Prolog

Kolejny dzień, mający nie różnić się od poprzedniego. Te same uczucia, te same pragnienia, ci sami ludzie. Żyjąc w zamknięciu niewiele można zdziałać. Pozostają marzenia, które i tak nigdy nie ujrzą światła dziennego. Codzienne czynności z każdą godziną traciły swój sens. Jeśli się stąd nie wydostanie… Ale przecież nie może tak o tym myśleć. Nie powinna. Mogła skończyć dużo gorzej. Tutaj przynajmniej jej ciało należało do niej, a pracowała tylko z chęci niesienia pomocy, z własnej woli. Tak naprawdę skończyła dużo lepiej niż inni. Nie miała prawa żądać wolności, a przynajmniej nie tej całkowitej. 

Jej kroki odbijały się echem od wysokich ścian podziemia, przez co uczucie odizolowania napierało na nią jeszcze mocniej. Na końcu długiego korytarza ujrzała plamkę światła, która z każdym krokiem powiększała się. Rozświetlając mrok, dawała śmieszną nadzieję. Jednak zawsze, gdy przez nią przechodziła, znajdowała się tylko w kolejnym pomieszczeniu. Niewielkim, zimnym, zamkniętym przez cztery ściany i niekończący się sufit. Po plecach przebiegły jej dreszcze, jak zawsze, gdy pojawiała się w codziennym miejscu pracy.

Może to przez chłodne metalowe meble, lśniące w jasnym świetle jarzeniówki?

Kto wie… Była jedynie pewna, że nigdy nie poczuje się tu dobrze. Tyle obietnic zdążyła złożyć w tym pomieszczeniu i tyle samo ich złamała. Żyli w odosobnieniu; w bezpiecznym zapewnieniu, że nikt nikomu nie zrobi krzywdy. Ludzie tutaj uciekli od przemocy, więc po co mieliby sami ją tworzyć?  Dlatego zawsze przychodzili do niej starcy, schorowani, często niezdolni do jakichkolwiek prac. Z kolei zapasy żywności kurczyły się z dnia na dzień, pomimo tego, że wszyscy pracowali po dwanaście godzin dziennie. I wtedy ona dostawała rozkazy. Miała usypiać ludzi, którzy nie byli przydatni. Zawsze obiecywała im, że wszystko będzie w porządku, a ona ich wyleczy, zaopiekuje się. Z każdym takim słowem, z każdym kłamstwem czuła się jakby coś jej odbierano. Własną dumę, wrażliwość, współczucie. Wiedziała, że robienie tego wszystkiego było konieczne, lecz tak nieludzkie. Instynkt, chęć przetrwania wzięły górę.

Obejmując obojętnym wzrokiem szarą komodę, zastanawiała się, kogo tym razem będzie musiała pozbawić życia, jednocześnie prosząc, gdzieś głęboko w duchu, po cichu o jakąkolwiek zmianę na lepsze. Podeszła do komody powolnym krokiem wspinając się na palce by sięgnąć po grubą księgę z pożółkłymi kartkami. Na jej grafitowej okładce lśniły złote litery, układające się w napis „Encyklopedia medyczna”. Znała ją na pamięć. Każdą stronę, każde słowo, nazwę każdej choroby, sposoby ich leczenia, skład odtrutek, lekarstw. Pomimo tego usiadła przy metalowym stole i otworzyła książkę na pierwszej stronie, po raz kolejny studiując jej zawartość. Encyklopedia pachniała kurzem i papierem. Lubiła ten zapach. Był kojący, znajomy, znała go za czasów, gdy wszystko było w porządku. Już dawno przestała czuć smutek wspominając poprzednie lata. Zdała sobie sprawę, że opłakiwanie ich było bezsensowne. Musiała się skupić na przyszłości. Przyszłości, która zaprowadzi ją do nikąd.

Czas mijał, a ona wciąż znajdowała się w tej samej pozycji, regularnie przewracając kartki i błądząc wzrokiem po znajomych wyrazach. Czyżby ta noc odbyła się bez mordowania ludzi?

— Straciłaś czujność, Sakuro. — Usłyszała głos dobiegający z jedynego rogu pokoju, do którego nie docierało światło.

