu z tego wybrnąć. Nie przypuszczał, że zgaszą powstanie w ciągu jednej doby. Źle wszystko obliczył. Wyjście z kryjówki ocalałych zajęło mu ponad półgodziny. Może i wejście do ich bazy znajdowało się w rezydencji po stronie Sasuke, ale prowadziły do niego tak skomplikowane ciągi korytarzy, że Nara nie był pewny czy umiałby do nich dotrzeć bez instrukcji Kakashiego. Mężczyzna wątpił, by młody Uchiha kiedykolwiek odkrył gdzie znajduje się to przejście. Wiedział jednak, że będzie musiał bardzo uważać przeprowadzając rannych do Sakury, by uniknąć takich sytuacji. Właśnie stanął naprzeciwko osoby, która mogła zaszkodzić jego planom. Owszem, przewidział tego typu sytuację i przygotował sobie wyjście awaryjne, jednak nie był przekonany czy zdoła zmylić tym posiadacza Sharingana. Niedawno natrafiła mu się nietypowa okazja, którą mógł wykorzystać, jako swoją wymówkę. Jeden z jego szpiegów z Wioski Mgły doniósł mu o powstaniu, które planowali jej mieszkańcy, lecz nie zdradził przy tym wszystkich szczegółów, a jedynie zapisał je na zwoju, mówiąc, że chce by zajął się tym Sasuke. Po tym jak ludzie Uchihy zgasili bunt w jednej z sąsiednich nacji, zyskał on swoich fanów. Niestety stał się nim również informator Shikamaru, który zapragnął, by nowym powstaniem zajął się Sasuke. Informator wszystkie ważne informacje zapisał na zwoju, który miał być bezpośrednio dostarczony do adresata. Nara zamierzał zignorować jego prośbę, jednak chwilę po jej otrzymaniu, odwiedził go Kakashi. Przed przejściem do podziemi położył zwój na stoliku nocnym w pokoju Sasuke. Teraz musiał to wszystko przekonująco wytłumaczyć. Przekonać trzeciego władcę, że przybył do jego siedziby tylko po to by przekazać zwój.

— Co ty tu robisz? — Uchiha przeciął ciszę, swoim zimnym głosem i położył dłoń na rękojeści miecza.

— Dostarczam przesyłkę adresowaną do ciebie — odpowiedział spokojnie, wkładając ręce do kieszeni.

Nie mógł pokazać, że był zdenerwowany.

— Znajdziesz ją na nocnym stoliku.

— Jaką przesyłkę? — zapytał, lecz zsunął dłoń z broni.

Pierwszy punkt zaliczony.

— Zwój z informacjami o powstaniu. Mój szpieg jest twoim fanem. — Z całej siły starał się ukryć pogardę. — Poprosił mnie, byś to ty zajął się zbuntowanym tłumem.

— A ty postanowiłeś spełnić jego prośbę — powiedział bez wyrazu. — Dlaczego?

Shikamaru zaklął w myślach. Jakie może być nieskomplikowane, dosyć oczywiste i przekonujące wytłumaczenie? Odpowiedź przyszła mu sekundę później.

— Mam wystarczająco dużo problemów na głowie.  —     Wzruszył ramionami. – Zawsze to jedna bitwa mniej.

Sasuke przez chwilę wahał się z odpowiedzią.

Nara poczuł satysfakcję. Drugi etap mógł uznać za udany. Teraz przyszła kolej na…

— Dlaczego dostarczasz mi ją w środku nocy?

Mężczyzna poczuł jak jego żołądek ściska się  ze zdenerwowania. Najważniejsza jest gra i pewność siebie.

— Mówiłem już, mam dużo pracy — wydawało mu się, że jego ton był przekonujący. — Przy takim natłoku obowiązków, nie zdarzyło się bym spał więcej niż cztery godziny dziennie. Nocny tryb życia to dla mnie normalka.

Nastała cisza. Shikamaru miał wrażenie, że trwa ona już kilka godzin, może nawet parę dni. W rzeczywistości jednak nie minęła nawet sekunda, gdy Sasuke rozpłynął się w powietrzu i znalazł za Narą, odwrócony plecami do niego.

— Wracaj do swojej siedziby. — Sasuke był już zmęczony.

Ruszył przed siebie korytarzem, a Shikamaru stał w miejscu nie mogąc się ruszyć. Dopiero, gdy jego kroki ucichły, położył dłonie na kolanach i pochylił się oddychając głęboko. Wyprostował się i westchnął z ulgą. Etap trzeci – udany.

Ruszył w stronę wyjścia, pewnie stawiając kroki, gdy nagle dobiegł go chłodny głos Sasuke, a przed oczami zawirowały dwie szkarłatne tęczówki z czarnymi łezkami. Jego głowa zaczęła pulsować tak boleśnie, że chciał zacząć krzyczeć, ale całe ciało miał kompletnie sparaliżowane.

— Od teraz, będę miał cię na oku, Shikamaru. — Głos Uchihy zabrzmiał w głowie Nary.

Minutę później paskudne uczucie otępienia i przeszywający ból go opuściły, a on opierał się o jedną za ścian próbując złapać oddech.

Teraz Sasuke zamierza obserwować jego poczynania.

Shikamaru zacisnął zęby i zamknął powieki.

Kurwa mać!

Hejka! Jak widzicie rozdział jest krótszy, niż prolog... co może wydawać się dziwne... ale tak to już u mnie jest. Na poszczególne rozdziały mam swój plan i nigdy nie wiem ile mi on zajmie miejsca. Dedykuję ten rozdział wszystkim, którzy zostawili tak miłe komentarze pod prologiem. Zmotywowaliście mnie do przebrnięcia przez ten rozdział <3 Dlaczego przebrnięcia? I tu proszę o pomoc! Kompletnie nie umiem opisywać miejsc. Jest to u mnie pięta Achillesowa, która cały czas daje sobie we znaki. Myślałam, że wybuchnę z irytacji podczas pisania. Naoglądałam się w internecie obrazków pałaców, drzwi, podłóg, poczytałam o różnych rodzajach kamienia, których używa się do wykładania podłóg i... wyszło jak zwykle. Amatorsko i jakoś tak bezbarwnie. Dlatego proszę! Jeśli macie jakieś rady co do pisania opisów, to podzielcie się nimi w komentarzu. 

Pozdrawiam!