Gwałtownie zerwała się na równe nogi, kierując dłoń ku saszetce z bronią. Uważnie wpatrywała się w miejsce, z którego dobiegł głos.

Wróg, teraz? Jak się tu dostał, skąd znał jej imię? Dlaczego pojawił się właśnie tutaj?

Z ciemności wyłoniła się znana jej sylwetka mężczyzny. Jego długie włosy w kolorze ciemnego hebanu jak zawsze były spięte w wysoką kitkę, a bystre oczy szybko ilustrowały otoczenie. W uszach pobłyskiwały mu srebrne kolczyki, podkreślając jego swobodny styl bycia. Wetknął dłonie w kieszenie czarnych spodni, kończących się w połowie łydek. Dalej jego nogi otaczała szara siateczka, zrobiona z tego samego materiału, co obcisła koszulka, którą miał na sobie. Na stopach nosił masywne sznurowane buty z grubym podbiciem, a na biodrach szarą przepaskę z zielonym znakiem klanu Nara. Całość dopełniała ciemna kamizelka, zapinana na suwak. Sakura jeszcze nigdy dotąd nie widziała tego typu stroju. Definitywnie był komuś podległy. Komu?

— Shikamaru — powiedziała pewnie, starając się ukryć zdziwienie.

— Nie przypuszczałem, że jeszcze żyjesz — oznajmił z lekkim, ale szczerym uśmiechem.

Jednak ona nie traciła czujności. Widziała sakiewkę z kunaiami przy jego pasie. Miał ze sobą broń, on również jej nie ufał. Niestety nie udało jej się ukryć błysku radości w oczach. Chłopak, a już raczej mężczyzna był jednym z jej najbliższych przyjaciół. Przez cztery długie lata myślała, że na zawsze go straciła.

— To samo mogłabym powiedzieć o tobie — odrzekła ostrożnie, nie ruszając się z miejsca.

— Zatem oboje byliśmy w błędzie.

Przez chwilę stali w milczeniu, uważnie przyglądając się sobie i zmianom, które w nich zaszły wraz z upływem lat. Rysy Shikamaru wyostrzyły się. Miał wysokie kości policzkowe, wąski prosty nos i te same ciemne oczy. Stał się bardziej muskularny, oraz urósł kilka centymetrów. Sakura z kolei w dalszym ciągu była niska i delikatna. Miała mleczno białą skórę bez, małe usta, duże szmaragdowe oczy, do tej pory matowe, teraz błyszczały radośnie. Jej jasno różowe włosy, kiedyś krótkie, teraz zaplecione w dobierany warkocz sięgający za łopatki.

Shikamaru westchnął ciężko.                            

— Sakuro, spójrz, co robimy. Mierzymy siebie wzrokiem niczym dwa wrogie psy. Nie tak powinno wyglądać nasze spotkanie.

Dziewczyna zagryzła lekko dolną wargę. Zaufać, czy nie?

Spojrzała mu prosto w oczy. Wydawał się szczery, ale wiedziała, że potrafił dobrze grać. Widocznie musiała zdać się na instynkt.

— Złóż broń — powiedziała cicho. — Połóż ją na ziemi i kopnij w moją stronę.          Shikamaru powoli sięgnął do saszetki z kunaiami i odpiął ją od swojego pasa, a następnie opuścił na podłogę. Wiedziała, że mógł właśnie wymyślić dwieście innych wyjść awaryjnych, albo użyć cienia by ją błyskawicznie unieruchomić. Jednak do tej pory tego nie zrobił, musiała zaryzykować. Zresztą nie miała innego wyjścia. W zamkniętym terenie walka z Shikamaru nie miała żadnego sensu. Na pewno by przegrała.

Mężczyzna kopnął saszetkę w jej stronę. Sakura nadepnęła na nią mocno i jednym ruchem przesunęła, dalej, za siebie. Broń uderzyła w ścianę podzwaniając cicho.

Co teraz? Zaatakuje?

— Jeśli chciałbym cię zabić, zrobiłbym to z ukrycia, wtedy, kiedy nie zdawałaś sobie sprawy z mojej obecności. Dobrze wiesz, że unikam kłopotliwych sytuacji.

Było w tym trochę racji.

— Może najpierw chciałeś, żebym cię zobaczyła?

— Jaki miałbym z tego pożytek? Poczucie satysfakcji? A może kierowały mną jakieś inne, ukryte cele? Przestań być tak podejrzliwa. Wszystko ci wyjaśnię, ale musisz obdarzyć mnie, chociaż minimalnym zaufaniem.

Sakura przez chwilę rozważała jego propozycje. Zjawił się tu tak nagle, żywy, zdrowy, pod panowaniem nieznanego jej hokage. Lecz nie zachowywał się wobec niej wrogo. Wprost przeciwnie. I w końcu był jej przyjacielem; przyjacielem, za którym bardzo tęskniła. Jeśli dziewczyna podejmie walkę, zginie.

Jednym prostym gestem, pokazała mu, jaką podjęła decyzję. Był to ruch, który wiedziała, że wykona, gdy tylko go ujrzała. Podeszła do niego i objęła ramionami jego szyję, przytulając mocno.

— Tak się cieszę, że żyjesz — szepnęła zdławionym głosem.

Shikamaru niepewnie objął ją w pasie, wzdychając z ulgą.

Shikamaru uśmiechnął się lekko, gdy już się od siebie odsunęli.

— Takiego powitania też się nie spodziewałem.

Dziewczyna odwzajemniła uśmiech i skrzyżowała ręce na piersi. Po chwili spoważniała.

— Powiedz mi teraz jak to się stało, że przeżyłeś? Myślałam, że zabił wszystkich shinobi uczestniczących w wojnie.

Na twarz Shikamaru wpełzł niemiły grymas.

— Wolałbym, by rzeczywiście tak zrobił. Mnóstwo ludzi zginęło, Sakuro, ale z tego akurat zdajesz sobie doskonale sprawę. Zabił tylko tych… nieprzydatnych, słabych.

Sakura zmarszczyła brwi. Czym różni się to, co robiła ona z tym, co uczynił Madara? Przecież też uśmiercała ludzi niezdolnych do jakiejkolwiek pracy.

— Pomyśl, co w mniemaniu najsilniejszego shinobi tego wieku oznacza słowo „słaby”.

— Och… — wydusiła tylko, przykładając dłoń do ust.

— Na moich oczach zabił Kibe, Ten Ten, Shino, Gaia… Chojiego. Byłem przekonany, że reszta też zginęła, ale teraz już nie jestem tego tak pewny. Mnie uratowała tylko pieprzona inteligencja. Teraz siedzę po uszy w jakiś papierach, wysyłam ludzi na pewną śmierć, gaszę powstania, do których sam chciałbym dołączyć.

— Dlaczego to ciągniesz? — zapytała. — Dlaczego po prostu nie uciekniesz, nie pomożesz innym?

— Gdybym mógł. — Westchnął ciężko. — Jeśli tylko moje życie byłoby wtedy zagrożone, uciekłbym natychmiast. Dużo się zdarzyło przez te cztery lata. Dzieciak Kurenai i Asumy bardzo wyrósł. — W jego oczach pojawiła się radość. — Nie mogę go tak zostawić, tak samo jak jego matki. Myślę, że Temari też by się wkurzyła. — Zaśmiał się cicho. — Jest dosyć nerwowa.

Więc oni również przeżyli! Sakura ucieszyła się w duchu z dobrych wiadomości, lecz nie mogło jej opuścić dziwne uczucie. Po chwili zrozumiała swój niepokój.

— Dlaczego zostawił przy życiu syna Asumy?

Shikamaru skrzywił się.

— Chcą szkolić przyszłych poddanych. Wszystkie dzieci z dobrych klanów zostały pozostawione przy życiu. Nie można tego samego powiedzieć o ich rodzicach. Zamordowali ich, niektóre dzieci trafiły do siedziby ubrudzeni krwią własnych mam.  Tragiczny widok…

— Dlaczego więc…

— Kurenai?

Sakura niepewnie przytaknęła.

— Nie uwierzysz, ale to dzięki Sasuke*. Tak naprawdę, to jedyna rzecz, którą mu zawdzięczam.

Dziewczyna wstrzymała oddech

— Dzieciak uczepił się jego ramienia, kiedy mierzył kataną w Kurenai. Widocznie okazał — zaśmiał się gorzko — miłosierdzie? Współczucie? Kto wie? 

Wzruszył ramionami.

— Dlaczego Sasuke miałby ją zabić? — zapytała, wiedząc, że nie chce znać odpowiedzi.

— Sakura, czy zdajesz sobie sprawę, jak dokładnie zakończyła się ta wojna?

Haruno objęła się ramionami. Skierowała puste spojrzenie na otwartą encyklopedię medyczną, przechylając głowę w bok. Zacisnęła usta w cienką kreskę.

— Po tym jak… kiedy… — Zaczęła się jąkać, więc szybko odchrząknęła. — Gdy zobaczyłam, że Naruto… nie żyje, wiedziałam, że wojna jest przegrana. Nie widziałam jak zginął, ale to chyba nawet lepiej. Później Madara wprowadził swój atak. Podejrzewam, że miał on zabić jak najwięcej osób. Dzięki Katsuyu udało mi się ochronić ludzi znajdujących się najbliżej mnie. Zanim kurz zdążył opaść, a on zobaczyć, co zrobiłam, wyciszyłam funkcje życiowe tylu osobom, na ile starczyło mi chakry. Upadli na ziemię, wyglądało to tak jakby zostali zabici przez jego atak. Sama też straciłam równowagę, wykończona przez jutsu. Leżałam tam z zamkniętymi oczami, nie wiem ile czasu. Słyszałam płacz, krzyki, błagania. Ale wszystkie te dźwięki się ze sobą zlewały, nie powiedziały mi nic innego, niż to, co już wiedziałam. Przegraliśmy wojnę.

Poczuła jak jej nogi robią się miękkie, niczym zbudowane z waty i wiedziała, że nie da rady dłużej na nich ustać. Szybko podsunęła sobie krzesło i usiadła na nim opierając się łokciem o blat. Ręce jej się trzęsły, więc żeby to ukryć natychmiast skrzyżowała je na piersiach.

Czuła na sobie spojrzenie Shikamaru. Mężczyzna podszedł do niej i położył jej rękę na ramieniu. Nawet takie wsparcie bardzo jej się przydało.

— To wszystko, co pamiętam. Madara zabijający Naruto i pomoc tym ludziom — szepnęła, ale jej głos wydawał się wprost nieznośnie głośny w tej zalegającej dookoła ciszy. — Co jeszcze się zdarzyło, Shikamaru?

Zacisnął lekko dłoń.

— O czym powinnam wiedzieć?

— To nie Madara zabił Naruto.

Jej serce stanęło, źrenice skurczyły się gwałtownie. Błagała w myślach by nie wypowiadał tego, o czym ona podświadomie wiedziała.

— To Sasuke.

Przez te wszystkie lata wmawiała sobie, że to Madara był tym, który uśmiercił jej najlepszego przyjaciela. Prawda okazała się tak gorzka.

— Rozumiem — rzekła, a jej głos był pewny. Zapadła niezręczna cisza, która nie pomagała jej pozbierać myśli.

— Kto jeszcze przeżył? — zapytał Shikamaru, a dziewczyna odetchnęła z ulgą szczęśliwa ze zmiany tematu. — Wiem tylko o Kakashim i Tobie.

— Nie jest nas wielu. Przetrwała Ino, Hinata, Lee, Gaara oraz kapian Yamato. Zdołałam uratować jeszcze Mizukage, ale ona wciąż jest w stanie śpiączki i nikt nie wie czy w ogóle się obudzi. Brakuje nam funduszy, dlatego zdecydowaliśmy, że damy jej jeszcze dwa lata. Jeśli nie ocknie się do tego czasu, to będziemy zmuszeni przestać utrzymywać ją przy życiu. Reszta ocalałych to ninja z różnych nacji. Nie znasz ich.

— Planujecie żyć w ukryciu przez kolejne dwa lata?

Sakura uśmiechnęła się do niego smutno.

— Nie mamy innego wyjścia, Shikamaru. Jaka przyszłość czekałaby nas na powierzchni? Kobiety poszłyby w niewole, o ile wcześniej nie zostałyby rozpoznane. A co ma zrobić Gaara? Jest byłym Kazekage wioski piasku, a wszyscy uważają, że nie żyje. Pobyt w podziemiach jest lepszy niż życie na powierzchni. Bez przemocy, gwałtów, niewoli.

— Żyjecie w niewoli — powiedział Shikamaru głosem przepełnionym irytacją.

Sakura po raz kolejny wzruszyła ramionami.

— W bezpiecznej niewoli — sprostowała i nagle coś sobie przypomniała — Skąd wiesz o Kakashim?

Mężczyzna chwycił za krzesło stojące obok i postawił je naprzeciwko Sakury, by następnie na nim usiąść.

— To on powiedział mi jak dostać się do waszej kryjówki. Zawarłem z nim pewną umowę i czekam na jej potwierdzenie. Kazał mi się zjawić w tym miejscu o określonej godzinie, przedtem informując mnie jak tu dojść i nie wtajemniczając w szczegóły. Bardzo inteligentnie to rozegrał.

Sakura zmarszczyła brwi, nagle ogarnęło ją zwątpienie.

— Dlaczego, przysłał cię do mojego codziennego miejsca pracy? Jakiego rodzaju była to umowa? — zapytała chłodno, odchylając się na oparcie.

Shikamaru rozejrzał się po pomieszczeniu.

— To tu pracujesz? Tak myślałem, że…

— Nie zmieniaj tematu.

— Ech… dlaczego się tak od razu denerwujesz? Spokojnie, ze wszystkim zamierzam cię zaznajomić. W końcu po to tu się zjawiłem.

— Słucham — rzekła, starając nadąć swojej twarzy stanowczy wyraz.

Nie było to łatwe po tym jak dowiedziała się, że Sasuke zabił Naruto. Czuła, że jej ciało było w rozsypce, ale nie mogła pozwolić by ktokolwiek zobaczył ją w takim stanie.

Shikamaru naparł mocno plecami na oparcie krzesła i założył ręce za głowę.

— Potrzebny nam jest medyk. Dobry i od zaraz.

— Nam? — zapytała zdziwiona, unosząc brwi.

— Dokładnie oddziałom ninja podlegającym pod panowanie jednego z trzech władców. — Sakura już otwierała usta by zadać kolejne pytanie, jednak Shikamaru jej na to nie pozwolił. — W większości to dobrzy ludzie, zmuszeni do walki z powstańcami. Muszą to robić, tak jak ja są postawieni pod ścianą. Mają swoje rodziny, dzieci.

— W dalszym ciągu nie wiem, jaka jest moja rola w tym wszystkim.

— Jak już mówiłem, ludzie się buntują. Ciągle.

— Bardzo dobrze — prychnęła Haruno z gorzkim uśmiechem.

— Pomyśl nad tym, co mówisz. Jeszcze nie zdarzyło się, że powstanie przebiegło pomyślnie dla jego wykonawców, inaczej mówiąc wszyscy zostali zamordowani. Nie bez większych problemów, ale jednak.

— Nie wiedziałam.

Shikamaru skrzywił się i cmoknął cicho. Po chwili jednak na jego twarz znów pojawił się spokój.

— Niestety, taka jest prawda. Od jakiegoś czasu mam wrażenie, że ludzie kompletnie przestali myśleć. To, co robią jest prostą drogą do ich zguby. Do naszej zguby. Zamiast wszystko dokładnie zorganizować, oni bezmyślnie walczą, kierowani jedynie złością, nie rozumem. Niestety nigdzie ich to nie zaprowadzi. Armie wroga są silne, a ja w dodatku jestem ich strategiem.

— Nie możesz zaplanować ataku tak, by dać powstańcom przewagę?

— I wysłać na śmierć tych zniewolonych?

Sakura zacisnęła usta w cienką kreskę. Życie Shikamaru nie było takie proste jak jej się na początku zdawało.

Nie widziała żadnego logicznego wyjścia z tej sytuacji.

— Po za tym Ci wojownicy też potrafią myśleć. Przejrzeliby mnie.

Mężczyzna sposępniał, przez co jego twarz wydawała się dużo starsza niż w rzeczywistości. Haruno zdała sobie sprawę, pod jaką presją żył jej przyjaciel. Nie była pewna czy zdołał przespać, chociaż jedną noc, mając na sumieniu tych wszystkich ludzi. Zapragnęła go jakoś pocieszyć, ale nie miała pojęcia, jakich słów do tego użyć. Więc postanowiła milczeć.

Zaśmiał się gardłowo.

— Życie jest cholernie niesprawiedliwe — stwierdził nagle.

Sakura uśmiechnęła się smutno. Wiedziała o tym od dawna.

I znów zapadła między nimi cisza, podczas której każde z osobna rozmyślało o swoich problemach.

Sakura usilnie starała się nie dopuścić do siebie obrazu młodego Uchihy. Pragnęła skupić się na czymś innym, ale zdanie to zakodowało się w jej pamięci najmocniej i świeciło własnym blaskiem, odpychając inne myśli.

Sasuke zabił Naruto.

— Więc dlaczego potrzebujecie medyka? — zapytała szybko, zaciskając powieki.

Shikamaru, który do tej pory zapatrzony był jedną ze ścian, ocknął się, mrugając kilka razy.

— By leczył wojowników, którzy odnieśli rany powstałe na bitwach — odrzekł spokojnie, uważnie przyglądając się reakcji Haruno.

— Nie macie od tego medyków? — zapytała.

— Nasi władcy nie przejmują się tego typu rzeczami.

— Czegoś tu nie rozumiem, Shikamaru. Cały czas powtarzasz „władcy”. Myślałam, że podlegacie tylko Madarze.

Mężczyzna zmarszczył brwi

— Żyjecie pod ich główną siedzibą, a nic nie wiecie — westchnął. — Po tym, jak Madara wprowadził atak, w którym ty uratowałaś tylu ludzi, rozpętało się piekło. Hashirama** nas zdradził. Okazało się, że wszystko było częścią jakieś pokręconego planu. Wraz z Sasuke rozprawili się ze wszystkimi bardzo szybko, jeszcze potem sprawdzając czy na pewno są martwi. Jestem pod wrażeniem, że twoje jutsu było na tyle silne, by ich zmylić. Zamordowali wszystkich medyków, nie oszczędzając nawet tych najlepszych. Przedtem rozkazali im, by uleczyli tych, którzy okazaliby się przydatni. W tym mnie, Temari i Sai’a. Idealny przykład przedmiotowego traktowania ludzi.

— Sai też żyje? — zapytała z nadzieją.

Shikamaru potaknął.

— Widocznie uznali go za wystarczająco.

Sakura odetchnęła z ulgą, uśmiechając się szczerze.

— Zatem drugim władcą jest Hashirama — wywnioskowała.

— Owszem… jednak jest jeszcze jeden panujący. Zdaje mi się, że podejrzewasz, kim on może być.

Dziewczyna zamyśliła się przez chwilę. Możliwe, że był nim brat pierwszego Hokage - Tobirama Senju, jednak podobno był on dużo słabszy niż Hashirama. Po za tym trzymał się swoich zasad, to nie mógł być on. Natychmiast wykluczyła również Trzeciego i Czwartego. Nie potrafiła sobie wyobrazić, że któryś z nich mógłby zrobić coś takiego. Pozostaje…

— Sasuke — wyszeptała z niedowierzeniem.

Shikamaru przytaknął. Sakura była wdzięczna, że wcześniej postanowiła usiąść, bo była przekonana, że ziemia osunęłaby jej się spod nóg. Patrzyła na swojego przyjaciela, starając się odgrodzić bolesne myśli od tych przydatnych. Po jego minie poznała, że zaraz zacznie ją pocieszać.

— Komu ty podlegasz? — zapytała szybko, spuszczając wzrok.

— Pierwszemu Hokage — odparł wstając z krzesła i odwracając się tyłem do dziewczyny.

Kciukiem wskazał na znak klanu senju znajdujący się na środku kamizelki.

— Ludzie Madary mają w tym miejscu kółko przypominające Rinnegana, a Sasuke – znak Uchiha — oznajmił, po czym znów stanął przodem do dziewczyny. — Co z moja propozycją, Sakuro?

Haruno przygryzła wargę, zastanawiając się nad odpowiedzią.

— Gdzie bym ich leczyła? — zapytała po chwili.

— Przyprowadzałbym ich tutaj — powiedział powoli, z lekkim wahaniem.

W oczach dziewczyny przemknął strach.

— Ludzie podlegający Madarze mieliby znaleźć się w naszej kryjówce? Nie ma mowy.

— Nie Madarze, tylko Hashiramie. Przyprowadzałbym tylko zaufanych ninja; nie jestem głupi, nie zdradziłbym kryjówki swoich przyjaciół, jeśli wiedziałbym, że może im to zaszkodzić. Jak już wspominałem większość z nich to dobrzy ninja, zmuszeniu do czynów, których nie chcą wykonywać. Oczywiście, są też tacy, którzy zabijają niewinnych z uśmiechem na twarzy, ale zapewniam cię, że w moich kręgach jest ich bardzo niewielu i nigdy nie dowiedzą się gdzie znajduje się wasza kryjówka.

Sakura przejechała dłońmi po twarzy i odgarnęła zabłąkany kosmyk włosów za ucho.

— Nie wiem, Shikamaru. —Westchnęła ciężko. — To wszystko wymaga dużo pracy i środków. A my ledwo wiążemy koniec z końcem. To raczej niemożliwe, bym mogła pomagać tym ludziom, przykro mi.

Shikamaru uśmiechnął delikatnie.

— Nie myśl, że korzyść z tej propozycji nie jest obustronna — powierdział. — W zamian za leczenie dostarczalibyśmy wam potrzebne do tego rzeczy. I nie tylko. Raz w tygodniu przynosiłbym jedzenie potrzebne do wykarmienia was wszystkich. Zapewne robiłbym to nawet, jeśli byś się nie zgodziła. Teraz, kiedy wiem, że przetrwaliście, zrobię wszystko by wam pomóc. Jednak, Sakuro, proszę. Potrzebny nam jest medyk.

Haruno wpatrywała się uważnie w jego czarne, szczere oczy i uśmiechnęła się.

— Niech będzie — powiedziała.

— Dziękuję — odetchnął ulgą i złapał za jej rękę, pociągając za nią lekko, by wstała z krzesła, po czym przytulił ją delikatnie.

Nie była przyzwyczajona do tego rodzaju podziękowań. Nie wiedziała, czy jej się to podobało.

— Zmieniłeś się — rzekła, gdy ją puścił.

— Musiałem — powiedział, wkładając ręce do kieszeni. — Ciągłe narzekanie tylko pogorszyłoby moją sytuację.

         Nie odpowiedziała. Nie musiała, rozumiała go doskonale

* Spoiler!!! Aktualnie w anime rozpoczyna się wielka wojna shinobi, a w mandze dzieję się trochę więcej. Sasuke po dokładnym zapoznaniu się z historią jego brata postanowił dołączyć do "tej dobrej strony" na wojnie. I zjawił się na polu bitwy, pomagając  swoim przyjaciołom. U mnie nastąpiła lekka modyfikacja tego wszystkiego.
** Spoiler number DOS! Hashirama wraz z pozostałymi kage został wskrzeszony przez Orochimaru  ( który jednak żyje) techniką Edo Tensei, po to by Sasuke mógł się dowiedzieć wszystkiego o Itachim oraz Madarze. Wszyscy kage postanowili dołączyć do bitwy (ku zadowoleniu Madary) i pomóc "tym dobrym". Jak widać również lekko zmieniłam to wszystko sprawiając, że Hashirama stał się zły.

Wstawiłam prolog na szybko, dlatego dopiero teraz udało mi się wszystko poprawić i wytłumaczyć. Proszę o wasze opinie na jego temat, bo szalenie mnie one ciekawią. Buziaki!